De maan prinses // Sirius Black

Hoofdstuk 1: Zomervakantie

Het was een warme dag in de zomer van 1975. De koninklijke familie was net terug van hun trip naar het zuiden van Italië, waar ze verbleven in den luxueuze villa dicht bij de Middellandse Zee. Selene, de jongste van de koninklijke familie, zat met haar ogen gesloten op de rand van de pond dat verbonden was met de tuinen van het paleis. Met haar blote voeten maakte ze cirkels in het koele water. Selene genoot van de zonnestralen die neer kwamen op haar lichaam. Ze liet haar achterover vallen op het zomer groene gras. Haar lange, golvende raven-zwarte haar was opgestoken in een hoge paardenstaart. Kleine vogeltjes sjirpten een vrolijke melodie. Op momenten als deze voelde ze zich zo zorgeloos. Geen verplichtingen, geen gezeur, geen regels... Het waren momenten als deze dat de kleine prinses kon ontspannen. Ze was blij dat ze voor even verlost was van de bewakers die constant om haar heen zwierven als vliegen. Met haar oceaan blauwe ogen bestudeerde ze de wolken. Ze probeerde vormen te ontdekken. Het herinnerde haar aan de keren dat zij en haar broers zonder zorgen speelden.

Rond half na zes verliet ze de pond en ging naar haar privé vertrek. De jurk die ze zou dragen tijdens het diner lag al klaar op haar queen size bed. Marie, Lucy en Holly, haar dienstmeisjes, waar een kaartspel aan het spelen toen Selene binnen kwam. Ze stopten meteen met spelen, ze stonden op en maakten een reverence. 'Goede avond prinses Selene,' zei Mary, de oudste van het trio. Vervolgens kwam Lucy en de jongste was Holly, ze was slechts achttien. 'Hoe kunnen we je helpen prinses Selene?' vroeg Lucy beleefd. 'Goede avond meiden. Zouden jullie mij kunnen helpen me klaar te maken voor het diner, alstublieft.' 'Maar natuurlijk prinses Selene. Met veel plezier.' 'Alstublieft noem me toch gewoon Selene,' zei de prinses gichelend. 'Het spijt ons Selene,' zei Mary en ze gaf de andere meisjes een strenge blik. 'Het is geen probleem.' Selene glimlachte vrolijk.
Nadat Selene was aangekleed, deed Holly een elegante vlecht in haar haar. De drie dienstmeisjes praatten over de nieuwste roddels van het kasteel en discussieerden welke bewaker het knapste was. Selene zat gewoon neer, en luisterde naar hun conversatie. Toen de klok zeven uur sloeg, verliet ze haar suite en ging naar de eetkamer. Haar broer, Ares, en haar ouders zaten al neer aan de grote lange eiken houten tafel toen Selene binnen kwam. Ze droeg een effen Koningsblauwe avond jurk. 'Goede avond moeder, vader, Ares.' Ze kuste haar ouders en haar broer op de wang voor ze ging zitten. 'Hallo mijn liefste zus,' zei Ares met een charmante glimlach. De band tussen Ares en Selene was extreem sterk, ook al is Ares vijf jaar ouder. 'Ik ben je enigste zus Ressy.' Ze rolde speels met haar ogen. 'Dat is maar een detail.' Hij lachte. 'Wat heb je vandaag gedaan lieverd?' vroeg koningin Victoria aan haar dochter. 'Ik ben naar de pond geweest, gewoon gerelaxt en genoten van de zon.'

Selene was blij toen het diner voorbij was, haar vader en broer waren de hele tijd aan het praten over een vergadering dat ze die morgen hadden gehad. Ares stond op het punt om de volgende koning te worden, na wat er met Haides gebeurd was, werd hij de erfgenaam van de troon.

