In love with my stephbrother

De ruzie

Terwijl Hanne, het enige kind van de familie Jacobs met haar oortjes in een boek zat te lezen, hoorde ze beneden wat gerommel. De woonkamer waar de tv stond die al jaren op dezelfde post stond. Het oude mannentje die dingen moest vertellen over de nieuwste gebeurtenissen in de wereld, maar altijd doof leek te zijn. De tafel waaraan haar ouders altijd samen aten die overging in de keuken waar haar moeder altijd spaghetti klaarmaakt. De berging, waar de honden sliepen, de enige die je er nu kon spotten was Blackie. Gregie was naar buiten om de wacht te gaan houden in de reusachtige tuin. Het geroep werd luider en naarmate het veranderde in geschreeuw, deed Hanne haar oortjes uit haar oren en ging naar de trap. De wentel trap die er al vijftien jaar stond zorgde ervoor dat Hanne het geluid van beneden kon opvangen. 'Het kan zo niet meer, wat je me nu hebt geflikt kan ik niet vergeten!', riep een vrouwenstem. 'Ja, nu is het nog mijn schuld ook zeker!', schreeuwde de heer Jacobs naar zijn vrouw. Hanne die een blonde lok die voor haar ogen was komen hangen uit haar gezicht streek daalde langzaam naar beneden. Ze zag de glazen deur waardoor haar oma voordat ze stierf altijd binnen kwam. Van de volgende schreeuw maakte ze gebruik om een geeuw te onderdrukken. Daarna had ze verder staan luistervinken aan de deur en conversatie proberen vragen. 'Dat was niet zomaar een kus, dat was een kus uit liefde!', riep de vrouwenstem weer waarna je meneer Jacobs zeer luid kon horen zuchten. Begin niet was zijn reactie, de ouders Jacobs die nog steeds niet doorhadden dat het silhouet dat zich achter de glazen deur schuilging hun dochter was. Dan als de storm der woorden even was gaan liggen kwam Hanne Jacobs de woonkamer binnen. Haar enige vraag was:'Gaan jullie blijven ruziemaken of gaan jullie uit elkaar?' De reactie van mevrouw Jacobs was duidelijk:'Ik denk dat het duidelijk is, Bob zeg jij het maar.' Bob Jacobs reageerde door zich in de fluwelen zetel te zetten en even aan zijn kin te krabben. Vijf minuten nadat hij aan zijn kin had gekrabd en had zitten ijsberen zei hij:'Het spijt me zeer mijn liefste Hanne, papa zal altijd van je houden. Helaas heeft papa een foutje gemaakt.' Hanne begon op haar lip ge bijten wachtend op wat haar vader ging zeggen. Ze onderdrukte de opkomende de tranen en hield zich klaar om weg te rennen na wat hij zou zeggen. Uiteindelijk was het de moeder van Hanne die de zin af maakte:'Vanaf nu heet ik terug Marie Jansen, je papa en ik gaan scheiden.' Hanne had dit antwoord verwacht, maar alsnog liepen de tranen van haar wangen. Bijtend op haar lip ging ze weer door de glazen deur, de wenteltrap op, om zich huilend onder haar bed te verbergen. In de hoop dat niemand haar zag liggen of kwam zoeken. Ze haalde een laatste traan van haar wang en trok het donsdeken over haar hoofd en viel in slaap.