PİSİ PİSİ KOLOG

20 'hayvan'

"Erva bunu biliyor mu?" diye sordum içimdeki yumurtadan yeni çıkmış merakımla.

"Hayır!Bilmeyecekte!"

"Neden?Ama babasıysanız-"

"Tabiki babasıyım. Fakat hiç babalık yapmayan bir babayım ben. Annesi ile bu hastanede tanıştık. Onu tavlamam zor oldu. Çok inatçıydı." diye hikayesini anlatmaya başladı.

"Aynı Erva gibi."

"Doktordum ve o da benim hastamdı."

"Tam terside bizimkisi.."

"Tanıştık, evlendik.Benim mastır yapmam gerekiyordu ama annesi istemedi.Böyle bir fırsatı kaçıramazdım.Ben gittiğimde Zehra 3 aylık Ervaya hamileydi.2,5 yıl sonra döndüğümde ikisinide aradım ama bulamadım.Bir gün boşanma davası açtığını öğrendim ve yüzlerini bile göremeden boşandık.Erva babasının o adam olduğunu biliyor."

"Peki şimdi nolucak?Siz kızınızı,ben sevdiğim kadını kaybetmek üzereyim ve benim elim kolum bağlı.Hiçbir şey yapamıyorum.Beklemek benim işim değil.Bir şeyler yapmam gerek." diye isyan ettim.

"Ne gibi?"diye sordu.

"İzin verin onun yanında olayım."

"Kızımın hayatındaki tek erkek sensin.Buna izin verecek kişi ben değilim ama eminim ki Erva buna izin verirdi."

Tebessüm ettim. "Teşekkür ederim."

Kapıya dönmüş gidiyordum ki "İsminiz?"diye bir soru kaçtı zihnimden dünyaya.

"Rıza,Rıza Seymen."

"Ama soyisminiz,Ervanınki Yılmaz."

"Annesinin soyismini kullanıyor.Peki ya senin isimin ne?"

"Barlas," diye oısaca yanıtladım.

"Memnun oldum damat!" Damat mı?

"Be-ben de" diye kekeledim ve odadan çıktım. Yüzümde şipşak bir gülümseme oluştu. Ervanın bulunduğu odaya gittim.

Ervanın yattığı yatağa yaklaştım,yavaş adımlarla.Kafasının sol tarafı beyaz bandajlarla kaplıydı.Ama o hala güzeldi.Mışıl mışıl uyuyordu,izlemesi bir yandan keyifli,diğer yandan ya uyanmazsa korkusu ile iğrençti.Yatağın kenarına oturdum.Elini tuttum.Saçını okşadım.Eğilip,o öptürmediği kurumuş dudaklarını iyileştirir umuduyla dudaklarımla ıslattım.

"Barlas nerede kaldı ya? Yoksa bir şey mi oldu? Hem o nereye gitti o doktorla?" Hande'nin sinirleriiyice bozulmuştu.

"Handecim sakin ol! Hadi gel Ervanın hangi odada olduğunu öğrenelim,gidip görelim.Gelmediğine göre kesin Barlas oradadır zaten." dedi Koray, Hande'yi sakinleştirmek için. Aslında kendi de hiç sakin değildi. Didişse bile yokluğu canını acıtmıştı şimdiden.

Beraber danışmaya sordular.

"3118. oda 6.katta."

"Teşekkürler."

Asansör ile 6.kata çıkıp odaya geldiler. Hande kapıyı açtı ama Barlasın sesini duyunca kapının önünde dinlemeye başladı. Çok geçmeden Koray da ona katıldı.

"Ben orda kendimi kaybettim Erva. Yoksa a-asla öyle bir şey yapmazdım. Seni seviyorum ben hem babanda seni seviyormuş. O şimdi yanında değil ama aslında hep etrafında. Unutma bunu."

Hande gözyaşlarını serbest bıraktı ve Koraya sarıldı.

"Erva? Hatırlıyor musun? Bu hastanedeki yaşadıklarımızı, cama çıkıp atlıyorum numarasını, seni ilk defa öpüşümü... Gerçi sen hiç unutmazdın değil mi? Ama o günü o anı unut be Ervam. Yalvarıyorum sana, eziyet etme bana. Bak,yeminle sensiz hiç gülmüyor yüzüm. Şeyi saymazsak tabi,i ama onda da gülmem normaldi damat old- Erva,lütfen uyan lütfen. Bütün hastane senin için dua ediyor. Onların dualarını boşa çıkarma be. Hadi uyan! Daha biz evlenecektik! Bak bu yaptığını ihanet sayarım Erva Yılmaz!"

Barlas, o an elinin Erva tarafından sıkıldığını hissetti.

"Erva?" dedi buğulu sesiyle. Sesi değişmişti.

Fakat Erva, hala aynı Ervaydı. "Se-sen tam bir hayvansın!"