Yorumlarda buluşalım kalbi yaralı kalbinizi öper.
********
Bir insan neden yaşar?
Neden kendini en güçlü göstermek zorundadır?
Başına gelen onca mutsuz ve umutsuz şeyden sonra neden yaşamak ister?.
Yada neden bütün kötülüklerin onu bulduğunu düşünür?.
Ben çok düşünmüştüm beni deli edecek kadar düşünmüş başkalarına fırsat vermeden yine en çok ben kendi mi üzmüştüm.
Benim yapım buydu.
Önce başkaları.
Sonra benim ne his ettiğim.
Önce başkalarının mutluluğu sonra benim mutluluğum.
O kadar çok değer verdim ki kendime hiç bir şey bırakmadım. Küçük bir mutluluk bile.
Bütün yaşamımım boyunca bana kalan tek şey acı ve mutsuzluk oldu.
Gecenin sonunda yatağa kırık kalbim ile giriyor sabah hiç bir şey olmamış gibi gündüzleri yaşama tutunmaya devam ediyordum.
Tıpkı şimdi yaptığım gibi.
Cengo hiç bir şey demeden çekip gitmişti ben ise hâlâ yaptığım teklifin ne kadar acınası bir hâl olduğunu düşünüyordum.
Bu kadar küçüleceğimi ben bile tahmin edemezdim. Ama sonunda olmuştu ve beni yine ben üzmüştüm.
Düşmanımın evinin içerisinde olmak canımı yakıyordu.
Onun evinde kalmak, onun ekmeğine muhtaç olmak gururumu yerle bir ediyordu.
"Annem... annem bak kızın ne hâlde. Çok incittiler beni anne. Çok üzüldüler." Diyip bileğimde ki kelebek şeklinde ki bilekliği okşayarak konuştum.
Ne zor bir teselliydi annemden kalan tek hatıranın küçük bir bileklik olması.
Sonra acı bir tebessüm peyda oldu duduklarımda bebeğimden geriye kalan tek bir şey yoktu.
Ciğerimi yakan acıdan başka.
Ama kalacaktı ondan bana çok büyük hatıralar kalacaktı.
Zaman durmuş ne yapacağımı bilemiyordum. Evde sessizlik cirit atarken yaptığım teklif aklıma geldikçe saçlarımı yolmak istiyordum.
Umarım kabul etmezdi teklifimi. Ama onun azda olsa bana olan hislerini biliyordum.
Yada onu ilk gördüğüm zaman korkudan saçma sapan sözler duymuştum ağzından.
Sonunda oda'dan çıkmaya kadar verip önümde ki kapı kolunu aşağı indirip kapıyı açtım.
Açılan kapının ardından korkak ve acınası durduğumu biliyordum. Sanki bu kapının dışına çıkar isem kıyamet kopacaktı.
Hoş zaten benim için kıyamet yeriydi. Kalbimde sonsuz derin acılar. Gözlerimde sevdiklerimin sebep olduğu yaşlar vardı.
Derin bir nefes alıp verdim.
Ben kederlerin kölesiydim.
Benim olduğum yerde sadece acı ve keder vardı. Başka hiç bir şey yoktu.
Bütün cesaretimi toplayıp tam adım atıp çıkacağım zaman tekrar tekrar yaşadım o anları.
Sırtımda kemer darbelerinin acısı.
