Arkadaşlar biliyorum kitabı merak ediyorsunuz sürekli olarak bölüm sorup duruyorsunuz ama benim de ilgilenmem gereken bir ailem ve iş hayatım var.
Bazı okuyucularım bilir. Annemin ciddi sağlık sorunları var ve şu an hastanede. Gündüzleri ben geceleri ise babam ilgileniyor.
Sizden ricam azıcık anlayış.
♡♡♡♡♡♡♡
Yorumlarda buluşalım kalbim kalbinizden öper.
♡♡♡♡♡♡♡♡}
Yenilgi.
Ben hep yenilen taraf olmuştum.
Babama karşı yenilmiş.
Üvey anneme karşı yenilmiş.
Ve şimdi de azrali'e karşı yenilmeye yüz tutmuştum. Ama kararlıydım bu sefer yenilen taraf ben olmayacağım.
Kipriklerimi zar zor açmaya çalışırken kulağım uğulduyordu.
Oda da bulunan kalabalığı his edebiliyordum.
Gözleri mi açıp o korkunç safir maviler görmek istemiyordum.
"Ne yaptın ona?" Semiha ağlamaklı çıkan sesi ile konuşurken bende ağlayacaktım.
Neden yapmışlardı bunu bana?
Ben sadece mutlu olmak istemiştim.
Çok gördüler.
Sustum konuştular
Kalp kırmadım kalbimi kırdılar.
İncitmedim paramparça ettiler.
Kimse benim bir kalbim olduğunun farkına varmadı varmak istemediler.
Yapmayın diyordum.
Kırmayın kalbimi ama insanlar sanki ölüm yokmuş gibi kalp kırmaya devam ediyordu.
Ama bilmiyorlardı.
O kırdıkları kalbi bir gün kırmak için bile bulamayacaklarını.
Kaçış yok diyip gözlerimi aralarken ilk Semiha'nın ağlamaktan kızarmış gözleri ile karşılaştım.
Birinin benim için endişe ettiğini bilmek güzel his ettiriyordu.
"Hadi biz çıkalım Cengo" Semih abi yanında duran Cengo'nun omuzuna elini koyup odadan dışarı çıkardı.
Ama çıkarken ikiside arkalarına dönüp beni tekrar tekrar kontröl ettiler.
"İyi misin küçük?"
İyi miydim?
Hayır değildim.
Ben hiç bir zaman iyi olmamıştım.
Ne çok acım vardı .
Ne çok sızım.
Ne yana dönsek yaşanmışlık ve o yaşanmışlıktan duyulan pişmanlıklar.
Bu hayatta herkes bir şeyler ile imtihan ediliyordu kaderine boyun eğmeye mecbur kalıyordu.
Öyle olması gerekiyordu.
Öyle görmüştük çünkü kadınlar susar ne olur ise olsun.
Ama ben sessiz olmayacaktım tam aksine sesi çıkmayan kadınların sesi olacaktım.
