Μαθήματα μαγειρικής (Book 2)

Πίσω σε σένα

Τρεις μήνες αργότερα...

Σήμερα είναι μια υπέροχη ανοιξιάτικη ημέρα και εγώ οδηγώ το αυτοκίνητο μου με προορισμό την σχολή του κυρίου Anderson... Ναι πέρασαν τρεις μήνες που γυρίσαμε μόνιμα στην Αμερική... Ομολογώ ότι η κατάσταση γίνεται όλο και πιο καλύτερη μεταξύ μας... Πλέον έχω βρει δουλειά εδώ σε ένα καλό εστιατόριο και ο Stephen συνεχίζει με την σχολή του... Φυσικά η Alicia παρέμεινε στο Λονδίνο με τον Robert και ο Adam συνεχίζει το πρόγραμμα απεξάρτησης κανονικά και εμείς... Έστω και από απόσταση... Προσπαθούμε να τον βοηθήσουμε...

Είμαι πραγματικά χαρούμενη που γύρισα στην Αμερική αλλά μου έλειψε τόσο πολύ η μικρή και η Alicia... Και τα παιδιά από εκεί... Αλλά μου έλειψε περισσότερο η οικογένεια μου...

Επίσης δεν ανέφερα ότι συγκατοικώ με τον κύριο Anderson... Με τον οποίο παραμένω τρέλα ερωτευμένη... Μόλις μπαίνω στο κτήριο πηγαίνω κατευθείαν στην παλιά μου τάξη... Η πόρτα είναι ανοιχτή οπότε στηρίζω το σώμα μου στο κούφωμα της πόρτας ενώ σταυρώνω τα χέρια στο στήθος μου και τον παρακολουθώ να μιλάει με μεγάλη προσήλωση και αυστηρό ύφος στα νέα παιδιά που βρίσκονται απέναντι του... Όλο αυτό μου θυμίζει τις παλιές καλές ημέρες που είχαμε εδώ μέσα... Βέβαια δεν ήταν όλες καλές αλλά υγεία
(αυτά για σήμερα... Θα σας δω πάλι την Δευτέρα)
Λέει ενώ ισιώνει το σώμα του και διορθώνει κάτι φυλλάδια που έχει στην έδρα του... Οι μαθητές αρχίζουν να φεύγουν οπότε βρίσκω την ευκαιρία μου και τον πλησιάζω... Μόλις με βλέπει τα φρύδια του ανασηκώνονται από την έκπληξη ενώ το στόμα του σχηματίζει ένα Ο
(δεσποινίς Dillon;... Τι ευχάριστη έκπληξη)
(λοιπόν κύριε Anderson... Έχω να πω ότι μείνατε ίδιος και απαράλλαχτος μέσα στην τάξη)
Μουρμουρίζω πειραχτηκά ενώ στέκομαι πλέον δίπλα του και ξαφνικά με αρπάζει από την μέση και με τραβάει απότομα πάνω του κάνοντας με να αφήσω μια άναρθρη κραυγή έκπληξης
(και μπορώ να γίνω ακόμη χειρότερος δεσποινίς Dillon)
(ω αυτό το ξέρω πολύ καλά κύριε Anderson)
Λέω ενώ χαχανίζω και ύστερα τα χείλη του ενώνονται αργά με τα δικά μου... Μμ αυτή η γεύση του... Τοποθετώ το χέρι μου στο σβέρκο του και τον τραβάω ακόμη πιο πολύ πάνω μου... Όσος καιρός και αν περάσει... Αυτό το πάθος δεν θα φύγει ποτέ από πάνω μας
(χμμ πεινάω)
Μουρμουρίζω καθώς τραβιόμαστε για να πάρουμε ανάσα και εκείνος χαμογελάει πονηρά
(κι εγώ... Αλλά για εσένα)
Λέει και ξανά ορμάει στα χείλη μου... Α όχι όχι
(συγγνώμη που θα σου το πω... Αλλά το φαγητό είναι πιο σημαντικό)
Μουρμουρίζω παιχνιδιάρικα και γελάει πάνω στα χείλη μου
(λοιπόν... Ξέρετε τι συνειδητοποίησα μόλις τώρα δεσποινίς Dillon;)
(για πείτε μου κύριε Anderson)
Αποκρίνομαι με πειραχτηκό τόνο ενώ τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του
(δεν έχουμε μαγειρέψει ποτέ μαζί... Και πραγματικά θέλω να το δοκιμάσουμε... Αμέσως τώρα)
Λέει και χαχανίζω
(είσαι σίγουρος;... Δεν φοβάσαι μήπως σου πετάξω κανένα μαχαίρι στο κεφάλι;)
Ρωτάω πειραχτηκά και εκείνος γελάει
(όχι μωρό μου... Τουλάχιστον θα πεθάνω από το δικό σου χέρι)
Λέει και γελάω ξανά... Ύστερα τον τραβάω από το χέρι και φεύγουμε από την σχολή...