Control-Save

Proloog

Zwart. Alles is zwart. Duisternis is het enigste dat ik zie. Wat is er aan de hand? Ben ik blind? Zijn de lichten uit? Ik voel mezelf bewegen. Hmm.. ik kan wel bewegen..? Ik trek mijn ogen zo wijd mogelijk open, maar mijn ogen ontvangen niets. Alleen duisternis. Ik stap langzaam vooruit. Stap voor stap. Ogen. Ogen staren mij aan. Twee blauwe gloeiende ogen. Met bange ogen staar ik terug.
"Wat doe je?" De krakende stem komt van de glurende ogen.
"H-huh?"
"Draai je om."
Voorzichtig draai ik me om en knijp mijn ogen vlug toe van het plotse licht. Als reflex van het plotse licht hou ik mijn armen voor me gezicht, om mijn ogen te beschermen van het felle witte licht. Waar komt dit licht vandaan? Nieuwsgierig gluur ik tussen mijn gespannen armen. Ik weet zeker dat er niet zoveel licht achter mij zat. Dat kan niet, dat zou ik toch opmerken? Geschrokken vliegen mijn ogen open en laat ik mijn armen zaken van het zicht dat ik voor mij zie: een reusachtig zwart (doorzichtig?) scherm met gloeiende witte omranding. Helemaal bovenaan op het scherm zie ik ook nog een eenzame kader ook met witte gloeiende omranding. Het lijkt wel net als iets dat je in een videogame zou zien. Het lijkt wel net een droom! Wacht.. is dit niet een droom? Maar het voelt zo echt..

In mijn ooghoek zie ik een donkere schaduw passeren en zich naast het scherm nestelen.
"Dit, kind, is een save screen. Hoe jullie mensen dat ook noemen."
Door de vlugge beweging en plotse geluid draai ik me vliegensvlug om naar de bron van het geluid.
"Rustig! Het is ik maar! Je nieuwe beste vriend."
"Wie ben jij?"
Ik schrik van mijn eigen trillende stem. Rustig.. Er is hier niets dreigend. Alleen maar een groot eng pratend alien-wezen. Hmm.. Laat dan maar.
"Wie of wat ik ben is niet belangrijk. Het enigste dat nu belangrijk is", met witte scherpe katachtige poten wijst het wezen naar mij, " is jij.
"Ik?"
"Hoor jij me niet goed of zo? Ja! jij!" Zegt het wegen met een spottende stem.
Wat is er nu belangrijk aan mij? Niets! Hij heeft mij geen antwoorden!
"Save screen? Is dat wat dat is? Bedoel je dan zoals in een game?
"Ja! Net als een game.." Zachtjes laat het wezen een scherpe lach achter van zijn eigen woorden.

Wacht eens even.. Is dat niet hetzelfde wezen die ik zag voor ik hier opeens belandde? Ik begin me meer te concentreren op het uiterlijk van het bekende wezen. Hij is groot maar niet heel groot. Dezelfde grootte zoals dat van een grote hond, zou ik zeggen. Als hij op vier poten staat dan. Zijn vacht glanst fel wit nu dat het licht van de 'save screen' erop schijnt. Hij heeft ongewone lange smalle oren, bijna de lengte van de rest van zijn lichaam. Uit zijn smalle kop (hoofd?) steken twee kleine duivelse horens uit. Zijn snuit, small met twee blauwe gloeiende lichten die zijn zwarte lege ogen oplichten. Oeps. Hij- Heb ik net het geslacht van het wezen aangenomen?
"Waar zit jij nu naar te staren? Nog nooit een redder in nood gezien?", zegt het wezen plots lachend.
O-oeps! Zit ik nu echt al heel tijd als een maniak naar het te staren? Wat dom van mij! Vlug sleur ik mijn blik van het af en kijk ik de andere richting op. Stilletjes hoor ik het wezen giechelen van mijn plotse reactie.
"U-uhm, neen? Uhh.. mag ik je iets vragen?"
"Natuurlijk! Dat hoef je toch niet te vragen!"
"Ben je een jongen of een meisje?"

...

Well, dat had ik dus beter niet gevraagd.
"Wat denk je?" Voor het eerst ziet het wezen er ongeamuseerd uit.
Ik voel me opeens veel te bang om die vraag te beantwoorden. Wat nu als ik het foute antwoord geef!! Ohh.. dat zou vreselijk beschamend zijn!!
"Een jongen natuurlijk!!", begint het wezen voor dat ik maar kan antwoorden.
"Dat is de domste vraag dat iemand mij ooit gevraagd heeft!! Waarom zou je zelfs twijfelen?!!" 'Dom' dat is precies hoe ik me nu voel.

Het wezen staart mij met strenge blik aan. "Laten we maar niet meer tijd verspillen."
"Load"
"Load?" Wat bedoelt hij daar nu mee?
"Load."
Langzaam steekt hij één van zijn scherpe poten uit naar het eenzame bovenste kader helemaal vanboven op het scherm dat nog steeds naast mij staat te gloeien.

Wil hij dat ik daar iets mee doe? Ik kan daar toch helemaal niet aan! Ik draai mijn blik weer naar de plek waar het wezen het laatst stond. Hij is.. weg? Inderdaad! Hij staat er niet meer! Is het door die domme vraag die ik stelde?? Ohh.. Ik had beter niets gezegd.. Ik heb nog zoveel vragen..

Langzaam zet ik een paar stappen dichter bij het gloeiend scherm. Twee lange draden die van bovenaf komen raken lichtjes de grond aan. Hoe heb ik die niet eerder opgemerkt? Ik staar naar boven, zoekend naar de bron van de twee draden. Ze hangen vast aan het kader. Het kader die ik moet 'loaden' volgens het wezen. Zachtjes trek ik aan het touw, bang om het te breken. "Trek harder" hoor ik iemand fluisteren in mijn oor. Te geobsedeerd in het touw om me af te vragen waar de stem vandaan komt, geef ik een harde ruk aan het touw. Het kader vliegt omlaag en staat nu recht voor mij. Er staan letters en cijfers op. "5/4/2019, file 1". Vijf April? Is dat niet de datum van vandaag? Langzaam laat ik mijn handen glijden over het gloeiende kader.

Alles begint te vervagen. W-wat? Ik kijk rond me heen, angst begint over mijn rug te kruipen. Wat gebeurt er? Het licht wordt donkerder, het vervaagt. Ik voel me vallen. Duisternis begint mij op te slokken. Donker, donkerder. Pijn. Mijn lichaam doet pijn. Pijn begint zich te verspreiden over mijn hele lichaam. Ik verdrink, in de duisternis.

"Maak je geen zorgen kleine vriend! Ik zal voor je zorgen. Ik zal je leven verbeteren. Ik zal je.. een tweede kans geven." De woorden echoën in mijn hoofd terwijl ik langzaam opnieuw verdwijn in de duisternis.