How We Met [1D fanfictie][Dutch]

Hoofdstuk 5

Pov Lucy:
Ik word wakker en voel dat ik op iemand lig, ik kijk en zie dat het Louis is. Snel ga ik van hem af en zie ik dat hij ook wakker wordt. Ik draai me om en zie de andere jongens staan kijken. Snel trek ik mijn dekens over me heen. "Wat doen jullie hier?" "We wouden Louis wakker maken voor het ontbijt, maar we konden hem niet vinden, toen dachten we we maken eerst jou wakker en toen zagen we je op Louis liggen.". Voorzichtig haal ik de dekens een beetje van me af en zie Louis verward om zich heen kijken. "Wat doen jullie hier?" vraagt Louis verward. "We zochten je, omdat we wouden ontbijten, maar je was niet in je kamer dus dachten we we maken Lucy eerst wakker en toen vonden we je hier. Komen jullie ontbijten?". "We komen eraan." zegt Louis. De jongens lopen de kamer uit en ik bedank Louis dat hij bij me wou blijven. Samen lopen we naar beneden waar de tafel al gedekt is. Ik ruik de geur van verse broodjes. We lopen naar de tafel en ik ga naast Liam zitten. Het valt me op dat hij hetzelfde armbandje heeft als ik alleen dan met zijn naam erop. "We hebben hetzelfde armbandje." zeg ik tegen hem. Hij kijkt op en pakt de pols waar mijn armbandje om zit. Hij kijkt er even naar en vraagt "Waar heb je die vandaan?" "Ik heb hem al sinds mijn geboorte. Jij dan?" "Ik ook, staat er bij jou ook de achterkant ook een L?" "Ja.". "Mijn 'ouders' zeiden dat ze niet mijn echte ouders waren zouden wij..." "Familie zijn." maakt de verbaasde Liam mijn zin af. "Na het eten bellen we mijn ouders wel om het te vragen." zegt Liam vastbesloten waarna we beginnen met eten.

We zitten op Liams bed en pakken Liams mobiel om zijn moeder te bellen. "Hey mam!" zegt Liam vrolijk wanneer zijn moeder heeft opgenomen. "Hey hoe gaat het?" "Het gaat goed maar ik heb een vraag."En dat is?" "Heb ik een zusje?" "Hoe kom je daar zo ineens bij?" "Er is hier een meisje in huis die heeft hetzelfde armbandje als mij maar dan met haar naam erop.". "Heb je tijd om langs te komen?" vraagt zijn moeder. "Ja we komen eraan.". Liam doet zijn telefoon in zijn zak waarna we naar beneden lopen. We lopen naar de woonkamer waar de rest van de jongens zitten "Wij gaan 2 dagen naar mijn huis toe." zegt Liam, ik hoor van alle kanten woorden die klinken als oké.

We lopen samen naar boven waar we onze koffers inpakken. Als we de koffers ingepakt hebben lopen we naar Liam's zwarte Range Rover. Nadat we zijn ingestapt rijden we naar het grote hek aan het begin van de inrit en voert Liam de code in waarna het hek open gaat. We rijden richting de snelweg en rijden naar Wolverhampton. Zodra we bij Liam's moeder aan zijn gekomen doet zijn moeder de voordeur al open waarna ze naar ons toeloopt en Liam een knuffel geeft. Dan loopt ze naar mij toe "Hallo! Ik ben Karen." ze geeft me een knuffel. Ik stel me ook voor waarna Liam de bagage pakt en naar binnen loopt. Karen loopt naar de keuken en komt met drie koppen thee de woonkamer binnen waar Liam en ik op de bank zitten. Ze zet de koppen thee op tafel waarna ze op de stoel gaat zitten. "Mag ik je armbandje eens zien?" vraagt ze. Ik sta op van de bank en loop naar haar toe en laat haar mijn pols zien met het armbandje waarna ze opstaat en mij een knuffel geeft terwijl ze begint te huilen. "Je bent het echt, ik dacht dat ik nooit meer zou zien." snikt ze.

Nadat Karen bij is gekomen en Liam verbaasd na zat te denken begint Karen met vertellen. "We gingen naar de dierentuin 14 jaar geleden voor de verjaardag van jou je was net 2 geworden. We liepen richting de giraffes waar je graag heen wou, omdat je ze mocht voeren. Toen we daar aankwamen ging ik samen met Geoff het eten halen terwijl jij met Liam stond te wachten. Toen wij terug kwamen zagen we Liam helemaal overstuur op de grond zitten. Maar jij was nergens te vinden. We zijn de hele dierentuin wel 5 keer rondgelopen en hebben je nog vaker omgeroepen maar je was nergens te vinden. Verdrietig zijn we naar huis gegaan in de hoop dat je gevonden zou worden en je opeens voor de deur zou staan. Elke dag dachten we aan jou. We hebben er niet over gepraat waar Liam bij was om ervoor te zorgen dat als je niet terug kwam hij niet verdrietig zou zijn. ". Liam is inmiddels samen met Karen in huilen uitgebarsten en ik zit nog steeds verbaasd te kijken door wat ik net heb gehoord. Ik sta op en loop naar Karen toe waarna ik mijn armen om haar heen sla en mee begin te huilen. "Ik ben blij dat ik terug ben." snik ik.

Zodra we allemaal bij zijn gekomen loopt Karen naar de keuken om eten te maken. Ik lig tegen Liam aan op de bank naar de tv te kijken. Dan horen we de voordeur opgaan Liam staat open loopt erheen ik loop achter hem aan. Liam loopt naar de man die net binnen is gekomen en omhelst hem, dat moet Geoff wel zijn. Hij loopt naar mij toe waarna hij mij een knuffel geeft "Ik ben zo snel mogelijk hier heen gegaan toen ik hoorde dat je terug was." zegt Geoff licht snikkend. We lopen naar de woonkamer toe waar Karen ook binnen komt lopen. Ze geeft Geoff een kus en zegt dat het eten klaar is. We lopen met z'n allen naar de keuken waar we plaats nemen aan de tafel. Karen zet de pan met spaghetti op tafel en wenst ons allemaal eet smakelijk.

Wanneer we klaar zijn met eten loop ik samen met Liam naar boven om te zien waar we slapen. We lopen een grote kamer binnen met een tweepersoonsbed en allemaal foto's aan de muur. "Dit is mijn kamer. Vind je het erg als we samen op een bed moeten slapen, het logeerbed is kapot." "Nee hoor, maakt mij niks uit. We leggen onze spullen neer en lopen naar beneden. We spelen met z'n allen tot 11 uur spelletjes waarna ik erg moe begin te worden, Liam merkt het en zegt dat we op bed gaan. We lopen naar zijn kamer waar ik mijn pyjama pak en naar de badkamer loop. Ik trek mijn pyjama aan en poets mijn tanden. Als ik klaar ben loop ik terug waarna ik gelijk op bed ga liggen. 10 minuten later komt Liam bij me liggen. Ik kruip dichter tegen hem aan en val al snel in slaap. Liam slaat zijn arm om mij heen waarna hij ook al snel ligt te slapen.

Hier weer een hoofdstuk! Ik heb nu geen reserve meer en vergeet te schrijven, omdat ik eigenlijk alleen 's avonds op WattPad zit als ik eigenlijk hoor te slapen zoals nu. En dan kan ik niet schrijven.