Between Two Worlds

CHAPTER 2

Nagising ako dahil sa sinag ng araw. The sun is timidly rising at the east side and felt its burning light within my wounded skin. Parang masusunog ang aking balat kapag tumagal pa ako sa arawan kung kaya't bumangon ako sa aking kinahihigaan.

Damn! May sugat at pasa nga pala ako dahil sa pagkakagulong ko kagabi. I can barely feel the fresh wounds beneath my skin. Di pa rin ako kumakain kagabi. Tanging mangga lang ang sumayad sa aking tiyan at nahulog pa iyon nang ako ay madapa. Nalipasan na naman ako ng gutom. Patay ako kay Lolo kapag nalaman niyang bumaba ako ng ilang kilo.

I let out a sigh of relief and became excited as I saw foods in front of me. Kagabi pa ako gutom na gutom pero teka, totoo ba iyong nakita ko kagabi? That man in his unfamiliar presence? Siguro ay panaginip lang iyon kaya't iwinasiwas ko na lang ang pag-iisip ng kung ano-ano ngunit sino naman ang maglalagay ng pagkain dito?

Hindi ko alam kung para sa akin ba itong pagkain na nasa harap ko pero dinampot ko ang nakahain sa aking harapan. Pumitas ako ng isang saging mula sa buwig nito. Tinanggal ko ang balat pagkatapos ay kinain ito. Sobrang gutom na gutom ako kaya't pumitas muli ako hanggang sa makarami.

Pero para sa akin ba talaga 'to?

Minutes have passed, I forgot to breathe and my eyes went black temporarily when something poked me at the back. Parang binigyan ako nito ng libo-libong kuryente sa katawan but I ended up being a statue.

Nagtatalo na ang aking puso't isipan kung lilingon ba ako sa likod ko o hindi. Baka ito na naman ang hayop na muntik na akong maging hapunan kagabi at iniisip niya na kinakain ko ang kaniyang umagahan o baka iniisip na lang niya na ako na lang ang kanyang maging umagahan.

"Oh, you're already awake?" napalingon ako sa aking likuran at tila nakalimutan kong huminga.

Magkalapit ang aming mga mukha. Our eyes met and I forgot to move.

After a few moments, I spoke. "W-what?" I initiate talking to break the silence.

Tumayo ito mula sa kanyang pagkakaluhod at napakamot sa kanyang batok at parang hiyang-hiyang lingunin ako.

"Have you already eaten?" magkasabay naming tanong sa isa't isa.

"Yes!" we answered again in unison. Napatawa naman kami sa aming tinuran.

Humakbang ako papalapit sa kanya at tila napapaatras naman siya hanggang sa mapasandig siya sa malaking puno.

I pinched his cheeks. "Totoo ka nga!" manghang sambit ko na ikinalaki naman ng kanyang mata.

"C-can you slap me?" I asked him. Baka kasi nananaginip ako ngayon.

"W-what? Nah, you're joking right?" he said, profusely confused.

"I just want to know if I'm not dreaming." I closed my eyes, waiting his palm to land on my cheeks.

"O-okay. Wag kang magagalit ha." sagot niya na parang ayaw niyang gawin ito at tila napipilitan lang.

Makalipas ang ilang sandali ay sinampal niya ako at ang sakit na aking naramdaman ay tila nagpanatag sa aking loob.

Kinurap kurap ko ang aking mga mata. I even pain myself from pinching but, ugh, I'm not dreaming! I'm totally not dreaming! Ibig sabihin, they are all real! That dream I thought happened yesterday evening are all real!

"I'm not dreaming?" I asked him waiting for his 'yes' answer. Well, it's really unbelievable that someone is here with me. Hindi ko na kasi alam ang gagawin ko ngayong ako lamang mag-isa ang narito.

"Y-yes? I think?!" lumapit ako muli sa kanya ng isang hakbang. "H-hey, you said I'll slap you, walang bawi–" I hugged him. I can't help myself but to cry out of happiness. Hindi ko mapigilan ang mapaiyak dahil sa wakas ay may kasama na ako ngayon dito.

