''Belkide babam yerine annem olmalıydı yanımda.''
''Neden?''
''Çünkü her gün biraz daha karanlığa çekiliyorum.''
''Karanlık olmak istemiyor musun?''
''Hayır ben sadece Duru olmak istiyorum.''
Evet babama savaş açmıştım ve beynim bu gerçeği sanki yeni idrak etmişti. Canımdan çok sevdiğim adam artık karşı saflarda yer alıyordu. Ondan korkmuyorum. Herkesin aksine babamla karşı karşıya olmak beni korkutmuyor.
Evin önüne geldiğimizde arabadan indim. Arkamdan geldiklerini biliyordum. Bu gece hesap sorma gecesiydi. Ne olduğunu nerde olduğumu öğrenmek için beni rahat bırakmayacaklardı.
Kapıyı açıp adımlarımı mutfağa yönelttim. Sandalyelerden birini çekip oturdum. Deniz ve Irmak da dahil olmak üzere masaya oturdular. Hepsinin bakışları üzerimdeydi.
—Neredeydin Duru?
İlk soru Can'dan geldi. Boğazımı temizleyip söze başladım.
—Burdan biraz uzaktaki bir evimde kaldım. Siz bana sormadan ben her şeyi anlatıcam sözümü kesmeden beni dinleyin.
Hepsi kafasıyla beni onaylarken cümleleri aklımda toparlamaya çalışıyordum.
—O kadın tatil dönüşümüzde kapıya geldi. Benimle konuşması gereken şeyler olduğunu söyledi. İçeriye davet ettim. 18 yıl önce doğum yaptığını ve doğurduğu çocuğun ben olduğumu söyledi. İnanmadım benim annem ölmüştü çünkü bu anlattıkları doğru olamazdı. Bana bir fotoğraf gösterdi doğduğum gün hastane odasında çekilen ikimizin resmiydi. Doğumdan sonra eve geldiklerinde babam beni almış götürmüş.
—Amcam bunu niye yapsın ki?
—Bilmiyorum Cem sebeplerle ilgilenmiyorum. Yaptığı şeyin sonucu ilgilendirir beni. Ben onun yüzünden annesiz büyüdüm.
—Peki o kadın yani annen nerede şimdi?
—Bilmiyorum hiçbir şey bilmiyorum Irmak.
—Bundan sonra ne olucak peki?
—Olucak şey belli Eymen babamın kanatlarının altından çıktım. İstediği gibi güçlü olduğumu herkese göstericem ama en başta ona.
Neredeyse sabaha kadar süren sohbetimizden sonra herkes evlerine dağıldı.
Sabahın köründe tekrar tekrar çalan telefonum yüzünden uyandım. Uyku sersemliğiyle yatağın içinde telefonu bulup kimin aradığına bakmadan açtım.
—Merhaba isyankar kuzenim günaydıııınnnn —Boş yapma Cem kapat uyucam ben —Hayır efendim hemen kalkıyorsun ve hazırlanıyorsun kahvaltıya gidiyoruz 5 dakikaya çık kapının önüne. —Hiçbir kuvvet şuan beni yataktan çıkaramaz
5 dakika sonra
—Cem tamam vallahi kalkıyorum —İstersen kalkma bende yöntemler tükenmez.
Oflayarak yataktan kalkarken Cem elindeki davula bir defa daha vurdu.
—Çabuk olalım lütfen bekleme yapmayalım daha burdan Irmaklara geçip Deniz hıyarını uyandırıcam.
Ayaklarımı vura vura lavaboya gittim. İşimi halledip çıktığımda Cem kıyafetlerimi yatağın üstüne dizmiş bir modacı edasıyla hepsini inceliyordu. Seçtiği kıyafetleri bana uzatıp başıyla giyinme odasını gösterdi. Gözlerimi devirip odaya girdim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
