The contract

Πρέπει

Elizabeth POV

(πως νιώθεις;)
Με ρωτάει η Evelyn και ξεφυσάω δυνατά
(σαν χαμένη)
(βρε Liz... Δεν ήξερα πως θα σε επηρέαζε τόσο πολύ)
Ούτε εγώ το περίμενα για να είμαι ειλικρινής... Η μόνη σχέση που είχαμε εγώ και ο Alex ήταν το μίσος κι όμως... Νιώθω σαν να έχασα ένα κομμάτι μου... Ίσως επειδή τον ένιωσα σαν οικογένεια δίπλα μου... Είχα ξεχάσει πως είναι να σε φορτίζει η έστω να σε προσέχει κάποιος... Με τον Alex ένιωθα ασφάλεια... Τώρα;... Τώρα τι θα κάνω;... Νιώθω όπως τότε όταν έχασα τους γονείς μου
(μην στεναχωριέσαι... Θα δεις πως όλα θα πάνε καλά... Πρέπει να είσαι δυνατή τώρα)
Γαμώτο πως να είμαι δυνατή;... Ένιωσα την μεγαλύτερη απώλεια όταν έχασα τους γονείς μου... Νόμιζα πως δεν θα το ζούσα ποτέ ξανά κι όμως τώρα... Όμως έχει δίκιο... Όσο και αν με εκνευρίζει πρέπει να συνεχίσω... Αυτό θα ήθελε και ο Alex...

Ένα μήνα μετά...

