Chapter 2: Rebuilding
Yohan Winchester's point of view,
"Chōshoku no jikandesuyo, kōgō-sama."
"Atode!"
Muli kong binalik ang katana sa saya nito at pinatong sa balikat ko. Hindi ko pinansin ang handmaiden na nakatayo sa pintuan. I look blankly at my opponent and he's now limping in pain.
"Watashitachi no kazoku wa seigi to mujitsu no hitobito o daihyō shite iru no ni, anata wa kawaki o mitasu tame ni bōryoku o tsukaimasu ka?"
Hindi ko napigilan ang galit ko. Winasiwas kong muli ang saya ng katana ko at muli siyang hinampas sa paa.
"Gomen'nasai, kōgō-sama." he cries in pain but I don't care.
"Bakanishinaide kudasai! Hokkaidō no chi ga haitte imasu ne. Muda ni suru na yo!"
"Deteike!" agad siyang kumaripas ng takbo palayo.
That's my nephew, Gavin. Nasa junior high pa lamang siya. Bata pa ngunit nagiging masama na ang asal. His parents can't even discipline him kaya ako ang gumagawa. After all, they are afraid of me.
Binuhol kong muli ang tali ng yukata ko at sinuot ang tsinelas na pambahay. Inabot ko sa handmaiden ang katana at lumabas na ako ng bakuran para pumunta sa hapag. Bawat tao na madaraanan ko ay yumuyuko tanda ng pag bati sa akin. Pag dating ko sa kusina, kompleto na sila sa lamesa at ako na lamang ang wala pa.
The rest of the family stood up and bow for me. Isang tao lang ang hindi. My grandfather only look me in the eye at sapat na iyon sa akin para maupo na sa aking upuan.
He's ever been so strict to me but soft to others. Hindi ko naman din kaylangan ng aruga niya pero minsan ko ng kinuwestyon ang bagay na 'to. Sa dami ng pwedeng tagapagmana niya sa pamilya, bakit ako pa? At bakit ako lang ang dinala sa isla para mamuhay magisa?
Sometimes, I wonder if they did that to protect me, or to get rid of me. But I see how he prepares the line for me, being the next Empress of Hokkaido Imperial clan. Akala ko, marami akong gagawin pero halos ang mga tauhan ang gumagalaw para sa akin. Wala akong ibang ginagawa kung hindi pakinggan ang reports nila sa araw araw.
The Hokkaido, even though had some illegal activities, are a huge help to the government. Kapag kaylangan nila ng tulong, hindi nahuhuli ang pamilya namin sa pag tulong. If they want to find a criminal and they need us, we spread our Yakuza through out the country to find the culprit. They don't give us credits. We don't claim anything, more so. But everybody knows.
"Kōgō-sama, hōmon-sha ga irasshaimasu." pinutol ng aking handmaiden ang pag babasa ko ng libro.
"Namae wa nanidesu ka?" tanong ko ng mahinahon.
Hindi nakapag salita ang dalagita. Halata sa mga mata niya ang takot sa tuwing kinakausap ako. Hindi ko maintindihan kung bakit, samantalang hindi naman ako nananakit ng inosente.
Nilapag ko ang libro at nagpasya na lumabas na lang ng silid. Sino naman kaya ang bisita? Wala akong naaalala na may inimbita ako. Isa pa, wala rin akong kaibigan dito sa Japan.
Nasa dulo na ako ng hagdan ng lumapit ang tauhan ko at inabot ang aking katana. Mabuti ng handa dahil sa mundong ito, wala akong dapat pagkatiwalaan.
Pero nasayang ang pagiisip ko ng makita ko kung sino ang lalaking nakatayo sa tarangkahan ng mansyon. Sa lahat ng taong kilala ko, siya ang hindi ko inaasahan. Nakangiti lang siya habang pinapalibutan siya ng higit kumulang kong mga tauhan.
"Kare o tebanasu! Shigoto ni modorimashou!"
"Hai!"
I smirked upon seeing his face now. Ilang taon kaming hindi nagkita? Hindi ko na alam. Matapos ang nangyari noong gabi, bigla na lang kaming naghiwa-hiwalay ng landas at umuwi sa kaniya-kaniya naming lugar.
