The contract

Δύναμη

Elizabeth POV

Κάθομαι στην αυλή του σπιτιού και πίνω ήσυχη τον καφέ μου... Σήμερα έχει ωραία ημέρα... Αλλά σε μισή ώρα θα πρέπει να φύγω για το γραφείο... Έχουμε ένα συνέδριο σχετικά με την συνεργασία που θα κάνουμε με τον κύριο Salvatore... Πφφ όλα αυτά φαίνονται τόσο καινούργια... Τόσο διαφορετικά για εμένα... Θεέ μου πως έγινα έτσι;... Πως γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη να αλλάζει όλη σου ή ζωή;
(τι κάνεις εδώ;)
Η φωνή του Paul με ξαφνιάζει... Στρέφω το κεφάλι και τον κοιτάζω
(τίποτα)
Απαντάω ενώ του χαρίζω ένα αχνό χαμόγελο
(ξέρεις τελευταία έχεις αλλάξει πολύ... Έχεις γίνει πιο αποφασιστική... Έχεις γίνει αφεντικό με λίγα λόγια)
(και το βρίσκεις κακό αυτό;)
Ρωτάω με σοβαρό τόνο και εκείνος κουνάει το κεφάλι ενώ με πλησιάζει
(δεν ξέρω... Όλα στην ζωή έχουν και θετικές και αρνητικές επιπτώσεις)
Λέει και κάθεται δίπλα μου κοιτάζοντας με εξεταστικά
(το θέμα είναι εσύ πως νιώθεις)
Προσθέτει και ανασηκώνω τους ώμους μου... Δεν ξέρω ακόμα κατά πόσο αρνητικές θα είναι οι πράξεις και τα λόγια μου... Αλλά ξέρω πως πρέπει να είμαι δυνατή
(το μόνο που ξέρω είναι πως τώρα εδικά πρέπει να προσπαθήσω για το καλύτερο Paul)
(ξέρεις πως ότι και να χρειαστείς είμαι εδώ)
Αποκρίνεται ενώ απλώνει το χέρι και ζουλάει το δικό μου... Του χαρίζω ένα αδύναμο χαμόγελο και του ανταποδίδω το ζούλιγμα... Παρόλα τα όσα συνέβησαν... Χαίρομαι που έχω ένα άτομο εμπιστοσύνης όπως ο Paul...

Μόλις φτάνω στην εταιρία όλοι με υποδέχονται με ευγένεια... Αμέσως με οδηγούν προς την αίθουσα συνεδριάσεων και φυσικά μου ανοίγουν την πόρτα... Θεέ μου όλα είναι τόσο στην εντέλεια εδώ μέσα
(καλησπέρα)
Λέω καθώς όλοι στρέφουν τα κεφάλια τους και με κοιτάζουν με περιέργεια... Βαθιές ανάσες
(καλησπέρα κυρία Knights)
Λέει εκείνος καθώς στρέφεται και με κοιτάζει... Ωραία λοιπόν η συνεδρίαση μόλις ξεκίνησε... Βαδίζω γρήγορα προς την καρέκλα μου και αφήνω τους φακέλους μου στο μεγάλο τραπέζι
(ας ξεκινήσουμε)
Προσθέτω με πιο αποφασιστικό τόνο και όλοι γνέφουν...

(ομολογώ πως ήταν πολύ καλή η πρόταση σας κύριε Salvatore)
Λέω καθώς βγαίνουν όλοι από το δωμάτιο και εκείνος με πλησιάζει με αργά βήματα
(θα μου επιτρέψτε να εκφράσω τον θαυμασμό μου για εσάς κυρία Knights;)
Ρωτάει ενώ κάθεται πάνω στο γραφείο δίπλα μου
(δεν υπάρχει κανένας λόγος να το κάνετε αυτό κύριε Salvatore... Εγώ απλώς κάνω την δουλειά μου... Τίποτα περισσότερο)
Αποκρίνομαι και χαμογελάει στραβά
(νομίζω πως θα ήταν καλύτερο να αφήσουμε τον πληθυντικό... Επίσης θα ήταν καλύτερο αν σφραγίζαμε αυτήν την συμφωνία)
(μα αυτό κάναμε μόλις τώρα)
Αποκρίνομαι και σκύβει αργά προς το πρόσωπο μου ενώ με κοιτάζει βαθιά μέσα στα μάτια
(εννοώ να έρθεις το βράδυ για φαγητό στο σπίτι μου)
Και ενικός... Μάλιστα
(σας το εξήγησα ήδη κύριε Salvatore δεν)
(θα είναι και η γυναίκα μου στο σπίτι)
Ορίστε;.. Αυτό και αν είναι κεραμίδα... Κουνάω το κεφάλι
(η η γυναίκα σου;)
Ρωτάω και γνέφει καταφατικά... Αμέσως το βλέμμα μου πέφτει στα δάχτυλα του και βλέπω πως όντως φοράει βέρα... Πφφ πρέπει να αρχίσω προσέχω τα πάντα... Ακόμα και την παραμικρή λεπτομέρεια
(με συγχωρείς που δεν το ανέφερα... Αλλά)
(όχι εγώ συγγνώμη... Στο κάτω κάτω δεν είναι δουλειά μου να ξέρω τα προσωπικά σου)
Τον διακόπτω με ήρεμη φωνή και εκείνος χαμογελάει στραβά
(ωραία λοιπόν... Τώρα που το ξέρεις... Τι θα έλεγες να έρθεις απόψε για φαγητό στο σπίτι μου;... Να την γνωρίσεις κιόλας)
Χμμ δεν ξέρω... Ακόμα μου φαίνεται κακή ιδέα... Αλλά τουλάχιστον... Πφφ πρέπει να τα πηγαίνω καλά με τους συνεργάτες μου
(εντάξει)
Λέω και τα μάτια του φωτίζονται
(απόψε στης εννιά θα σε περιμένουμε... Τον αριθμό μου τον ξέρεις... Ορίστε και η διεύθυνση)
Αμέσως παίρνει ένα χαρτί και έναν στυλό από το γραφείο τον παρατηρώ να γράφει την διεύθυνση και ύστερα κλείνει τον στυλό
(σας ευχαριστώ κύριε Salvatore)
(λέγε με απλά Joseph... Πλέον είμαστε συνεργάτες... Δεν χρειαζόμαστε τον πληθυντικό μεταξύ μας)
(σωστά)
Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτό το σίγουρο ύφος του... Με κάνει πολύ αμήχανη... Αλλά δεν πρέπει να δείχνω σε κανέναν πως αισθάνομαι... Είναι ένας απαράβατος κανόνας για εμένα.