Καθόμαστε όλοι μαζί στο γραφείο του Alex... Η μάλλον στο πρώην γραφείο του Alex... Κάθομαι ανάμεσα στον Paul και στον Nathan ενώ περιμένουμε τον δικηγόρο να ανοίξει την διαθήκη του
(είστε έτοιμοι;)
(μάλιστα)
Λέμε ομόφωνα και ανοίγει τον φάκελο... Ύστερα αρχίζει να διαβάζει όμως εγώ δεν τον ακούω... Ακόμα δεν μπορώ να το δεχτώ πως έφυγε... Μπορεί όλοι να το πιστεύουν όμως εγώ όχι... Έχω ακόμα την ελπίδα πως ζει... Σύμφωνα με το λιμενικό βρέθηκε μόνο το πτώμα του πιλότου... Οι υπόλοιποι τρεις αγνοούνται... Έχω ακόμα ελπίδες... Δεν μπορεί να πέθανε... Δεν το πιστεύω πως τα παράτησε τόσο εύκολα
(τι;)
Η ξαφνιασμένη φωνή του Nathan με βγάζει από τις σκέψεις μου και στρέφω το κεφάλι για να τον κοιτάξω
(είστε σίγουρος γιαυτό που λέτε;)
(μα φυσικά... Ο ίδιος ο κύριος Knights μου τα είχε πει κατά λέξη)
(όχι δεν γίνεται)
Ξαφνικά πετάγεται από την θέση του ρίχνοντας με θόρυβο την καρέκλα κάτω στο πάτωμα... Τι τρέχει εδώ;
(συγγνώμη μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι γίνεται;)
(φυσικά δεσποινίς... Ο κύριος Knights αναφέρει στην διαθήκη του πως αφήνει όλη του την περιουσία σε εσάς)
Ορίστε;... Το σαγόνι μου έχει φτάσει κυριολεκτικά στο πάτωμα
(όταν λέτε όλα εννοείτε... Όλα όλα;)
(μάλιστα δεσποινίς... Η εταιρία, τα ακίνητα, τα τεκμήρια όλα... Όλα πλέον είναι δικά σας)
Τι λέει;... Δεν γίνεται... Ο Alex άφησε τα πάντα σε μένα... Γιατί;... Κλείνω τα μάτια ενώ παίρνω μια βαθιά ανάσα
(Liz είσαι καλά;)
Ρωτάει ανήσυχος ο Paul ενώ με ταρακουνάει μαλακά από τον ώμο
(ναι... Νομίζω)
Βασικά το κεφάλι μου έχει αρχίσει να πονάει με όλα αυτά
(δεσποινίς αν αποδεχτείτε την κληρονομιά τότε όλα είναι δικά σας)
(εντάξει κύριε Morrison μπορείτε να πηγαίνετε τώρα)
Ειλικρινά είμαι ευγνώμων που ο Paul μιλάει για εμένα επειδή ειλικρινά δεν μπορώ να βρω την φωνή μου αυτήν την στιγμή
(εντάξει λοιπόν... Το γραφείο μου το ξέρετε... Όταν είστε έτοιμοι μπορείτε να μου απαντήσετε... Καλή σας ημέρα)
Λέει ενώ μαζεύει τα πράγματα του και φεύγει από το γραφείο
(Χριστέ μου τι κεραμίδα ήταν αυτή)
Μουρμουρίζω ενώ σηκώνω το κεφάλι για να τον κοιτάξω
(εγώ να σου πω την αλήθεια το περίμενα)
Κατζουφιάζω
(γιατί το λες αυτό;)
(ο Alex δεν έχει ούτε συγγενείς ούτε γονείς... Εσύ ήσουν η γυναίκα του έστω και στα ψέμματα... Οπότε δεν το βρίσκω τόσο παράλογο)
Σωστό και αυτό... Αλλά και πάλι... Όλη του την περιουσία σε μένα;... Είναι εξωφρενικό... Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει απότομα και ένας εξοργισμένος Nathan μπαίνει μέσα
(δεν θα αποδεχτείς την κληρονομιά)
Με ξαφνιάζουν τα λόγια του
(και γιατί παρακαλώ;)
(επειδή το λέω εγώ... Δεν θα κάνουμε αποδοχή της κληρονομιάς)
(Nathan)
(σκάσε Paul... Αρκετά σε άκουσα... Από τότε που εμφανίστηκε αυτή η μικρή έχουμε συνεχώς προβλήματα... Τώρα τι περιμένεις;... Να χαρώ επειδή θα γίνει το αφεντικό μας... Με τίποτα... Με απλά λόγια δεν το δέχομαι)
(πάψε)
Φωνάζει ο Paul ενώ σηκώνεται και πηγαίνει μπροστά του
(είτε σου αρέσει είτε όχι αυτή ήταν και θα είναι η γυναίκα του... Σου το είπα και άλλες φορές Nathan... Αν δεν μπορείς να αποδεχτείς την κατάσταση τότε φύγε από δω μέσα)
(να φύγω από το σπίτι μου;... Δεν ξέρω αν το θυμάσαι αλλά εδώ ξεκίνησα από το μηδέν με τον Alexander... Και τώρα θα τα πάρει όλα αυτή η)
Ξαφνικά χωρίς να το καταλάβω κι εγώ ή ίδια τον πλησιάζω και του ρίχνω ένα δυνατό χαστούκι... Τόσο που το χέρι μου μουδιάζει από τον πόνο αλλά δεν με νοιάζει... Το εξαγριωμένο βλέμμα του συναντάει το δικό μου
(σέβομαι άπλυτα το γεγονός πως τον αγαπούσες και πως τα κάνατε όλα αυτά μαζί... Αν όμως δεν μπορείς να με αποδεχτείς εδώ μέσα τότε μπορείς να φύγεις... Λυπάμαι που σου το λέω αυτό όμως με αναγκάζεις)
(φυσικά κυρία Knights... Μακάρι να ζούσε ο Alexander και να έβλεπε τα χάλια μας... Που καθόμαστε και μας διατάζει μια γυναίκα)
(αν ζούσε ο Alexander τότε ούτε κι εγώ θα βρισκόμουν σε αυτή την θέση όπου βρίσκομαι τώρα... Δεν ξέρεις πόσο το εύχομαι να ήταν εδώ τώρα... Και μέσα μου ακόμα έχω την ελπίδα πως ζει... Όσα και αν έγιναν μεταξύ μας)
Κάνω μια παύση επειδή δεν ξέρω τι να πω... Δεν ξέρω αν μπορώ να πω πως ένιωσα αγάπη για τον Alex... Δεν ξέρω αν μπορώ να το εκφράσω επειδή ούτε εγώ ή ίδια είμαι σίγουρη γιαυτό... Όλα είναι τόσο μπερδεμένα γαμώτο μου
(εγώ το μόνο που έχω να σας ανακοινώσω είναι πως θα εξαφανιστώ από εδώ μέσα... Εφόσον το θέλετε όλοι)
(όχι Nathan... Αυτό το σπίτι ανήκει περισσότερο σε σένα πάρα σε μένα)
Λέω και γελάει ειρωνικά
(άστο... Δεν το σώζεις... Αντίο)
Και με αυτά τα λόγια φεύγει κοπανώντας δυνατά την πόρτα του γραφείου
(μην ανησυχείς... Μαζί θα τα καταφέρουμε)
Χαίρομαι που μέσα σε αυτό έχω και κάποιον που με υποστηρίζει πραγματικά... Στρέφομαι και του χαμογελάω αδύναμα
(πίστεψε με Paul δεν θέλω να τον διώξω... Ήταν τόσα χρόνια φίλοι με τον Alex... Δεν του αξίζει να φύγει)
(εκείνος το επέλεξε Liz)
(κι εγώ θα προσπαθήσω να το αποτρέψω)
Λέω και τα φρύδια του σμίγουν... Δεν ξέρω τι θα κάνω από εδώ και πέρα... Αλλά σίγουρα δεν μπορώ να χάσω την δύναμη μου... Όχι τώρα.

