Chapter 4

695 16 3
                                    

“Getting To Know Each Other”

Khiert Ghil POV:

Matapo ang pangumagang klase ay nakita ko si Ilarian na naglalakad pababa ng hagdan

“Hi, Ilarian!” masigla kong bati sakanya.

“Ay, nandiyan ka pala...” nagulat niyang wika

“Malalim yata iniisip mo, ah?” tanong ko pero nginitian niya lang ako “May kasabay kang kumain?”

“Wala” sagot niya

“Would you mind if I join you?” tanong ko

“No. Not at all” sagot niya

Dumiretso kami sa canteen at naghanap agad ng uupuan. Hindi siksikan sa canteen dahil may tatlong kainan dito. Itong Canteen, isang Cafeteria, at isang Karenderya. Biro lang. Isang Canteen at dalawang Cafeteria ang meron dito.

“Ako na ang oorder” sabi ko

“Okay, thankyou” wika niya tsaka ngumiti

Oh, my that smile. My heart is already captured by that smile.

Pumunta ako sa counter para bumili. Matapos bumili ng kakainin namin, bumalik na ako sa table at nagsimula kaming kumain.

“Parang hindi kita napapansin last year? Are you a transferee?” tanong ko sa gitna ng pagkain namin

“Ah, yes. Kalilipat lang kasi namin dun sa village. Galing kaming US” sagot niya

“May lahi ka?” biglang tanong ko. Nagulat siya at nagtaka “Kasi, by your eyes. Its blue, most of foreigners have a blue eyes”

“Ah, that...” panimula niya “My mother was a pure Italian while my father was a pure Spanish”

“Means, wala kang dugong Pilipino?” tumango siya “But, how come na napunta kayo dito sa Pinas. And you're too fluent in our language”

“My mom was a adopted daughter of a two Filipinos who are based in US. Mom told me that they always bring her here at the Philippines” wika niya “I still remember how she told us how beautiful Philippine is with her proud voice”

“Oh, means, tinuruan kayo ng lolo at lola mo ng Tagalog?” tanong ko

“Sort of...” wika niya “My nunny was a Filipino”

“Oh, is that so?” tanong ko “Well, I'll wont be surprise if you're also know how to speak spanish” natatawa kong wika

Tumawa siya. Shit! “Actually, hindi ako marunong magspanish”

“Really?” I said with a sound of disbelief

“Yeah. My father never taught me” she said

Nagkwentuhan pa kami hanggang sa matapos kaming kumain.

Sabay rin kaming umakyat dahil parehas lang kami ng floor.

“So, gotto go?” wika niya “Bye”

“Bye” wika ko tsaka ngumiti

Pumasok ako sa classroom at sinalubong ng isang batok mula kay...

“What the hell, John?!” sigaw ko

“Putsa, pre! Iniwan mo kami!” kunwari pa siyang natatampo

“Sorry. Hehe” wika ko nalang

Chasing MontenegroWhere stories live. Discover now