"Bro.... don't." pigil ni James dito.
"James!!! What the hell are you doing here?" takang tanong ni Derick kay James.
"Bro... nothing! alam ko na kailangan mo ng kasama ngayon sooo I'm here!" saad ni James, sabay hila kay Derick sa isang lugar.
"James... kailangan kong sabihin sa kanya na buhay pa ako... na kahit kailan ay hindi na sya iiyak because of me." pahayag ni Derick kay James.... "You see now.... look kung paano siya nagdusa at naghirap because of me."
"I know pare... but you need to think about it... hundred times..... about yong mga sinabi nila tita at tito sa'yo... I think they're right.. para sayo rin ang ginawa nila." paliwanag pa ni James dito.
"But Bro.... you heard her too right, kung paano niya ako sinubukang kalimutan?.... James six (6) long years na nabuhay sila na ang alam nila patay na ako..... yong mga anak ko!!! sana makita mo lang noong una akong makita ni Stephanie sa airport bro....... she's crying while calling me DADDY!" nahihirapang pahayag ni Derick dito.
"But Bro.... kapag nagpakita or nagpakilala ka sa kanila.... baka malagay din sa panganib ang mag-iina mo... so kailangang nating mag-ingat lalo na ngayong hindi pa nahuhuli hanggang ngayon ang may sala noon sa pagpatay sayo." paalala ni James dito.... "Abd we don't want or you don't want too na may mangyaring masama sa mag-iina mo." paalala ni James dito.
"Pero bro... mas nasasaktan ko siya sa di ko pagpapakilala sa kanya."
"But mas safe naman ang buhay nilang tatlo kapag di nila alam na ikaw si Steven." sagot ni James dito na siyang kinatahimik ni Derick at... "Bro... naiintindihan ka namin, but for now mas mabuting makilala ka muna nilang bilang si Derick Villarama at hindi si Steven Robles... para secure ang kaligtasan ng mag-iina mo." payo pa ni James dito, na kinatahimik ni Derick at nag-isip narin ito.....
"I think your right bro.... thank you." pasasalamat ni Derick dito, magsasalita pa sana si James ng may makita silang paparating sa kinaroroonan ni Diane walang iba kundi ang mama ni Diane na si Donya Emma.
"Anak! tama ako andito ka lang pala... kanina ka pa hinahanap ng mga bata sa mansion?" saad ng mama nito kay Diane na hinawakan ang magkabilang balikat nito at tinayo...
"Ma, siguro panahon narin para ipakita ko sa mga bata ang puntod ng kanilang ama... para hindi na nila tatawaging daddy si Derick..... at tama ka mama, hindi namin sya pag-aari... at balang araw makakakita rin sya ng babeng mamahalin nya at kailangang iwan nya na ang mga anak ko.... hindi ko na kakayaning masaktan pa ang mga anak ko mama... sila nalang ang naiwang alaala ni Steven sa akin mama." iyak ni Diane sa ina sabay yakap dito... "At-at tama ng ako nalang ang masaktan huwag lang ang mga anak ko." iyak pa nito sa ina.
"Shhhh... Tama na anak.... alam ko maiintindihan ito ng mga bata... ng mga anak mo, dahil matatalino sila." pagpapagaan ng loob ni Donya Emma sa anak nito.
"Yes ma.... mana sila sa daddy nila." saad naman ni Diane sa mama nito na sinag-ayunan naman ng mama nito.
"Yes." sagot ng mama ni Diane sabay yakap dito.... "At alam ko naman na matapang at matatag kang ina ng mga anak mo kaya.... kaya alam ko sooner malelet go mo narin si Steven at makakhanap ng ibang makakasama mo, mamahalin mo at mamahalin ka kasama ng mga anak mo." wika pa ng mama nito.
Samantala sa mga narinig ni Derick ay hindi siya mapakali na ewan...
"Bro.... paano na kung alam na ng mga bata na patay na ang daddy nila at lumayo sila sa akin?" natatakot na tanong ni Derick kay James.
"Hindi naman na siguro aabot sa ganoong sitwasyon bro..... dahil alam nating pareho kung gaano kalapit ng mga bata sa'yo and Don't worry gumalaw narin sina Jonathan at Ian Jack para malaman ang totoong nangyari before.... so sana huwag ka munang magpapakilala kay Diane at sa mga bata na ikaw si Steven, maaari ba?"
