LAVİNİA

İKİNCİ BÖLÜM♤

Selamlar, yorumlarınızı
bekliyorum.❤️

okuduğunuz tarihide not düşmeyi unutmayın.

Şans.

Hiçbir zaman benim yanımda olmamıştı. Her zaman kendi ayaklarımın üzerinde durmuş, her zaman kendimi her konuda teselli eden ben olmuştum.

Mesela hiç arkadaşım olmamıştı. Kimseye güvenmemiş, insanların birbiriyle nasıl oynadığını seyretmiştim.

Tek başıma çok kalmıştım. Sokaklarda kaldığımda, kimsenin umrunda olmamıştım. Çok ağlamıştım, çok yıpranmıştım. Herkesin gözleri üzerimdeydi. Sadece seyretmişlerdi.

Vicdana inanmadım. Sevgi nedir bilmedim. Her şeye büyük bir gerçeklikle baktım. Hiç duygu karıştırmadım. Ama bir o kadar da korktum. Hayattaki en büyük yalnışım, korkularımdı.

Güçsüzlüğüm, kimsenin suçu değildi. Ben korkaktım. 

Gözlerimin altına biraz daha kapatıcı sürdükten sonra solgun pembe dudaklarımı hafif renklendirdim. Telefonumu cebime atıp çantamı aldım.

Uzun zamandır gitmediğim hastaneye gidecek olmam, beni heyecanlandırmaktan çok geriyordu.

Bir yıl, koca bir yıl.

Devamsızlıktan kaldığım çoğu dersten biyolojik babam sağolsun geçmiştim. Gözlerimdeki ruhsuzluğa aldırmadan kapıyı çekip çıktım.

Güneşin yoğun ışınları kaşlarımı çatmama neden oluyordu, yeterince çatmıyormuşum gibi. Titreyen telefonuma daha da kısılan bakışlarımla kim olduğunu anlamaya çalışırken daha fazla zorlamadan telefonu açtım.

"Efsa, hastaneden bekliyorlar. Daha gitmedin mi ?"

Gözlerimi devirirken, umursamaz bir sesle,

"Gidiyorum, kapatmam lazım."

Sıkıntılı nefesini verirken,

"Tamam kızım, gidince haber ver."

Homurdanan sesime aldırmadan suratıma kapattı. Biliyordu. Değişmeyecegimin pek âla farkındaydı.
Sadece zorluyordu. Sanki bir aile olabilirmişiz gibi. Sanki onu sevebilirmişim gibi.

Işıklardan karşıya hızla geçerken, hastaneye gelmiştim bile.

ÖZEL HAYAT DEMİR RUH VE SİNİR HASTALIKLARI HASTANESİ

Buram buram para kokan hastaneye gelince, staj kartını okutup içeri geçtim.

Hızla merdivenleri çıktıktan sonra asansörde 6. Kata bastım. Psikiyatristler 7. Kattaydı. Biz stajyerler 6. Kat. Sadece 3 kişide olsak, havaları bizimle aynı katta olmaya uygun değildi.

Odama geldiğimde anahtarları çıkardım çantamdan, özlediğimi fark etmem uzun sürmedi.

Kapıyı kapatıp  önlügümü giydim. Gayet temizdi, bir şey hariç. Çöp kutusu. Çiçekler hala ordaydı. Canı çekilmiş, ayakta durmaya mecali kalmamış, tek gücü çöp kutusunun duvarı olan çiçekler.

Kart bile üstündeydi. Hatırlıyordum, satırı satırına.

Yakında benim olacaksın lavinia.

O zaman ne dediğini anlayamamıştım. Kalbimin başkasında olduğunu ben bile anlayamazken, o görmüştü. Gün gün takip eden, taciz eden sapık ruhlu adam. Sevgilimi öldüren adam, görmüştü.

Masadaki telefondan personel numarasını tuşladım. Hat yok.

Hızlı adımlarım kapıyı bulurken, Mehmet abi koridorun sonuna adımlıyordu.