Dance with me, Celestine

Chapter 1

I opened my book and read what's inside. I am already a 2nd year college here at Las Vegas. I flew here for some reason.

I am Letizcia Celestine Cortez de Leon, a full- blooded Filipina.

It's been 2 years since I left Philippines and I can't wait to come back.

Pumasok ako sa banyo para magbihis upang pumasok sa University.

Our driver drove me to the parking. As I took the hallway, my friend here approached me with a genuine smile.

"Zia..."

I looked at her, "Yes Hera?" I asked.

"Natapos mo na yung project?"

"It's almost done, matatapos ko na siya after lunch break. How about you?"

"Mabuti ka pa, wala pa akong nakakalahati." natawa nalang kaming pareho.

"Don't worry I'll help you later."

Sabay naming tinahak ang daan papasok sa classroom.

Lunchbreak

We proceeded to the cafeteria and brought our materials for the project.

I bought a meal and a drink same with Hera. We took the table near the vendo machine.

"Zia it's almost two years since you left him, were you really okay now?" she asked out.

"I'm good Hera, don't worry. I moved on" I lied.

"You know what Zia, I know you and I can see that you're lying."

Napailing nalang ako sa sinabi niya. "I moved on, Oh My God!" pagsisinungaling na sinabi ko.

"As you say so."

We ate our lunch and we proceed in our projects. As I said, I helped Hera in hers.

The bell rang, we clean the area, and take our way to our rooms. Our professor finished the lesson in a span of 2 hours. Napahikab nalang ako sa tagal ng klase.

Nang matapos ang klase, nagpasundo na ako kay kuya. Naghiwalay na kami ng daan ni Hera. Habang hinihintay ko si kuya napalingon na lang ako sa taas at napansin ang makulimlim na panahon.

Sabay na nagsibagsakan ang tubig mula sa langit na nagdulot ng pagkabasa ko.

Hinanap ko ang payong ko at saka ito binuksan. Sabay ng makita ko ang aming sasakyan. Mabilis akong pumasok at pinunasan ang katawan kong nabasa ng kaunti.

I suddenly felt uneasy by the sight of the rain. I remember something from the past which made me sad.

"Alias" nasabi ko nalang.

"May sinabi ka po maam?" takang tanong ni Mang Dante.

"Wala po, kuya" sabi ko na lamang.

*******flashback********
Umuulan ngayon sa park kung saan ako tumigil matapos kong bumili sa Supermarket ng makakain.

Nakalimutan kong magdala ng payong kaya't pinoproblema ko ang dala kong basang basa na lalo na ako.

"Magkakasakit pa ako neto" napapadyak nalang ako sa inis.

Napansin kong hindi na ako nababasa pero tuloy parin ang bagsak ng ulan. Lumingon ako sa likod at napansin ang taong di ko kilala.

"Sino ka?" tanong ko. Napansin kong sa iba siya nakatingin at hindi sa akin. Pansin ko ang kagwapuhan niya kahit medyo magulo na at basa rin ang buhok nito.

Pinansin niya ang tanong ko. Lumingon siya sa akin at since mas maliit ako yumuko siya at saka ako tinignan.

"Hayaan mo munang payungan kita" yun lang ang sabi niya. Kinakabahan man pero napakibit balikat nalang ako at di nalang siya pinansin. "Ang gwapo" sabi ko sa isipan ko.

Kinuha ko yung phone ko at sinubukang tawagan ang sundo sa bahay at mabuti nalang sinagot na nila ito.

"Kuya asan po kayo?"

"Nasa bahay po ma'am, kakarating lang po ng kuya ninyo" sabi ni Mang Sergio.

"Kuya pwede po bang pasundo ako dito sa park malapit sa supermarket na pinagbibilhan ni manang, basang basa na po kasi ako" sabi ko habang nagpupunas ng mukha.

"Ganun po ba, sige po ma'am dadalian ko nalang po at baka magkasakit pa kayo" sabi ni kuya saka ko ito pinatayan.

Kinakabahan man ako sa katabi ko at ramdam na ramdam ko na ang pawis ko, hindi ko naman maiwasang mapangiti. Liningon ko siya at nakita kong nakatitig siya sa akin.

"B- bakit ka nakatingin?" tanong ko ng medyo kinakabahan.

"You're Celestine right?" tanong niya.

"Why do you know me?" kinakabahang tanong ko. Wala na akong pake kung gwapo siya o ano iba na pag ganito no, ni di ko siya kilala tapos siya eto at kilala ako.

Kinilabutan ako sa ngisi niya, "Hindi mo nga talaga ako kilala, Sebastian Alias by the way." inabot niya ang kamay niya habang di natatanggal ang ngisi sa mukha niya. Since pinapayungan niya ako at nandun ang doubt ko sa kanya hindi ko na inabalang tanggapin ang kamay niya na lalong nagpangisi sa kanya. Naputol na lan ang titigan namin ng may narinig akong busina ng sasakyan.

Napalingon ako at nakita ko ang sasakyan namin. Tumakbo ako pero bago ako sumakay liningon ko siya...

"Salamat" ngumiti ako sa kanya at nawala ang kabang saglitang dumamba sa puso ko ng ngumiti siya pabalik.

"See you at Lucas- Geronimo University" nakangiti niyang sabi.

I was stunned when I see him smile for it was so genuine and handsome. Mas lalong nakapagpagulat sa akin ng alam niya kung saan ako nagaaral.

Ng makasakay ako sa kotse hindi ko na napigilang ngumiti ng matamis.

"See you then" sabi ko out of the blue.

*****************

Napangiti nalang ako ng mapait.

That's the first day we've met and I never regret every minutes of it.

Pumasok ako sa kwarto ko at ibinaba ang gamit. I took shower within 45 minutes bago nagpalit at bumaba para kumain.

Four months from now I'll go back and I wish na sana matupad ko kung ano ang huling mga sinabi mo sa akin bago ako umalis.

Kumain na ako at natulog na may bigat sa puso ko.

"I miss you Alias..."