Last Wish ✔

Chapter 8

Η ώρα περνούσε απίστευτα γρήγορα με εμάς να λέμε ιστορίες, να σχολιάζουμε τον κόσμο και να κάνουμε αστεία. Δεν ήθελα να περάσει η ώρα, δεν ήθελα να φύγω από κοντά του και να γυρίσω στην ρουτίνα της λίστας. Ήθελα να τον κοιτάζω για το υπόλοιπο της ζωή μου και να βρίσκομαι στην αγκαλιά του. Όμως ήξερα πως κάτι τέτοιο ήταν εγωιστικό και δεν θα με γέμιζε με την εμπειρία και την χαρά της λίστας. Ο εσωτερικός μου κόσμος βρισκόταν σε μία εσωτερική πάλη χωρίς νικητή. Ο Νίκος μου χαμογελούσε λαμπρά και για λίγο τόλμησα να χαθώ στο υπέροχο χρώμα των ματιών του.. τα σκούρα καφέ μάτια του που για μένα δεν είναι καθόλου συνηθισμένα. Η ευτυχία που μου προκαλούσε θα έμενε για πάντα στο μυαλό μου. Ήμουν ερωτευμένη μαζί του και αυτό ήταν σίγουρο εδώ και έξι χρόνια.

"Το βλέμμα σου είναι καλύτερο και από το φαγητό." Μου ψιθύρισε στο αυτί και πέρασε το χέρι του πάνω στο δέρμα μου. Εγώ γέλασα και εκείνος με κόλλησε πάνω του χωρίς να διαμαρτυρηθώ.

Πληρώσαμε σε σύντομο χρονικό διάστημα και φτάσαμε στο πάρκο που ήταν έρημο. Το φεγγάρι βρισκόταν στο κέντρο του ουρανού και γύρω γύρω απλωνόταν μια τεράστια έκταση από λαμπερά αστέρια που έδιναν λίγη από την μοναδική τους λάμψη σε εμάς. Καθόμασταν αγκαλιά στο παγκάκι και απλώς κοιτιόμασταν κατάματα. Ήταν υπέροχα. Θα ήθελα να μείνω εκεί όλη την μέρα και όλη την νύχτα αλλά δυστυχώς ήξερα πως όλο αυτό θα τελείωνε. Δεν ήθελα να τελειώσει και δεν θα το άφηνα να τελειώσει τόσο άδοξα. Ξαφνικά τον φίλησα, ένωσα τα χείλη μου στα δικά του και προσπάθησα να μεταδώσω όλη την αγνή μου αγάπη και τον τεράστιο πόθο που έκαιγε τα σωθικά μου. Εκείνος ανταποκρίθηκε πρόθυμα και το φιλί μας κύλησε ήρεμα και αρμονικά σαν μια συμφωνία συνήπαρξης. Ήταν αναμφισβήτητα ένα φιλί γεμάτο έρωτα που προοικονομούσε και στους δυο μας την συνέχεια.

Χωρίς ντροπή ή ενδοιασμούς, χωρίς δεύτερες σκέψεις και πισωγυρίσματα, ανέβηκα επάνω του και τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τον απαλό λαιμό του. Εκείνη την ώρα ένιωθα ολοκληρωμένη αλλά αν ήξερα την συνέχεια, σίγουρα θα έλεγα πως ήμουνα μισή. Αφήσαμε τα κορμιά μας να παίξουν στις πιο επικίνδυνες νότες, αφήσαμε τα χάδια να γίνουν πιο τολμηρά και για λίγες στιγμές - ή και πολλές- αδιαφορούσα για τον κόσμο γύρω μου. Ήμασταν απλά εμείς. Εκείνος, εγώ και το πάθος να μας περιτρυγιρίζει, να μας καλύπτει με το δικό του καπνό ένα μεθυστικό στρώμα τριαντάφυλλου.

Βεβαιώθηκα σύντομα για την επιλογή μου. Ο πόνος δεν μπόρεσε να περάσει το στρώμα προστασίας που είχε δημιουργηθεί γύρω μας. Υπήρχε μόνο αγάπη, έρωτας, αισιοδοξία, σιγουριά και θέληση. Ο υπέρτατος συνδυασμός. Όλα αυτά τα θετικά χαρακτηριστικά ενώθηκαν και έδωσαν κάτι το μοναδικό σε εκείνη την στιγμή έρωτα. Ήταν δικός μου και εγώ ήμουν δική του. Τόσο απλά. Δύο νέοι που αγαπήθηκαν τόσο απρόσμενα. Μία λίστα που ξεχάστηκε μαζί με τα υπόλοιπα. Μέσα μου, όμως, πίστευα πως αυτή μου η επιλογή ήταν η πιο σωστή. Ήταν μια επιλογή έρωτα και ευτυχίας. Ανήκε στην λίστα μου και έπρεπε να είχε προστεθεί από την αρχή.

Δεν είναι κακό να εκφράζεις τα συναισθήματα σου. Γι' αυτόν τον λόγο μας δόθηκε η δυνατότητα της ομιλίας και δεν εφευρέθηκαν τα κινητά. Δεν είναι ντροπή να λες αυτό που αισθάνεσαι στον άλλο, είναι δύναμη. Εκείνος θα έπρεπε να ντρέπεται που δεν το κατάλαβε νωρίτερα ίσως γιατί ζούσε σε μια άλλη, εικονική πραγματικότητα ίσως γιατί κάποιοι δεν το αντιλαμβάνονται τόσο γρήγορα.

Εγώ πάντως ένιωσα περήφανη γι' αυτές τις δύο μέρες και δεν μετανιώνω που άφησα στην άκρη την λίστα μου προσωρινά. Το 'θέλω' της καρδιάς έχει μεγαλύτερη ισχύ από το 'πρέπει' του μυαλού. Τουλάχιστον για μένα.

Καληνύχτα φιλενάδα.. πες στους φίλους μου να μην ξεχάσουν να εκφράζονται και να αγαπιούνται. Πες τους γονείς μου να μην ξεχάσουν τις αρχές του έρωτα τους. Πες στον αδερφό μου να κοιτάζει και να παρατηρεί τα πάντα, αυτά σου μένουν όχι τα μηνύματα. Αντίο φιλενάδα.. θα τα πούμε αύριο.