LAVİNİA

BEŞİNCİ BÖLÜM♤

Kalp..

Ne değişik organdı.

Mutlulukta kelebeğin kanatlarını çırptığı gibi çırpınan, hüzünde duvarlarına acı oklar saplanan, korkuda gümbür gümbür çarpan..

Basitti görevi aslında  kan pompalaması gerekiyordu. Peki neden bu kadar sorumluluğu yükleniyordu? Niye şuan kalbim ağrıyordu? Niye Acıyla kavruluyordu?

Güven'in sözlerine karşın soğuk hançerin kabzasından çıkan tiz sesi işitmiştim.

'Emir yaşıyor olabilir.'

Kalbimdeki yakıcı his ilk orada oldu. Saplandı yüreğime.

'Hayat Demir ve Mediha Demir.'

Tekrar hissettim, içime işledi.

'Hayat Demir'in hastanesinde staj yapıyordun değil mi ?'

Dalga mı geçmişti? Hayır, üzmek için söylemişti. Hançeri bağırarak kalbime sapladığı anlara defalarca şahit oldum. Emir yaşıyor olsaydı çıkar gelirdi. Peki ya kuzenleri? Ömer Demir, Özgür Demir. Onlar hiç mi üzülmemiş, hiç mi ölümüyle ilgilenmemişti.

Güven.

Kalbinden tek bir kurşun yemişti. Cansız bedeninin yanına koşarken, biri tarafından zorla dışarı çıkarılmıştım.

Gözleri ölmeden evvel bende durmuştu. Cansız hareleri benimle buluşmuş, canıma dokunmuştu. Kaldırımdan güç alarak ayağa kalktım, ben istemiyordum düşmesini ama inci tanelerim Bir bir süzülüyordu çeneme doğru.

Bayılacak gibi olsamda evin yolunu zar zor bulmuştum. Paytak adımlarım kendinden bir haberdi. Kapının kilidini açmak için son gücümü kullandım.

"Efsa!"

Arkamda kulaklarımda yankılanan tanıdık sesi duymamla ağlamam şiddetlendi. Ellerim titriyordu.

"Efsa, güzelim iyi misin?"

Omzumun üstünden ona döndüm. Korku harelerine yayılmıştı. Başımı iki yana salladım. Bir hıçkırık firar etti dudaklarımdan.

"Selen, o öldü."

Kaşları hüzünle çatıldı. Kollarını açtı kocaman. Bana fırsat vermeden sımsıkı sarıldı.

"Ben ne yaptım Selen?"

Sarılışı destek olmak ister gibiydi. Sımsıkı sarmak, sanki böyle yaptıkça kalbinin içine girecek gibi oluyordum. Saçlarımı sevdi.

"Şştt güzelim, senin hiç bir suçun yok. Hadi gel eve girelim."

Açık kapıyı ayağıyla itti. Beni hiç bırakmadı. Bebek gibi bakıyordu bana, sakince üstümü degştirdi. Cansız kollarım iki yandaydı. Göz yaşlarım hala akıyordu, tutmak beni daha çok yoruyordu. Hüzün bulutu kafamın üzerindeydi. O damlalarını akıttıkça gözlerimdeki yaş kurumayacaktı. Yatağıma uzanmama yardım etti, başımın ucundaydı. Sessizdi ama Gözlerindeki ifade çok şey anlatıyordu.

Saçlarımı okşamaya başladı. Hıçkırıklarım sessizce iç çekmeye döndü. Birinin sevgisine mi ihtiyacım vardı Göz pınarlarımın sakinleşip derin bir uykuya dalmak için?

Gözlerim yanıyordu. Sakince kapanıp açılan göz kapaklarıma daha fazla acı çektirmedim. Usulca kapatıp derinliğe dalmasına izin verdim.

.
.
.

Gözlerimi araladım derin karanlığa. Dışarıdan cansız şekilde içeri süzülen sokak lambası hala gecenin üstümüzü bir yorgan gibi örttüğünü vurguluyordu. Damağımdaki acı tat yüzümü ekşitmeme neden olmuştu.