The Next Generation of Gods

Hoofdstuk 1

1: HET BEGIN

◯ ◯ ◯

Het is niet zo dat me iets gevraagd werd of zo. Ik lag er gewoon opeens. Neergekwakt op de harde witte grond.

Ik heb een harde smak gemaakt op het koele marmer. Mijn linker arm doet behoorlijk veel pijn, en mijn hoofd klopt een beetje. Het eerste wat me opvalt aan de omgeving is dat het er erg warm is. Ik zweet me onmiddellijk kapot in mijn hoodie en trainingsbroek.

Zwaar gedesoriënteerd hijs ik mezelf omhoog, om vervolgens tot de conclusie te komen dat ik hier niet alleen ben. Ik schrik me wezenloos als ik zie dat nog -snel geteld- elf andere kinderen van mijn leeftijd om me heen verspreid liggen.

'Wat...?' Weet ik uit te brengen. Een paar zitten verbaasd om zich heen te kijken, en weer anderen duwen zichzelf beduusd omhoog.

Ik zet voorzichtig een stap naar voren, en voel iets kraken onder mijn voet. Vlug trek ik mijn been terug, en zie mijn gloednieuwe telefoon liggen. Ik mompel een "oh mijn god" als ik het ding opraap en de schade bestudeer. Er loopt een grote barst vanaf de camera tot de homebutton.

Ik klik hem aan en zie dat de display het gelukkig nog wel doet. Links bovenin staat geen service, en de tijd geeft 11:02 aan. Vreemd, voordat ik hier naar toe werd gezapt was het net tien uur 's ochtends.

'Waar zijn we?' hoor ik opeens.

Ik kijk op en zie iedereen focussen op een meisje met onyx kleurig haar. Haar uiterlijk is oosters, zuid-Aziatisch waarschijnlijk, en om haar nek glinsteren een heleboel edelstenen.

'I-ik begrijp het niet.' zegt een meisje met bruin haar. Haar gezicht ziet eruit alsof ze heel erg diep nadenkt. 'Is dit een of andere zieke grap?'

'Dit kan niet.' zegt een zwart harige jongen op zijn beurt. 'Het bestaat niet dat je van het ene op het andere moment op een andere plek kan zijn.'

Het bruinharige meisje kijkt om zich heen. 'Dit is niet Victoria.'

Een ander meisje met een Spaans uiterlijk voegt daar aan toe: 'En dit is zeker geen Buenos Aires.'

Het doet me alleen maar minder van de hele situatie begrijpen. Wie is Victoria en waarom heeft zij het over Buenos Aires?

Een jongen met fel blauwe ogen spreekt mijn gedachten uit. 'Ik snap er helemaal niks meer van.'

Mijn oog valt op een gebouw achter ons, een tempel. Er hangt een spandoek tussen twee enorme pilaren met een tekst erop in een taal die ik niet kan lezen.

'Wat is dat?' vraag ik, en ik wijs naar het doek.

Er is wat geroezemoes van mensen die mompelen dat ze het niet kunnen lezen, behalve één meisje. Ze fronst en zegt verbaasd '"De Olympiërs heten jullie welkom". Maar dat is raar.'

'Goh, nee, want de rest van dit hele gebeuren is wel normaal.' zeg ik sarcastisch. Ik begin er een beetje klaar mee te raken. Ik heb geen idee wat er aan de hand is, ik heb het snikheet, mijn telefoon is kapot, en mijn hoofd doet pijn.

Blijkbaar ben ik ook niet de enige want het bruinharige meisje snuift en trekt haar staart aan.

'Als iemand enig idee heeft wat er aan de hand is zou diegene dat dan nu alsjeblieft willen zeggen.'

Het blijft stil.

'Oké, in dat geval ben ik weg hier.' ze stampt weg tot waar het marmer ophoud, en niemand maar aanstalten om haar te volgen.

Maps!

Google maps! Het schiet me opeens te binnen, en ik unlock gelijk mijn telefoon. Als ik de app open doet het eerst heel raar. Het kompas draait, en de kaart zoomt telkens in en uit. Daarna verandert plotseling de hele layout van de app, in een nieuwe bronzen kleur, en met verschillende licht stipjes. Maar ik kan onze locatie achterhalen.