Say you love me

Hoofdstuk 47

Diana's point of view

Pieter heeft al dagen niets meer van hem laten horen. Langzaam maar zeker begin ik het gevoel te krijgen dat hij me echt niet meer als vriendin wil en dat het niet meer zo snel terug goed zal komen. Vroeger maakten we het altijd snel weer goed voor we er spijt van konden krijgen, maar mensen komen en gaan, en daar kan je helemaal niets aan veranderen. Er verschijnen aan de lopende band foto's van hem en zijn nieuwe vriendin op Facebook, lachend en knuffelend. Telkens wanneer hij zo'n foto post voel ik een steek van jaloezie. Is onze vriendschap nu echt over? Was ik dan zo onbelangrijk voor hem? Het verschrikkelijkste gevoel in de wereld is wanneer je vervangen wordt door iemand anders. En het ergste is dat ik dacht dat Pieter mijn broer een beetje kon vervangen...

Maar ik weiger verder te piekeren, want het is mijn verjaardag vandaag. Ik voel me bijna verplicht om gelukkig te zijn, want ik ben achttien nu. Doodmoe slenter ik naar beneden.

"Gelukkige verjaardag!" Roepen mama en papa enthousiast in koor wanneer ik de keuken in loop. Er verschijnt een flauw glimlachje op mijn gezicht. Ik ga aan de rijkelijk versierde tafel zitten en mama en papa volgen mijn voorbeeld. Ik drink de warme chocolademelk op die mama heeft klaargezet en eet de heerlijk ruikende croissants. Na het ontbijt loopt papa naar me toe met een klein cadeautje die kleurrijk is verpakt.

"Jonas zei dat ik je dit moest geven", zegt papa vrolijk en hij overhandigt me het pakje. Nieuwsgierig scheur ik het papier eraf. Mijn mond valt open van verbazing als ik zie wat er in zit. In het pakje zit een glanzend slot met: 'Diana <3 Jonas' in gegraveerd, en onder onze namen staat er: '2014 Paris'. Mijn humeur is meteen al veel beter. Hysterisch spring ik op en neer.

"Ik ga naar Parijs!" gil ik. Ik droom al jaren om naar Parijs te gaan en nu kan ik eindelijk gaan! Overdonderd door emoties geef ik haar een knuffel, maar ik merk dat mama en papa opeens verdacht stil zijn.

"Papa en ik moeten je nog iets tonen", zegt mama zacht, alsof het eigenlijk een geheim is. Voorzichtig overhandigt ze me een brief en ik schiet in de lach wanneer ik hun serieuze blikken zie.

"Zo geheimzinnig", lach ik luid. Maar mijn glimlach verdwijnt al snel weer van mijn gezicht als ik lees wat er staat.

Liefste Diana,

Wanneer je dit leest ben ik waarschijnlijk al weg. Ik zit dit nu 's nachts te schrijven in mijn kamer. Nu vraag je je misschien wel af waarom ik je zomaar, zonder iets te zeggen, achterliet. Ik denk gewoon dat het leven niet voor iedereen weggelegd is. Ik wil niet voor de rest van mijn leven ongelukkig zijn en dat spijt me. Het spijt me dat ik je alleen achterlaat. Het spijt me dat ik niets zei. Het spijt me dat ik zo gemeen tegen je deed. Het spijt me dat ik je wegstuurde terwijl je me alleen maar wilde troosten. Het spijt me dat ik zo'n slechte broer was. Hopelijk vergeef je me. Ooit. Maar ik snap het als je dat niet doet.

Je moet me wel beloven dat je één ding voor de rest van je leven zal blijven onthouden: ik hou van je. Je was mijn zus en je zal voor altijd mijn zus blijven. En pas maar op, want ik kan je zien hé van daarboven. ;)

Tot ziens,

Lucas.

Een traan rolt langs mijn wang naar beneden op de brief. Vlug leg ik de brief op de tafel, bang dat ik het kapot maak door mijn tranen.

"Is dit echt?" Vraag ik met een schorre stem. Ongelovig staar ik naar de brief die op de tafel ligt.

"Ja, ik vond het gisteren in zijn kamer", zegt mama zacht. "Ik wilde het je gisteren al geven, maar vandaag leek me de perfecte gelegenheid."

Ik neem de brief terug vast en druk het tegen mijn hart. Ik sluit mijn ogen en stel het gezicht van Lucas voor me. Het is moeilijker dan ik dacht, welke oogkleur had hij al weer? Hoe zat zijn haar de laatste keer dat ik hem zag? Een verschrikkelijk gevoel dringt mijn lichaam binnen: langzaam vergeet ik hoe Lucas eruit zag. Ik wil niet dat ik vergeet hoe hij eruit zag! Ik wil dat ik zijn gezicht kan herinneren wanneer ik maar wil. Geïrriteerd door mijn eigen vergetelheid storm ik naar boven. Mijn ouders blijven stomverbaasd in de keuken achter.

Ik neem het kader van mijn nachtkastje en bekijk het nog eens goed. Groene ogen heeft hij, blijf ik maar steeds herhalen in mijn hoofd. Nadat ik een tijdje naar de foto heb gekeken kan ik me hem weer herinneren, maar ik besef maar al te goed dat ik ooit zal vergeten hoe hij eruit zag. Als ik daaraan denk krijg ik een misselijk gevoel.

Maar het is mijn verjaardag, blijf ik maar herhalen. Dus wees gelukkig. Lucas wil ook dat je gelukkig bent.

Ik veeg mijn tranen weg en loop naar de badkamer om me klaar te maken voor school. Het gaat veel langzamer dan normaal: de brief blijft maar door mijn hoofd spoken. Ik hou van je. Ik denk gewoon dat het leven niet voor iedereen is weggelegd. Ik word er helemaal gek van.

Wanneer Annabelle aanbelt ken ik de brief helemaal uit mijn hoofd.

"Gelukkige verjaardag!" Zegt ze enthousiast en ze geeft me een knuffel. Ik forceer een glimlach op mijn gezicht, maar Annabelle kent me te goed.

"Wat is er?" Vraagt ze bezorgd.

"Lucas..." Begin ik. "Hij heeft een brief achtergelaten voor mij."

Fronsend kijkt ze me aan: "Wát?"

"Kijk", zeg ik en ik haal de brief die nog op de keukentafel ligt.

Annabelle leest de brief en kijkt me dan met haar hand voor haat mond aan: "Hij hield echt van je."

Ik knik en tranen beginnen weer ongewild te stromen.

"Je moet niet huilen, hij wilt echt dat je gelukkig bent", troost ze me.

"Ja, dat is waar", snik ik.

"En hij kan je zien van daarboven, en hij zal niet blij zijn als hij je ziet huilen", zegt Annabelle.

"Ja, je hebt gelijkt", zeg ik en ik veeg mijn tranen driftig weg. Ik zou niet mogen huilen op mijn verjaardag.

----

Heeyyyy korte update, sorry voor het lange wachten :( maar ik heb werk voor school enzo dusja.... :/ ik hoop dat jullie het hoofdstuk een beetje leuk vonden en vergeet niet te voten!

Comments vind ik ook altijd leuk om te lezen! En als je vragen hebt mag je altijd een bericht sturen!

Doeiii!