Say you love me

Hoofdstuk 46

Diana's point of view

Het is zondag en ik zit in mijn kamer te studeren, want morgen heb ik een grote toets voor wiskunde. Nu Jonas geen les meer geeft aan onze klas, hebben we een nieuwe leraar. Hij is oud en zijn adem stinkt verschrikkelijk. En alsof dat nog niet erg genoeg is, kan hij ook niet goed uitleggen.

Nadat ik de theorie heb ingestudeerd, sla ik mijn boek dicht: ik heb even frisse lucht nodig. En misschien is het wel een goed idee om Pieter nog eens te bezoeken, want het is al een tijdje geleden.

Ik doe mijn schoenen aan en een dikke trui, want het wordt langzaam maar zeker winter. Vlug stuur ik nog een sms'je naar mama dat ik even naar Pieter ben. Na de dood van Lucas is mama ongelooflijk bezorgd geworden. Ik mag nooit weg zonder iets te laten weten, en ik moet altijd op tijd thuiskomen zodat ze weet dat er niets aan de hand is. Hoewel ik mama volledig begrijp, vind ik toch dat ze wat overbeschermend is.

Ik loop naar buiten en frisse lucht dringt mijn neus binnen. Ik baan me een weg door de bruine, afgevallen bladeren, op weg naar het huis van Pieter.

Wanneer ik aanbel, wordt de deur bijna meteen open gedaan. In de deuropening staat Pieter zonder shirt en een grijze joggingbroek. Hij heeft duidelijk getraind.

"Wat moet je?" Gromt hij, waardoor de glimlach op mijn gezicht meteen verdwijnt.

"Ik wilde je nog eens zien", leg ik uit.

"Hoezo? Heb je het niet te druk met loverboy?" Zegt hij. Ik schrik van zijn harde toon.

"Het spijt me echt... Maar ik had het zo druk. Mag ik binnenkomen?"

Hij zet een stap opzij om duidelijk te maken dat ik naar binnen mag. Ik loop naar binnen en doe de deur achter me dicht.

"Sorry, Pieter", begin ik. "Ik moest je meer bezoeken."

"Inderdaad", antwoordt hij. "Maar ik begrijp het hoor, ik ben nu eenmaal minder belangrijk dan hem."

"Wat? Nee, echt niet!"

Hij zucht geërgerd: "Stop gewoon met liegen! Je doet echt alsof ik je beste vriend nog ben!"

"Ja, omdat je mijn beste vriend BENT, Pieter!" Roep ik.

"Ik denk niet dat jij nog mijn beste vriendin bent", zegt hij naar de grond starend. Mijn mond valt open van verbazing.

"Wát?" Zeg ik wanhopig.

Met doordringende ogen kijkt hij me aan: "Ik denk dat we beter geen vrienden meer zijn."

"Oké dan", zeg ik. Kokend van woede loop ik naar de deur en loop naar buiten.

Ik trap de blaadjes, die me plots heel erg irriteren, uit de kant en loop naar de voordeur van mijn huis. Onhandig doe ik de deur open. Ik smijt mijn jas op de grond en trek mijn schoenen boos uit. Mompelend loop ik de trap op en sluit me op in mijn kamer.

Hoe kan Pieter nu zo gemeen doen? Ik dacht dat we vrienden voor altijd waren! Verdrietig kruip ik in mijn bed.

"Die zielige rotzak!" Roep ik, en ik smijt uit woede een kussen van mij bed.

"Wat is dat daar allemaal?" Vraagt mama aan de andere kant van de deur.

"Niets! Laat me alleen!" Roep ik, maar ik heb er meteen spijt van. Ik hoor dat mama terug naar beneden gaat.

"Stomme Pieter", mompel ik. Hoe kan hij me nu zomaar laten vallen? Eerst is hij stapelverliefd op me, en nu haat hij me. Ik zucht geërgerd.

Ik neem mijn laptop van mijn bureau en ga ermee op bed liggen. Ik log in op Facebook, dit moet Annabelle weten. Gelukkig is ze online en ik begin met haar te chatten.

Ze antwoordt meteen: "Meen je dat?!"

"Ja, het is echt verschrikkelijk!"

"Zo gemeen van hem... Hij was toch zo gek op je?" Vraagt ze verward.

"Ja! Dat dacht ik ook! En nu laat hij me gewoon vallen ;o"

Na een paar minuten antwoordt Annabelle: "Kijk naar zijn profiel! Ken jij dat meisje op die foto die hij tien minuten geleden erop heeft gezet?"

Ik ga naar het profiel van Pieter en bekijk de foto. Hij zoent het knappe, blonde meisje op de wang terwijl zij lachend in de camera staart. Ik lees de beschrijving erboven: ik hou van je, best friendo! Vrienden voor altijd hé <3

Ik voel een steek van jaloezie en woede. Vrienden voor altijd? Pieter en ik waren vrienden voor altijd! Ik ben gewoon vervangen door iemand anders! Ik voel woede opborrelen en klap mijn laptop dicht, zonder nog te reageren op de berichten van Annabelle. Driftig zoek ik mijn oortjes en mijn IPod en zet de muziek keihard. Het liedje 'Don't' van Ed Sheeran dreunt mijn hoofd binnen.

----

Sorry dat ik een tijdje niet geüploade heb, maar school is alweer een tijdje bezig :( en ik zit in een moeilijk richting, dus ik heb niet veel tijd o' te schrijven, maar ik doe mijn best!

Nog eens bedankt aan alle mensen die voten!!

Hou van jullie!