"T-thank you!" I murmured.

Kumawala ako sa aking pagkakayakap at pinunasan ang aking mga mata gamit ang aking kaliwang braso.

I picked the banana and gave him some but I was alarmed when something strange whispered into my ear.

"W-what is that?" nanginginig na tanong ko. Nagulat ako nang takpan nito ang aking bibig at nabitawan ko ang hawak kong buwig ng saging.

"Shhhh. Don't speak." he whispered. Habang lumalapit ang tunog ay ang paglakas ng kaluskos ng mga tuyong dahon.

Trees are everywhere and green color dominates my eyes. Mga nagkalat naman na tuyong dahon ang makikita sa kalupaan ng kagubatan. 

Nakagat ko ang kamay ni Robert sa di inaasahan na sa ibon lang pala nanggaling ang tunog na iyon. Bigla-bigla kasing sumusulpot kung kaya't nagulat ako at nakagat ang kamay nito.

Natigilan ako nang sumeryoso ang kanyang mukha at ipinukol niya ang kanyang nakatatakot na tingin sa akin. He seems so angry and I can't help myself but to pinch myself.

Napayuko na lang ako. "I-I'm s-sorry." mahina kong wika habang nahihiyang tingnan siya.

Hindi siya umimik bagkus ay umupo siya sa may tabi ng puno at ako naman ay umupo sa kabilang puno. I eat the other kind of fruit he brought. There's an unripe mango and also coconut. I became thirsty so I immediately grab the coconut and I make that thin baby bamboo as straw. Nang tatayo na ako ay napapiksi ako sa sakit.  The fresh wounds started to kill me in vain.

What the?

I didn't saw it coming. Hindi ko inaasahan na katabi ko na siya at binabalutan ng halamang gamot ang mga pasa at sugat ko habang nakaluhod. I didn't even recognized him approaching me.

I bit my lower lip to lessen the pain. I stared at his brown eyes but I averted my gaze as he stares at me. Nang matapos siya sa ginagawa niya ay bumalik na siya sa kanyang kinauupuan kanina.

"R-Robert, r-right?" utal na wika ko pero tinapunan niya lang ako ng saglit na tingin. Galit pa rin siguro siya.

Hindi ko naman sinasadya na kagatin siya. I was swayed by the situation. "I'm sorry. I didn't intend to hurt you. I thought–" hindi ko natapos ang aking sasabihin nang bigla siyang magsalita.

"Akala? Maraming tao ang namamatay sa maling akala!" he blurted out. There's a hint of anger and madness in his voice. "Akala nila mababaw yung bangin pero nang tumalon sila, sobrang lalim niyon! You should also think Bette, think of what is better than you thought!" he said with conviction. Pagkasabi niya n'un ay umalis na siya.

Ewan ko kung bakit parang inis na inis na siya sa akin. Hindi naman masakit ang kagat ko. Di ko rin naman talaga sinasadya na gawin ko yun.  Di lang talaga ako makapag-isip kapag buhay ko na talaga ang nakataya.

Hindi ko alam kung ano ang ginagawa ko pero huli na nang mapagtanto kong sinusundan ko na pala siya na para bang may sariling bujay ang aking mga paa. Kahit na nakatalikod pa rin siya sa akin ay kita ko pa rin ang inis sa kanyang mukha.

I was taken aback nang biglang kumulimlim ang kalangitan.

Wag naman sanang umulan.

Habang nakatingin sa ulap ay dire-diretso ako sa paglalakad. Nasapo ko ang aking ilong nang maumpog iyon sa likod niya. I massaged my nose and I accidentally saw his wristwatch.

Nagulat ako nang biglang umilaw iyon from light green to dark blue. Agad naman siyang napalingon sa akin ganoon na rin sa kanyang relo at ang inis sa kanyang mukha ay biglang naglaho. Masama ang kutob ko.

Itutuloy...