Sexting (complete)

Κεφαλαιο 29

Αυτός μπαίνει και βγαίνει διαρκώς από μέσα μου.

"Γιατί Γαμω δεν είσαι υγρή για μενα"

"Κα..κατάλαβε το. Δεν..δεν νιώθω για σενα"

"Δεν το δέχομαι. Θα σε κάνω να φωνάξεις από οργασμο. Και όταν το κάνω θα είσαι αποκλειστικά δικιά μου."

"Αυτό..δεν..θα συμβεί...ποτέ"

Λεω και σαν από θαύμα βρίσκω δύναμη να τον σπρώξω από πάνω μου, να τον χτυπηςω στο Ευαίσθητο σημείο του και να τρέξω.
Βγαίνω από την αποθήκη και το φως του ηλίου με χτυπά στα μάτια. Αυτό έρχεται Σε αντίθεση με την ολοσκότεινη αποθήκη, με το ένα παράθυρο όλο κι όλο. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; το φως με τυφλώνει και όταν τα μάτια  μου συνηθίζουν στον πρωινό ουρανό είναι ήδη αργά. Ο Άγγελος με πιάνει από τα πόδια και αφού με σηκώνει, με μεταφέρει στους ώμους του, πίσω στην καρέκλα μου.

Ανεβάζω το παντελονι και το εσώρουχο μου και πραγματικά το να φέρω την οποιαδήποτε αντίσταση είναι εντελώς ανώφελο. Μόλις βγαίνει από την αποθήκη και την κλειδώνει φεύγωντας,
Σκέψεις ξεχύνονται στο μπερδεμένο μυαλό μου και δακρυα στα κοκκινισμενα μάτια μου.

Όχι παλι. Δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Κάποιο παιχνίδι παίζει το μυαλό μου. Τα βρώμικα χέρια του δεν με άγγιξαν ξανά. Είναι άρρωστος αυτός ο άνθρωπος. Αχ Άλεξ που είσαι..

Άραγε πήρε το μήνυμα μου; με ψάχνει;

Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω τις μουντές μου σκέψεις και ακούω κάποιον να ξεκλειδώνει την βαριά πόρτα, η οποία ανοίγει και την εμφάνιση της στο χώρο κάνει η Μαριάννα και η Ελένη.
Αχ τι θέλει και αυτή η πουτανα τώρα.

Με πλησιάζουν απειλητικά και για μια στιγμή νομίζω πως η Ελένη τρίβει τα δόντια της από το μίσος.

"Καλά φιλενάδα δεν το πιστεύω. Νομίζω είναι το καλύτερο αξιοθέατο στην πόλη"

Αχ γιατί η Ελένη πρέπει να είναι πάντα τόσο κακιασμένη; η σκυλα.

Βγάζει το κινητό της και τραβάει αρκετές φωτογραφίες. Εγώ προσπαθώ να κρυφτώ Μα ποτέ δεν είναι αρκετό.
Η Μαριάννα έρχεται προς το μέρος μου, μου κρατάει τα χέρια και αφήνει την Ελένη να τραβάει φωτογραφίες  της κατάστασης μου ανενόχλητη.

Ύστερα κατεβάζει από τον ώμο της την τσάντα της και βγάζει ένα τάπερ με κάτι μέσα -υποθέτω φαγώσιμο.

"Άντε να μην λες ότι δεν σε ταϊζουμε"

Ανοίγει το τάπερ και βγάζει από μέσα ένα αχλάδι το οποίο κόβει μπροστά στα μάτια μου.

"Μα..δεν μπορώ να το φαω αυτό"

"Δεν θυμάμαι να σε ρώτησα. Δεν φτάνει που σου δίνουμε να φας"

"Εσείς με κρατάτε εσείς θα με ταΐζετε. Πουτάνες"

"Πως μας είπες;"

Η Ελένη αρχίζει να τσιρίζει και να ωρίεται.

"Εμείς είμαστε οι πουτάνες ή Εσυ που δεν έχασες ευκαιρία να το κάνεις με τον πρώην της πρώην κολλητής σου; μήπως είμαστε εμείς οι Βιτσιωζες που μας αρέσουν τα μαστίγια και οι χειροπέδες; συμμαζέψου κουκλίτσα μου και μάθε να ξεχωρίζεις ποια είναι πουτανα και ποια όχι."

Αρπάζει τοτε το μαχαίρι από το χέρι της Μαριάννας, κόβει μια φέτα αχλάδι και την χώνει στο στόμα μου.

Είμαι αλλεργική στο αχλάδι.

Αρχίζω να βήχω και προσπαθώ να το φτύσω, Μα κρατάει το κεφάλι μου και κινεί το σαγόνι μου, ώστε να μασήσω κανονικά το φρούτο.
Πετάει το μαχαίρι στο μάτωμα και κόβει λιγο ένα μέρος από το ελάχιστα γυμνό μου πόδι και φεύγει -θριαμβευτικά θα έλεγε κανείς- με την Μαριαννα από την αποθήκη.

Προσπαθώ να φτύσω τα υπολείμματα της τροφής, όμως δεν είναι αρκετό. Νιώθω πως θερμαίνομαι και αγγίζοντας το πρόσωπο μου, καταλαβαίνω σχεδόν αμέσως πως εβγαλα εξανθήματα.
Μέσα στην ταραχή μου, ούτε η ίδια δεν καταλαβαίνω πώς κατάφερα και σκέφτηκα το μαχαίρι στα πόδια μου. Έσκυψα και με χίλια ζόρια το κράτησα σφιχτά στις πονεμένες παλάμες μου. Ξεκίνησα με δύναμη να τπ τρίβω πάνω στα σχοινιά μέχρι που τα έκοψα.

Αίμα αναβλύζει από τις σωματικές πληγές κι όμως ακόμα και έτσι δεν συγκρίνονται ούτε στο ελάχιστο με τις ψυχικές.
Και αυτός είναι ο λόγος που περναω το μαχαίρι πάνω από τις ανοιχτές πληγές και παλευω να κάνω την ζημιά ανεπανόρθωτη.
Δεν παίρνει πολύ ωρα ώσπου χάνω τις αισθήσεις μου.