Μαθήματα μαγειρικής (Book 2)

Το τέλος μας

Καθόμαστε δίπλα δίπλα στο οικογενειακό τραπέζι... Με τους γονείς μας τον Taylor την Victoria... Και την Amanda φυσικά... Πλέον είναι και επίσημα η κοπέλα του Taylor... Τα πάνε καλά μαζί... Η Amanda μου λέει συνεχώς ότι είναι ευτυχισμένη και σίγουρα αυτό είναι πολύ καλό
(αχ τι ωραίο ζευγάρι που είστε... Φτου να μην σας ματιάξω)
Το πα ότι θα το έλεγε;... Το πα;
(μαμά φτάνει... Έχει περάσει τόσος καιρός)
Παραπονιέμαι και εκείνη κουνάει συγκινημένη το κεφάλι
(όσος καιρός και αν περάσει δεν θα το χωνέψω ποτέ)
Αποκρίνεται και στριφογυρίζω τα μάτια μου... Κλασικές μαμάδες
(έλα βρε σταματήστε... Θα τα γρουσουζέψετε τα παιδιά)
Λέει πειραχτηκά ο πατέρας μου και γελάμε όλοι... Παρακολουθώ τις διάφορες συζητήσεις στο τραπέζι ενώ που και που πίνω καμιά γουλιά από το κρασί μου... Ξαφνικά όμως νιώθω ένα οικείο χέρι να αγγίζει το γόνατο μου και να ανεβαίνει προς τα πάνω στον μηρό μου... Τι στο;... Αμέσως στρέφω το κεφάλι και τον κοιτάζω έκπληκτη
(τι κάνεις;)
Ρωτάω σιγανά και τον παρακολουθώ να μου χαμογελάει λοξά
(μου αρέσει όταν σε σοκάρω)
Μουρμουρίζει και προσπαθώ να διώξω το χέρι του από το πόδι μου αλλά φυσικά δεν καταφέρνω τίποτα
(αν δεν σταματήσεις τώρα θα σου τραβήξω ένα τόσο γερό χαστούκι που θα το θυμάσαι για όλη σου την ζωή)
(χμμ τότε δέχομαι το ρίσκο)
Λέει σιγανά ενώ με κοιτάζει έντονα μέσα στα μάτια... Γαμώτο σου Stephen... Του τραβάω το χέρι αλλά και πάλι χωρίς αποτέλεσμα... Αχ θα τον πνίξω... Τώρα βρήκε να παίξει;... Εδώ;... Το βλέμμα μου είναι κολλημένο στους άλλους που ευτυχώς δεν μας παρακολουθούν... Αχ θα τον σκοτώσω
(Stephen σταμάτα αλλιώς)
(τι κρίμα να μην φοράς φούστα)
Ψιθυρίζει ενώ το χέρι του προσπαθεί να ξεκουμπώσει το τζιν μου... Οχι... Αμέσως σηκώνομαι από την θέση μου και όλα τα βλέμματα στρέφονται πάνω μου... Βαθιά ανάσα
(πάω στο μπάνιο)
Λέω όσο πιο ήρεμα μπορώ και σχεδόν τρέχω προς τον διάδρομο... Χριστέ μου τι ήταν τώρα αυτό;... Τι έπαθε ο Stephen έτσι στα ξαφνικά;... Ότι και να ήταν αυτό καλύτερα να το ξεχάσει... Στέκομαι μπροστά στον νιπτήρα του μπάνιου και παίρνω βαθιές ανάσες... Πρέπει να επιστρέψω...

Έπειτα από μερικά λεπτά βγαίνω από το μπάνιο αλλά ξαφνικά η μελωδία του πιάνου με κάνει να ανατριχιάσω... Τι όμορφος ήχος... Περπατάω στο καθιστικό και πραγματικά σαστίζω καθώς βλέπω τον Stephen να κάθεται στο σκαμνί του μεγάλου πιάνου που έχουν εδώ στο σπίτι τους... Δεν το ήξερα πως παίζει πιάνο... Δεν μου μίλησε ποτέ για αυτό... Τον παρακολουθώ να παίζει προσηλωμένος... Τα δάχτυλα του χορεύουν με γρήγορο και αλάνθαστο ρυθμό πάνω στα πλήκτρα... Φτιάχνοντας την πιο όμορφη μελωδία που έχω ακούσει ποτέ μου... Το θέαμα είναι υπέροχο... Παρατηρώ το φως από τα παράθυρα να τον αγγίζει και πραγματικά μοιάζει σαν άγγελος... Αυτός ο άντρας είναι φθαρμένος από παντού... Αλλά για μένα... Είναι ένα αριστούργημά... Ένα αριστούργημά που αγαπώ... Να κάτι τέτοια κάνει και αντε μετά να του κρατήσω μούτρα... Αμέσως πηγαίνω και κάθομαι δίπλα του αλλά δεν σταματάει... Συνεχίζει τον ρυθμό που τα δάχτυλα του έχουν καθορίσει δίχως να χάσει ούτε μια νότα... Είναι εκπληκτικό... Το βλέμμα μου καρφώνεται στο σοβαρό και προσηλωμένο πρόσωπο του και πραγματικά αναρωτιέμαι... Πως είναι δυνατόν εμείς οι δύο να είμαστε μαζί;... Είμαστε δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι... Αρχικά μισούσαμε ο ένας τον άλλον και τώρα... Παρατηρώ το φως καθώς αγγίζει το όμορφο αλλά παράλληλα σοβαρό πρόσωπο του εμφανίζοντας ακόμη και την πιο μικρή του λεπτομέρεια
(παίζεις πολύ όμορφα)
Μουρμουρίζω γλυκά μόλις σταματάει και στρέφει το κεφάλι για να με κοιτάξει
(έχω πολύ καιρό να παίξω πιάνο)
Παραδέχεται σιγανά και πολύ αργά τα χείλη μας ενώνονται σε ένα απαλό... Τρυφερό φιλί... Χμμ ο δικός μου... Μοναδικός Stephen
(αγάπη μου παίξε και κάτι άλλο)
Λέει ξαφνικά η μητέρα του και τον παρακολουθώ να κουνάει το κεφάλι ενώ σηκώνεται όρθιος και πηγαίνει να σταθεί μπροστά από το μεγάλο παράθυρο του σαλονιού... Ω Stephen... Σε λίγα λεπτά επικρατεί φασαρία μέσα στο δωμάτιο καθώς οι γονείς μου παίζουν πιάνο και τραγουδάνε όλοι μαζί... Πραγματικά διασκεδάζω με την διάθεση τους... Αλλά δεν μπορώ να παραμείνω μαζί τους... Έχω και κάποιον που με χρειάζεται... Αμέσως πηγαίνω δίπλα του και χώνω το χέρι μου στην πίσω τσέπη του τζιν του... Δεν φαίνεται να εκπλήσσεται ούτε με κοιτάει φυσικά... Απλά παραμένει ανέκφραστος ενώ τυλίγει το χέρι του γύρω από τους ώμους μου... Τι έγινε;... Τι έπαθε;
(Stephen... Είσαι καλά;)
Ρωτάω και ξαφνικά με τραβάει αργά στην αγκαλιά του
(πάμε να φύγουμε... Θέλω να πάμε μια βόλτα... Να κάνουμε κάτι τρελό)
Ψελλίζει και χαμογελάω πλατιά... Αυτός είναι ο Stephen μου...