princes in love | kookmin

-1-

Hayatın ne kadar adaletsiz olduğunu, benim yaşadıklarımı inceleyerek anlayabilirsiniz..

Ben Park jimin. Park krallığının gözde ama bir o kadar da utanç kaynağı olan omega prens.. Ama krallığımızın başında alfa abim varken, beni bir omega olarak prens saydıklarını düşünmüyordum.. Ailem tarafından uygulanılan baskı beni bunaltıyordu. Sokağa çıktığım günler sayılıydı mesela. Babam, eğer birisi ile mühürlenecek olursam onu öldüreceğini söyleyip dururdu...

Fakat ben çoktan mühürlenmiştim.. Jeon krallığının alfa oğlu jeon jungkook.. Aylar önce mühürlenmiştik. Benim bir eşim varken ailem bundan habersiz beni sokağa bile çıkarmıyordu..

Ama benim için önemli olan, jungkook olmadan geçirdiğim zamanlar ve aramızdaki mesafelerdi.

Tabiki alfam olmadan geçen zaman benim için ölüm gibiydi. Onu özlüyordum.. Ama yanıma geldiğinde zaman sanki duruyordu. Özlemimizi gideriyorduk. Birbirimizi aşkımızla besliyorduk. Sevişiyorduk.. O olmadan acı çekiyordum sanki, canım yanıyordu..

Yine kızışma dönemlerimden birisindeydik. Jungkook bu dönemlerin hangi günler olduğunu çok iyi bildiği için her zaman beni ziyaret ederdi.. Heyecan ile onu bekliyorken kapının açılması ile sıçramıştım. Jungkook gelmişti.

"Ben geldim sevgilim~"

"Ah! Jungkookie. Bu sefer nasıl girdin?"

"Bu önemli değil sevgilim.. Önemli olan, seni çok özlediğim."

Kapıyı kitlediği gibi bana yaklaştı, ben de ona tabii.
Kollarımı, özlediğim bedene doladım. Kokusu.. Tanrım.. O erkeksi kokusu, onu ilk gördüğümdeki gibi, tekrardan, yeniden büyülemişti beni..

"Ben de.. Ben de seni çok özledim sevgilim.."

İkimiz de kokumuzu soluyorken, ayrılan taraf ilk ben oldum.

"Sık gelemediğim için çok özür dilerim.. Kendimi kesmek istiyorum. Fakat.. Aramızdaki mesafeleri biliyorsun sevgilim.."

Gülümsedim,

"Bunları dert etmeni istemiyorum, jungkook. Beni umursayıp, yanıma geliyor olman bile beni o kadar mutlu ediyor ki, bir ay içerisinde yaşadığım tek gün oluyor sanki.."

"Hayatta olduğumuz her saniye yanında olacağım, sana söz veriyorum bir tanem. Ama sabır etmemiz gerek, biliyorsun değil mi?"

İkimizide yatağıma oturttuğunda, bedenimi kolları arasına almıştı.

"Biliyorum. Her saniye birlikte olmamıza gerek yok, kalplerimiz birlikte.. Öyle değil mi?"

"Elbette. Kalplerimiz birlikte ve bu iki beden birbirine ait."

"Birbirine ait.. Sahi.. Biz birbirimize aitiz.."

"Evet, biz birbirimize aitiz. Bunu asla unutmuyoruz. Ayrı olsak bile. Tamam mı?"

"Sen.. Nasıl olur da.. Bir insan kalbini nasıl unutabilir jeon?"

"Tanrım.. Seni istiyorum, jimin."

"Seni istiyorum, jungkook. Seni çok kötü istiyorum."

"İstekler yerine getirmek için vardır, öyle değil mi?"

Dudakları güzel bir sırıtış sundu, bana.
Ben de gülümsedim,

"Evet.."

Kendime çektim ve dudaklarımızı, birbiri için yanıp tutuşan dudaklarımızı birleştirdim..

🏳️‍🌈

Böyle kitap ve ben? Eheheeh

Kitabımı sevin,
Beni de💜