Say you love me

Hoofdstuk 27

Jonas' point of view

Het is middag en ik ben in de stad. Terwijl ik mijn broodje opeet op een houten bankje in het park, staar ik wat voor me uit. Ik haat mezelf verschrikkelijk hard op dit moment omdat ik Diana niet vertrouwde. Welke sukkel gelooft z'n eigen vriendinnetje nu niet? Gelukkig was Pieter er nog, anders zou niemand goed voor haar zorgen. Ik leg mijn hoofd in mijn handen en maak mezelf wijs dat ik niet goed genoeg ben voor Diana. Ze mag nooit met mij gezien worden, want dan komen we in de problemen. En ze heeft er nu al genoeg. Ik wil niet dat ze nog meer problemen krijgt door mij. Ze verdient het niet om zoveel ongeluk te krijgen, want het is allemaal mijn schuld. Ik mocht haar niet zo meeslepen in mijn verliefdheid. Een diepe zucht verlaat mijn mond. Ik denk dat het waar is wat iedereen zegt: leerkrachten en leerlingen kunnen onmogelijk een relatie hebben. Maar hoe, hoe in godsnaam hou je je gevoelens tegen voor iemand? Ik ben verliefd op Diana, en dat is nog zachtjes uitgedrukt, maar ik wil haar niet in de problemen brengen. Ik hou zielsveel van Diana, maar ik weet zeker dat als ik weg ga van haar, de problemen dat ook wel zullen doen.

Diana's point of view

Ik ben net klaar met lunchen en samen met Elliott en Annabelle zit ik op een bankje op de speelplaats. Annabelle zit op de schoot van Elliott en hij speelt met haar vingers. Ik staar wat voor me uit en ik denk na over vanalles. Is het terug goed met Jonas en mij? Ik weet het niet, want ik heb al een tijdje niet meer met hem gesproken. De angst om hem te verliezen is zo groot dat ik een paniekaanval krijg. Ik heb Lucas al verloren en ik wil niet nog iemand verliezen. Bij die gedachten springen er tranen in mijn ogen, maar ik slik ze weer weg. Ik wil niet huilen op school, ze mogen niet denken dat ik zwak ben. Het volgende uur heb ik wiskunde, dus dan moet ik naar hem toe na de les. Ik ben bang dat hij me niet meer wil, dat hij me gewoon zal dumpen als afval op een vuilnisbelt.

De bel laat me opschrikken uit mijn gedachten. Samen met Annabelle en Elliott loop ik de trap op naar de eerste verdieping. Annabelle geeft Elliott een laatste kus en gaat samen met mij naar de lockers. Ik neem mijn wiskundeschrift terwijl ik zeg tegen Annabelle:

"Pff, ik ben echt bang." Opeens krijg ik een misselijk gevoel in mijn maag.

"Waarom?" Vraagt Annabelle fronsend.

"Jonas..." Zeg ik, "ik heb hem al een tijdje niet meer gesproken en ik ben bang dat hij nog altijd boos is van dat Pieter gedoe."

"Praat gewoon kort met hem na de les", stelt ze voor.

"Oké", zeg ik. Maar het misselijke gevoel is nog altijd niet verdwenen. Ik slik moeizaam en loop dan de klas binnen. Jonas is er al, hij is bezig met de computer op de starten en de aanwezigen te controleren. Hij kijkt op en kijkt me ongemakkelijk aan. Ik loop naar mijn plaats, achteraan in de klas, terwijl leerlingen me nog altijd aanstaren. Maar nu ben ik er wel al gewend aan. Jonas vraagt de aandacht en begint uitleg te geven over de nieuwe leerstof. Ik probeer goed op te letten, maar het lukt echt niet. Ik moet heel de tijd denken aan Jonas. Bijtend op mijn pen begin ik toch aan de oefeningen. Jonas loopt de klas rond om te kijken of iedereen wel aan het werk is. Ik schrik me rot als hij achter me staat. Hij legt zijn warme hand gerustellend op mijn rug, heel kort zodat niemand het gezien heeft. Een paar oefeningen later gaat de bel en ik wacht tot iedereen naar buiten is. Jonas is bezig met de computer af te sluiten als ik naar hem toe kom.

"Hey", zeg ik een beetje ongemakkelijk, "Ik vroeg me af of je nog boos op me bent."

Hij kijkt me aan: "Nee, Pieter heeft me vanmorgen vertelt dat het zijn schuld is dat je bij hem bleef slapen."

Verbaasd kijk ik hem aan. Heeft Pieter dat echt tegen hem gezegd? Nu voel ik me schuldig dat ik Pieter zo gemeen heb behandeld.

"Dus je haat me niet?" vraag ik hem.

Ik zie Jonas dichter komen. Hij legt zijn wijsvinger onder mijn kin en hij zoent me en zegt hees in mijn oor: "Ik zal je nooit haten Diana."

Ik wil hem terugzoenen, maar dan trekt hij zich terug: "We zouden best niet te veel meer bij elkaar zijn op school. Door die foto en zo, we mogen echt niet te veel opvallen als we niet in de problemen willen komen."

"Je hebt gelijk", bevestig ik.

"Kom je na school naar mijn huis? Voor bijles hé bedoel ik", grinnikt hij.

"Zal ik doen", knipoog ik naar hem. Ik werp hem nog een handkusje en loop dan samen met Annabelle, die in de gang stond te wachten op mij, naar de volgende les. Ik ben zo ontzettend blij dat hij niet meer boos op me is. Mijn dag kan niet meer stuk.

----

Heeeyyy!

Wat vinden jullie tot nu toe van het verhaal?

Bedankt voor de votes en de lieve comments. Dat maakt me echt super happyyyyy ^^

En yessssss 5K reads *.* !! Thanks allemaal!

Love yah