Hunter

Een

Overdag was hij altijd weg. Pas laat in de avond, wanneer zelfs de dronkelappen niet meer op straat waggelden, kwam hij tevoorschijn. Hij liep in de schaduwen, om zo min mogelijk op te vallen. Zijn voeten ploften zachtjes over de keien, terwijl hij zo zacht mogelijk langs de paleismuren rende. Wanneer hij stemmen hoorde, ging hij in een nis, of deurpost staan. Daar wachtte hij tot de stemmen weg waren en vervolgde zijn tocht. Hij stopte abrupt toen hij de paleiswachten zag en veranderde van richting. Maar hij was te laat en was gezien door de wachten." Hey, jij daar! Wat doe je hier nog zo laat?!" Snel rende hij door en hoorde de paleiswacht achter hem. Hij was misschien niet zo groot en sterk als de paleiswacht, maar snel en wendbaar was hij zeker! Hij kende alle steegjes, zijstraatjes en nauwe gangetjes beter dan wie dan ook. Hij manouvreerde door de straten en wist zijn achtervolger algauw af te schudden. Pas wanneer hij er helemaal zeker van was dat niemand hem meer volgde, stopte hij. Toen hij rondkeek, om te kijken waar hij was, zag hij dat hij een heel eind van zijn route was afgeweken. "De tempel, shit... Nu kom ik nooit op tijd!" Fluisterde hij tegen zichzelf en vervolgde zijn tocht.
                                                                                                     *
Pas toen hij aankwam bij een klein, vervallen hutje, vertraagde hij zijn pas en stapte naar binnen. Behendig glipte hij over de omgevallen tafel en klom voorzichtig de half vergane trap op. Bij elke stap kraakte de trap vervaarlijk. Hij wist precies op welke planken hij niet kon staan en welke door en door verrot waren. Zachtjes duwde hij de achterste deur open en stapte stilletjes de kamer binnen. Daar lag een vrouw op bed. Zo stil mogelijk kwam hij naast het bed zitten en streelde de vrouw zacht over haar voorhoofd. Ze was kletsnat van het zweet en voelde ongezond warm aan. De vrouw draaide met moeite haar hoofd om naar de jongen en prevelde wat. Het was maar heel zacht, maar hij wist wat ze zei: "Hunter." Ze had zijn naam gezegd en had haar hand moeizaam naar zijn gezicht bewogen. Hunter gespte het buideltje om zijn riem los en haalde er een klein potje uit. Hij opende het potje en schudde wat rood poeder op zijn hand. Vervolgens pakte hij het glas water wat naast het bed stond en leegde zijn hand boven het glas. Terwijl het poeder zich mengde met het water, gaf het zijn kleur af. Hunter hielp de vrouw overeind en bracht het glas naar haar lippen. Terwijl ze dronk, gleden er rode druppels via haar wangen naar haar kin, waarna het op haar versleten beige shirt belande. Toen het water de stof aanraakte kleurde het gelijk een bloedrode kleur. Toen het glas leeg was, stond Hunter op en liep naar de kraan in het kleine, stoffige badkamertje. Hij spoelde het glas eerst om, zodat het rode poeder uit het glas was verdwenen en vulde het daarna. Stilletjes liep hij terug naar de achterste kamer, nog steeds oplettend naar waar hij zijn voeten plaatst. Weer in de kamer zette hij het glas terug op het nachtkastje. Hij voelde de slaap terwijl hij naast het bed ging zitten, waar hij, ondanks zijn ongemakkelijke positie en harde ondergrond, vrij snel in slaap viel.
