Μαθήματα μαγειρικής (Book 2)

Αφιέρωση

Μετά από δύο ημέρες...
Νύχτα πρωτοχρονιάς στο σπίτι...

Στο σπίτι επικρατεί ένας πανικός... Εγώ και η Alicia τρέχουμε συνέχεια και κοιτάζουμε μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια... Είμαστε λίγο τελειομανής... Τι να κάνουμε;
(τα ποτά τα κοίταξες;)
(ναι τα έχουμε όλα... Μην ανησυχείς ρε Alicia... Όλα θα είναι όπως τα σχεδιάσαμε)
Λέω αλλά στην πραγματικότητα... Εγώ ανησυχώ περισσότερο από ότι εκείνη... Ξαφνικά ακούγεται το κουδούνι της πόρτας και αμέσως τρέχουμε για να ανοίξουμε
(λοιπόν χαρά και τσαχπινιά... Μην αγχώνεσαι όλα θα είναι μια χαρά... Όπως κάθε χρονιά)
(οκ... Είμαι ήρεμη... Άνοιξε)
Λέει και ανοίγω την πόρτα... Αμέσως μπαίνει ο Robert με την Victoria και μερικά ακόμα παιδιά από την δουλειά της Alicia's... Πηγαίνουμε στο σαλόνι και τους σερβίρουμε ποτό... Το αποψινό πάρτυ ελπίζω να μας βγει σε καλό...

Κατά της δώδεκα τα μεσάνυχτα είμαστε πλέον όλοι μαζεμένοι στο σπίτι και κλείνουμε τα φώτα
(ελάτε παιδιά μετράμε)
Λέει η Victoria καθώς μαζευόμαστε όλοι σε έναν κύκλο και αρχίζουμε να μετράμε αντίστροφα ώστε να υποδεχθούμε τον νέο χρόνο... Το βλέμμα μου πέφτει πάνω στον Stephen ο οποίος φαίνεται εντελώς χαμένος και σοβαρός... Το βλέμμα του είναι σκοτεινό... Απλανές καθώς κοιτάζει τους υπόλοιπους να μετράνε και τότε νιώθω την καρδιά μου να σφίγγεται... Ω αγαπημένε μου Stephen... Υποψιάζομαι ότι θυμήθηκε κάτι που τον χάλασε
(καλή χρόνια)
Ξαφνικά ακούγονται φωνές χαράς και ο Robert ανοίγει την σαμπάνια κάνοντας εκείνον τον δυνατό χαρακτηριστικό ήχο... Αμέσως αγκαλιάζω τα κορίτσια και ύστερα τους υπολοίπους... Ύστερα αρχίζουμε να ανταλλάσουμε δώρα μεταξύ μας και πραγματικά γελάω με το δώρο της Alicia
(τι είναι αυτό καλέ;)
(ηρεμιστικά... Αποκλειστικά για εσένα)
Λέει και γελάω ενώ την σκουντάω στον ώμο... Ύστερα έρχεται ο Robert και μου δίνει ένα μεγάλο τετράγωνο κουτί
(τι είναι αυτό;)
(φόρεμα... Δώρο από εμένα)
Λέει και μου κλείνει το μάτι... Κοίτα να δεις πόσο συνεννοημένη είμαι με αυτόν τον άνθρωπο
(κι εγώ σου πήρα πουκάμισο)
Λέω και γελάει ενώ παίρνει το κουτί που του δίνω... Ύστερα πηγαίνω προς τον Stephen ο οποίος είναι λίγο απόμακρος από την παρέα και στέκομαι μπροστά του... Ευτυχώς οι άλλοι ασχολούνται με άλλα οπότε μπορώ να εκφραστώ ελεύθερα
(αυτό το πήρα για εσένα)
Μουρμουρίζω ενώ σηκώνω το μικρό κουτί και του το δίνω... Το επεξεργάζεται για μερικά λεπτά και ύστερα το βλέμμα του καρφώνεται στο δικό μου
(δεν ήταν ανάγκη)
Λέει και μπορώ να καταλάβω ότι προσπαθεί να κρύψει την ευθυμία του... Λες και είναι ανοιχτό βιβλίο για εμένα
(άνοιξε το)
Αποκρίνομαι ανυπόμονα και μόλις το ανοίγει τα φρύδια του σμίγουν
(ξέρω ότι δεν καπνίζεις... Αλλά το θεώρησα ωραίο δώρο)
Προσθέτω και βγάζει τον αναπτήρα από το κουτάκι... Ναι ξέρω δεν είναι κάτι το εντυπωσιακό... Αλλά πραγματικά δεν ήξερα τι δώρο να του κάνω... Αλλά ας κάνει λίγη υπομονή... Έχει και συνέχεια... Κάτσε να μείνουμε μόνοι μας
(είναι υπέροχο)
Μουρμουρίζει πραγματικά χαρούμενος και θέλω να ουρλιάξω από χαρά
(έχει και αφιέρωση)
Λέω και το γυρίζω από την κάτω μεριά για να το δει... Στον ένα και μοναδικό άντρα που μου έκλεψε την καρδιά μου... Εύχομαι πάντα να χαμογελάς... Τα μάτια του λάμπουν καθώς το διαβάζει και ύστερα κοιτάζει εμένα
(δεν έχω λόγια Bella είναι... Είναι τέλειο... Όπως εσύ)
Λέει σιγανά και πραγματικά με το ζόρι κρατιέμαι για να μην του ορμήξω εδώ και τώρα
(θα μείνεις απόψε;)
Τον ρωτάω και γέρνει το κεφάλι του κοιτάζοντας με εύθυμα
(εσύ τι λες;)
Αποκρίνεται και δεν μπορώ να συγκρατήσω το πλατύ χαμόγελο μου... Ανυπομονώ να φύγουν όλοι για να μείνουμε μόνοι μας...