Την επόμενη ημέρα πηγαίνω στα νεκροταφεία ώστε να βρω το μνημείο του Alex... Ένα άδειο μνημείο... Έχω ακόμα ελπίδες... Πραγματικά δεν μπορώ να το πιστέψω πως έφυγε έτσι απλά... Παίρνω μια βαθιά ανάσα και βαδίζω μόνη μου ως τον τάφο του... Αφήνω ένα μπουκέτο με λουλούδια πάνω στο μνημείο και ξαφνικά χωρίς να το ελέγξω με πιάνουν τα κλάματα... Χαίρομαι που είμαι μόνη μου αυτήν την στιγμή... Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα είμαι δυνατή... Για εκείνον
(γαμώτο Alex που να είσαι;... Δεν μπορώ να αποδεχτώ τον θάνατο σου... Δε δεν μπορώ)
Ψελλίζω ανάμεσα στα αναφιλητά μου και κατεβάζω το κεφάλι... Ότι και να ήταν ο Alex με βοήθησε... Με κράτησε κοντά του... Όσο άσχημα και αν το έβλεπα... Πφφ μακάρι να μπορούσα να αλλάξω τα πάντα... Μακάρι να γύριζα τον χρόνο πίσω... Όμως δεν μπορώ... Όσο και αν το θέλω δεν μπορώ... Αν τον είχα τώρα εδώ θα του ζητούσα συγγνώμη για όσες βλακείες και αν του είπα... Για το οτιδήποτε... Κλείνω τα μάτια και παίρνω μια βαθιά ανάσα... Τώρα έχω την ευκαιρία να ξεφύγω από όλα αυτά αλλά δεν θα το κάνω... Προς τιμήν του... Θα μείνω δυνατή... Επειδή ξέρω πως θα το ήθελε και εκείνος... Οι περισσότεροι θα υποθέσουν πως μένω για τα χρήματα και την καλοπέραση... Δεν ξέρουν όμως... Και όσο και αν θέλουν να με μειώσουν δεν θα τους κάνω την χάρη... Εγώ θα παραμείνω δυνατή... Πρέπει να είμαι... Και για εκείνον και για μένα...

Joseph POV

Στέκομαι λίγο παραπέρα και την κοιτάζω... Είναι πραγματικά πολύ όμορφη... Αλλά και τόσο θλιμμένη
(αυτή είναι;)
Τον ρωτάω ενώ στρέφω το κεφάλι και τον κοιτάζω
(ναι... Αυτή)
Λέει αφηρημένος καθώς την κοιτάζει και κουνάω το κεφάλι
(και πότε ξεκινάμε;)
Ξανά ρωτάω και το βλέμμα του συναντάει το δικό μου
(αύριο)
Απαντάει μονολεκτικά και γνέφω καταφατικά... Αύριο λοιπόν θα αρχίσει το παιχνίδι... Ανυπομονώ.