Nalan Hanım üzgün ve titreyen sesiyle, karşısında az önceki kararın şokunu yaşayan Satın Alma'dan sorumlu Cemil Haksever'e hitaben şöyle dedi.
- Yetmez mi bu kadar, şuna bir son verecek misin artık?
Yaşadığı hayal kırıklığının etkisiyle iradesini yitiren genç adam sevdiğinin karşısında kendine hakim olamayıp bir süredir gözyaşı döküyordu.
- Elimde değil, Nâlan. Çok umutluydum. Beni reddedeceğin aklımın ucuna dâhi gelmemişti.
Mesai arkadaşı, ona acıyan gözlerle baktı. Fakat bu acıma, kararında bir değişime yol açmadı. Çünkü onu daima bir arkadaş olarak görmüştü. Geriye dönüp düşündüğünde ona umut verdiğini anımsatacak tek anıya rastlamadı. Belli ki sözlerine ya da tavırlarına kendi kendine manalar yüklemiş, bu manalardan umut kırıntıları çıkarmıştı.
- Şimdi müsadenle kalkmak istiyorum. Bu bizim son görüşmemizdi Cemil.
- Fakat Nalan, varlığını hissetmeden nasıl yaşayacağım?
- Yaşarsın Cemil, emin ol yaşarsın. Önce beni unutacaksın sonra da gönlüne yeni birisi girecek. Belki de bir gün bana teşekkür edeceksin. "İyi ki beni reddetmişsin, yoksa onu tanıyamayacaktım." diye.
- Olmaz öyle şey, Dur Nâlan, ne yapıyorsun? Gitme, bırakma beni. Ben yalnız seninle mutlu olabilirim.
Ses iyice uzaklaşmıştı;
- Sevdiğin değil sevenin mutlu edebilir seni, o kişiyi bul Cemil!
