het huis Anubis (1)

1. verdriet

Ik wil hellemaal niet naar een internaat. Appie ligt op bed met zijn Hoofd op de kussen. Tranen lopen over zijn wangen. Waarom moet ik weg en niet khalid of Galit. Maar ook dan zou hij het erg vinden hij wilt zijn broers niet kwijt.
Opeens hoort hij geklopt op de deur. Appie komt langzaam om hoog. Wie.....Wie is daar? Vraagt hij angstig. Maar hij weet zelf wel dat jan nooit zou gaan kloppen. De deur gaat langzaam open. Galit staat in de deur opening. En achter hem Staat zijn kleine zusje. Hoe gaat het? Vraagt galit. Wat denk je zelf? Reageert appie. Galit doet de deur dicht en gaat naast hem zitten. Safia, zijn zusje klimt bij hem op schoot. Verdrietig? Vraagt ze. Ja, zegt galit appie is een beetje verdrietig. Safia rent naar haar kamer en komt terug met een knuffel van een konijn. Ze loopt terug naar appie. Jij nijn hebben? Vraagt ze. Appie glimlacht safia kan het woord konijn nog niet zo goed zeggen. Nee joh zegt appie die konijn is van jou. Jij mag hebben. Appie zucht diep. Het komt goed zegt galit. Dat weet ik ook wel antwoord appie maar ik wil gewoon niet bij jullie weg. Ralf en ralfin hebben me nodig. En zelfs de kleine safia. Wij zorgen wel voor hun. Ja, maar ralf is nog maar 7 en ralfin is 10 en rambo nog maar 1.  En ik 3. Zegt safia. Juist zegt appie. Waarom moest papa een ongeluk krijgen. Ik had hem moeten helpen. Ik mis hem. Ja,ik mis hem ook. Maar door verdrietig te zijn krijgen we hem echt niet terug. Ja, zegt appie papa krijgen we nergens mee terug. En waarom moest mama opnieuw trouwen met een gozer die ze amper kende. Jan(zijn stiefvader) kan er niets aan doen hij is gewoon weleens dronken. Weleens? vraagt Appie. Elke dag zul je bedoelen. Maar ik kan
Toch niet naar een internaat ik ben pas 17 en over 3 maanden al 18 dan ben ik volwassen mag ik dan weg? Galit schud zijn hoofd we mogen niet trouwen van hem. appie zucht: we mogen ook helemaal niks Opeens horen ze Jan schreeuwen: appie spullen in pakken! En naar beneden komen!