O +18

O | 8. Bölüm: Aşığım Desem.

8. Bölüm: Aşığım Desem.

🌹

Az önce toparladığım bedenim notu okumamla titrerken onları gördüğüm an rahatlamıştım. Notu göremeyecekleri şekilde avucumda tutup bakışlarımı ikisinin üzerinde de dolaştırdım. Babam Karan'dan daha endişeli görünüyordu.

Hızlıca yanıma vardıkları an Karan'ın üzerimde dolaşan çatık kaşları arasında kolumu tutuşunu izledim. "İyi misin?"

"İyiyim." Bir şey demeden babama doğru döndü. Babam telaşıydı evet ama başka bir şey olmuştu sanki. "Emir amca, sen içeri gir. Ben Cemre'yle kalırım."

"Cemre, iyisin değil mi? Bir şeyin yok?" Olayın ne olduğunu anlamasam da başımı salladım. "İyiyim baba, bir şeyim yok." Kafa sallayıp anlımdan öptükten sonra hızlı adımlarla içeri adımladı. Bakışlarım anında Karan'ı buldu.

"Ne oluyor?" Karan bir hışım elimdeki laleleri alıp araladığı kapıdan gördüğü çöp kovasına tıktı. "O it etrafta dolaşıyor, neden tek başına ortadan kayboluyorsun, Cemre?" Kaşlarımı çattım. "Tek başıma değildim, Nisa vardı, ben de hemen geliyordum zaten." Konuşmamla derin bir nefes aldı, bakışları elimde tuttuğum kağıdı buldu.

"Ver onu bana, kimse görmeden." Çiçeği gördüğü an not aldığımı anlamıştı. Bu yüzden geldiği gibi koluma dokunmuştu demek. Elimdeki kağıdı ona uzattığımda aynı anda bileğimi kavradı. "Koluna ne oldu? Karşılaştın mı o herifle?" Şaşkınlıkla ona baktım.

Ozan gelmişti, onu görmüşlerdi. O yüzden herkes telaş yapmış yanıma gelmişti. Derin nefeslerim arasında koluma bir bakış attım. Semih'in tuttuğu yer kızarmıştı ve hafiften parmak izleri belli oluyordu. Yeniden Karan'a döndüm.

"Buraya mı gelmiş?" İçimde yeniden canlanan korku az önceki gibi değildi. Kızaran yeri nazikçe okşadı. Diğer eli belimi bulduğu an beni kendine çekmişti. "Cemre, sakin kalmaya çalışıyorum ne olduğunu anlat bana." Dedi karmaşık bakışlarıyla. Sinirli görünüyordu. "Kim yaptı bunu?"

"Önemli bir şey değil." Dedim hemen. "Kimseyi görmedim, lavabodan çıktığımda yerdeki buketi gördüm sadece." Bakışları bir bileğime bir gözlerime değerken yalan söylemek istemiyordum ama şu an Semih'i ona söylemekle elime bir şey geçmeyecekti. Sadece sinirlenecekti.

"İyiyim ben, gerçekten." Belimi tutan kolunun üzerine elimi koydum. "Karan, kimse daha fazla telaşlanmadan içeri geçelim mi?" İstemese de, söylediklerim içine hiç sinmese de kafa salladı. Notu henüz okumamıştı ama aldığı gibi cebine atmıştı. Onunla ne yapacaktı?

"Babana notun geldiğini söyleme. Ben halledeceğim onu." Diyerek ilerlediğinde beraberinde salona girdim. "Tamam." Annemlerin oturduğu masaya geçtik. Hepsi beni gördüğü an rahatlamıştı. Annemle ablam yanıma gelip bana sarılınca Karan babamla konuşmak için masanın diğer tarafına geçmişti.

"Annem iyisin değil mi?" Kafa salladım. "İyiyim anne." Bakışları üzerimde gezen ablam derin bir nefes aldı. "İyisin iyi de ödümüzü kopardın be Cemre, Nisa lavaboda demese telaştan ne yapacağımızı şaşırmıştık." Bakışlarım Nisa'yı bulduğunda korktuğunu görebiliyordum.

"İyiyim Nisa, bir şeyim yok." Dediğimde kafa sallamıştı. Nişan bir saat kadar daha devam edip sonunda herkes dağıldığında Samet abi, ablam ve diğer yakın misafirler de gitmişti. Ben annem ve babamla birlikte Alaz'ın getirdiği arabamla dönecektim.

Bakışlarım telefonda konuşan Karan'ı buldu. Ortam sessizdi, bu yüzden onu rahatça duyuyordum. "Tamam, sen bana mail at gerisi bende." Telefonu kapatıp arkasını döndüğünde direkt olarak gözleri gözlerime değdi. Kalbim hızlanırken yavaş adımlarla ona ilerledim.