                                                                                                    *
Hunter schrok wakker. Misschien kwam het door de nachtmerrie die hij had, maar het had ook de vrouw kunnen zijn, die in een enorme hoestbui was beland. Nog half in de wereld van zijn droom hielp hij de vrouw overeind en klopte op haar rug. Hij wendde zijn blik naar de hand van de vrouw, waar bloed aanzat wat ze had opgehoest. Zonder iets te zeggen pakte hij de zakdoek die op het nachtkastje lag en gaf het aan haar. Plotseling klonk er gestommel beneden. Toen hoorde hij de trap oorverscheurend kraken, waarna er een meisje van een jaar of 12 in de deuropening stond. "Ze zijn overal naar je op zoek! Wat heb je gedaan?!" Haalde het meisje uit. "Sttt. Als ze mij zoeken, moet je vooral niet zo gaan schreeuwen!" Fluisterde Hunter op strenge toon. "Ik dacht trouwens dat jij in Hergaard was, die medicijnen regelen. Heb je die medicijnen, Scarlett?" Het meisje, wat Scarlett heette, keek hem aan met een blik die kon doden. "Jij weet net zo goed als ik dat het onmogelijk is om die medicijnen in handen te krijgen, zelfs al zou ik genoeg geld hebben." Snauwde ze, dit keer op een wat gedemptere toon. "Maar goed dat ik wist dat je met lege handen thuis zal komen." Zei Hunter scherp. "Wat heb je gedaan dat de kóning naar je opzoek is?" Siste het meisje tussen haar tanden door. "Ik heb de medicijnen gehaald." Zei hij met een uitdagende blik in zijn ogen. "JE HEBT WÁT?! Hunter, hebben we niet al genoeg problemen? Denk je serieus dat ik je er zomaar mee zou laten gaan? Ja, mam is ziek, maar ze is niet meer te redden, zie je dat niet?" Hunter deed zijn mond open om zijn zusje te onderbreken, maar er kwam geen geluid uit. "Je verlengt alleen maar haar lijden, je maakt het niet meer beter, alsjeblieft, zeg dat je dat ook ziet..." Hun blikken gleden naar hun moeder, die zwetend in het bed lag. Hunter slaakte een zucht en vroeg toen: "Zou je de volgende keer minder luidruchtig binnen willen komen?" Scarlett knikte en stapte de kamer uit. Langzaam liet Hunter zich via de muur weer naar beneden glijden. Op de zwakke ademhaling van zijn moeder na, was het helemaal stil. Met zijn voorhoofd op zijn knieën dacht Hunter na over wat zijn kleine zusje had gezegd. Zou ze gelijk hebben? Zou hij alleen maar haar lijden verlengen? Hij keek op, naar het bed van hun moeder. Weer slaakte hij een zucht en liep nu ook de kamer uit. Via de krakende trap liep hij naar beneden. Het viel hem op dat de tafel weer rechtop stond. Met een frons liep hij op de tafel af en plaatste zijn hand op de beschadigde hoek. Langzaam gleed zijn blik over  de rest van de kamer. Omdat hij s'nachts thuis was gekomen, had hij niet opgemerkt dat de hut was opgeruimd. Op dat moment kwam Scarlett door de deur van het studeer vertrek. "Heb jij dit opgeruimd?" Vroeg Hunter op een verontwaardigde toon. "Ja, terwijl jij weg was." Zei Scarlett, zonder hem aan te kijken. Hunters blik gleed naar de gebroken boekenplanken aan de wand. Hij dacht aan hun moeder, die hier anderhalf jaar geleden barstende ruzie had gehad met hun vader. Hun moeder had niets misdaan, maar toch begon hij haar uit te schelden. Hij gooide met alles wat hij kon grijpen: vorken, messen, pannen en nog meer. Hij duwde hun moeder tegen de wand, tegen de boekenplanken, die het door de harde klap begaven. Hunter, die had toegekeken hoe zijn vader zijn moeder afranselde, kon nog precies herinneren wat er was gebeurd. Toen hij zijn moeder daar bewusteloos tegen de muur zag liggen, kwamen twee soldaten binnengestormd. De soldaten hadden alles gehoord en hadden door dat er iets mis was. Ze arresteerden hun vader en sindsdien hadden ze niets meer van hem gehoord. De gedachte dwarrelde rond in zijn hoofd. Hoe zou het met zijn vader gaan? Zou hij nog leven? Waarschijnlijk zal hij er nooit achter komen. Langzaam liet hij zich in de versleten stoel zakken, die Scarlett weer had 'gerepareerd'. Ze had wat touwen rond de poten gedaan, om ze bij elkaar te houden. De stoel kraakte onder zijn gewicht. Hunter plaatste zijn ellebogen op de tafel en legde zijn kin in zijn handen. Waar was het allemaal verkeerd gegaan? Op de dag dat hun vader weg was gebracht? Of nog veel eerder? Hij zuchtte, en stond weer op. Hij keek naar zijn zusje, die de kraan opendraaide om een glas water te vullen. Hij liep op het aanrecht af en pakte ook een glas uit het versleten kastje. Hij vulde het echter niet, maar bleef even naar het glas staren. Hij huiverde en plaatste het glas weer terug in de kast. Hij sloeg een blik op zijn zusje en liep naar de deur.
"Hey, waar ga je heen? Is het niet slimmer om binnen te blijven als je gezocht word?"
Hij keek haar aan, maar draaide zich weer om en voordat Scarlett het wist beende haar broer de deur uit.