De prinses zwierf door de gangen van het paleis, ze had al verschillende keren langs de werkkamer van haar vader gepasseerd. En het was toen ze precies wist wat ze ging zeggen dat Selene op de deur klopte. 'Kom binnen.' Het was de stem van haar vader. Langzaam opende ze de deur. koning Charles was aan het praten met zijn adviseur, Mark Crowell. Beide mannen keken naar Selene, die in de deuropening stond. Ze glimlachte verontschuldigend. 'Prinses.' Adviseur Crowell groette haar met een kleine buiging. 'Adviseur Crowell.' Selene maakte een sierlijke reverence. 'We spreken elkaar morgen weer Mark, ik moet mijn dochter spreken.' 'Natuurlijk.' Ze schudden elkaar de hand. Mark verzamelde verschillende papieren bij elkaar voor hij de kamer verliet en de deur achter zich sloot.
'Mijn kleine meisje,' zei king Charles glimlachend. 'Vader, ik ben niet meer klein.' Hij pruilde. 'Maar je zult altijd mijn kleine meisje blijven, het maakt niet uit hoe oud je bent.' Ze giechelde, ze hield zo veel van haar vader. 'Iets in me zegt dat je hier ben voor iets anders, is dat correct?' 'Ja vader, ik wilde je iets vragen.' Haar vader knikte als teken dat ze verder mocht gaan. 'Ik weet dat het idee van mij die naar Zweinstein gaat niet leuk vind, maar ik wil niets liever dan gaan.' De hoopvolle oceaan blauwe ogen van Selene staarden in de lichtgrijze kraaloogjes van haar vader. 'Lieverd, wet hebben het hier al over gehad. Je kent mijn redenen, waarom ik niet wil dat je naar Zweinstein gaat. Je gaat niet en dat staat vast!' Maar Selene ging het daarbij niet laten, ze is zo koppig. Zelfs koppiger dan haar moeder. 'Alstublieft vader, je begrijpt het niet! Al mijn hele leven zit ik vast in dit kasteel. Constant word ik bewaakt, zelfs als ik enkel een paar stappen zet, mijn hand ophef. Voortdurend observeren ze alles! Ik kan er niet tegen. Ik wil de wereld zien. Ik wil vrienden maken.' Selene was zo gefrustreerd, dit was de eerste keer in heel haar leven dat ze zo was uitgevlogen tegen haar vader. Ze waagde het nooit, hield haar altijd in. Haar gedachten hield ze altijd onder controle, dacht twee keer na voor ze iets zei. Alles kan tegen je worden gebruik, je woorden kunnen verdraait worden. Zo hadden haar ouders haar opgevoed, vooral haar vader. Koning Charles wist even niet wat hij moest zeggen. Het was de eerste keer dat hij haar zo kwaad en gefrustreerd had gezien. Hij vond het niet leuk, helemaal niet.
'Maar je hebt vrienden, Esmeralde, de prinses van Spanje. Mariana, de prinses van Portugal.' 'Ik zou niet perse zeggen dat we vriendinnen zijn.' Ze vond hun veel te serieus en daarbij zijn veel ouder. 'Eerder kennissen, niets meer en niets minder. Mijn enigste vriend die ik had is niet eens mijn vriend meer. Door jou! En Haides-' Zoutige tranen rolden langzaam naar beneden. Het is jaren geleden dat ze heeft gehuild en toch huilde ze op dat moment. Het was alsof een gigantische kracht de onzichtbare muur die ze om haar heen had opgebouwd in de loop der jaren in één keer omverblies. En het gevoel kon ze niet uitstaan, ze kon niet tegen het gevoel van kwetsbaar zijn. Niet na water er met Hades was gebeurd. Sinds die dag hield ze al haar gevoelens voor haar zelf. Als ze open deed tegen mensen was dat meestal maar een schijn. Niemand merkte het op en daar was ze bij om. Selene veegde haar tranen ruw weg. Charles stond op en liep op zijn dichter af, eens dat hij voor zijn kleine prinsesje stond, nam hij haar in zijn armen.
'Het spijt me zo erg van James, lieverd. Ik meen het. En Haides... Het is gewoon dat we willen dat je-'  Selene onderbrak haar vader. 'Veilig bent. Ik begrijp het, echt waar. Je bedoelt het goed. Maar begrijp mij ook. Ik wil normaal zijn.' Koning Charles bestudeerde zijn dochters gezicht. 'Maar het ding is dat je nooit normaal zult zijn en dat is oke. Meer dan oke! Ik ga met je moeder praten en misschien, misschien mag je naar Zweinstein. Maar je zult wel begrijpen dat als we je laten gaan dat er bewaking zal mee moeten gaan. En je weet waarom.'
Selene omhelsde haar vader stevig. 'Dank u vader, ik hou van jou!' 'Ik hou ook van jou, sweetheart.' Als je goed keek kon je kleine fonkelingen zien in haar ogen. Ze was blij dat haar ouders er toch nog eens gingen over nadenken. Haat maakte haar zelfs niet uit dat er bewaking mee zou moeten gaan. 'Ga nu maar naar bed, het is laat.' 'Slaap lekker vader.' Ze kuste zijn wang en ging naar bed.

♛ ♛

Hey Merealers,
Dit is dan al weet hoofdstuk twee, wat vinden jullie er tot nu toe al van?
Vergeet niet te stemmen en te delen
Als je vragen heb kun je me altijd een berichtje sturen.

Liefs Dieuwke