09.03.2019
Sürgün edildiğim ilk gündü. İnsan bedeninde, dünyadaydım. Kanatlarım yoktu.
Onların hatırlatıcısı olarak, bir çift iz kalmıştı sırtımda, ve acıtıyordu.
Onsuzluk kalbimi kasıp kavururken, kanatlarımdan kalan izler de vücudumu yakıyordu.
Kendime bakmak istemiyordum, çünkü ne zaman kendime baksam, kendimden iğreniyordum.
Güzel beyazlığına siyahlığımı dokundurduğum için. Hem de sadece kendi çıkarım yüzünden.
