I'll be there for you, always

Innerlijke pijn

Een week later, school is gestart voor mij. Ik wou dat ik thuis les kon krijgen net zoals Ross. Ik ben zo zenuwachtig. Wat gaat de klas van me denken? Ik stond op de speelplaats, alleen muziek te luisteren. Ik bleef maar reacties lezen op mijn video. Wie is toch die Hater4LIFE? Ik zie nog reacties staan op zijn berichten, waarschijnlijk zijn vrienden. Ik weet niet waarom ik ze blijf lezen. Ik voel me er zo slecht door. De bel ging en ik stapte naar de rij. Ik ging achter mijn klas staan toen ik op de grond werd geduwd. Heel de klas begon me uit te lachen. Ik keek op en zag een gast staan. Hij was wel redelijk knap. Het begint al goed de eerste schooldag. De populaire jongen is de pestkop van de klas. Ik ga er ook nooit bij horen. Hoe kon ik nou denken dat de klas me ging mogen? Ik zette me vanachter neer. Zo heeft niemand door dat ik er ben. Het is beter dat ik niet opval. Als ik vooraan zou zitten word ik nog als nerd gezien. Ik voel me al slecht genoeg. De bel ging ineens. De eerste les was voorbij gevlogen. Geweldig. Als het zo blijft doorgaan kan ik zo rap als ik kan naar huis. Er kwamen een paar meiden bij mij staan.
'Hey jij bent toch Fay Ratliff hé? Ik kijk altijd naar je video's je bent zo goed.'

'Ja en dank je wel.'

'Ik en mijn vriendinnen zouden ook muziek willen maken. Wil je ons helpen?'

'Ja lijkt tof.' Antwoordde ik. Ik ontmoet voor het eerst mijn fans. Misschien ben ik dan toch niet zo slecht.

'Beter geen hulp vragen aan haar. Haar stem is zo vals als een kat!' Hoorde ik die jongen zeggen.

'Zwijgt Jack! Jij bent gewoon jaloers omdat jij niks kan.' Antwoordde het meisje erop.

'Dank je dat je het opneemt voor me.'

'Is niks, ik vind je echt goed. Ik ben trouwens Phoebe.' Zo begonnen we te praten. Ik heb een vriendin bij. Zij speelt ook gitaar en samen met haar vriendinnen vormen ze een bandje. Ik denk erover om samen met hen eens een video op te nemen.
School was gedaan. Ik liep op weg naar huis. Ik had het gevoel dat ik achtervolgd werd. Gelukkig was ik zo goed als thuis. Zou het Jack en zijn groepje zijn? Ik probeer er niet aan te denken. School was echt vreselijk als Phoebe niet in de klas zat. Jack bleef me maar irriteren. Ik ging naar mijn kamer en bleef daar de hele avond. Ik wou niet dat iemand me zo ziet. Ik voel me zo vreselijk. Ik zocht naar mijn dagboek. Het lag niet onder mijn kussen. Ook niet in mijn nachtkast. Ik begon te panikeren. Waar ligt het toch?

'Zocht je dit?' Hoorde ik iemand zeggen. Ik zag Ross staan. Hij keek boos.

'Ja geef terug.' zei ik maar hij gaf het niet. Hij heeft het gelezen. Hij weet alles. Niemand mocht het weten dat ik mezelf pijn doe. Ik begon te huilen.

'Fay, waarom heb je dat niet gezegd . Je kan altijd bij me terecht.'

'Omdat je het niet begrijpt. Als ik het zeg ga je me haten en ik wil dat niet.' Zei ik en snokte het boek uit zijn handen.

'Fay, hoe vaak moet ik het nog zeggen. Ik zal je nooit haten.' Zei hij en nam me vast. Ik kon me niet meer inhouden en snikte zachtjes tegen hem aan.

'Fay, beloof je me dat je altijd bij mij komt als er iets is? Gelijk wat.'

'Beloofd.' Zei ik. 'Geen geheimen meer.'

'Kom laten we je gedachten verzetten.' Zei Ross en hij ging zijn gitaar halen.

'We gaan ons filmpje maken.' Ik begon te lachen. Hij weet me toch altijd weer op te beuren. 'Welk liedje wil je doen Fay?'

'Wat dacht je van "Rewrite the stars"? Ross knikte en we begonnen met spelen.

(Ross)

You know I want you
It's not a secret I try to hide
I know you want me
So don't keep saying our hands are tied
You claim it's not in the cards
Fate is pulling you miles away
And out of reach from me
But you're here in my heart
So who can stop me if I decide
That you're my destiny?

What if we rewrite the stars?
Say you were made to be mine
Nothing could keep us apart
You'd be the one I was meant to find
It's up to you, and it's up to me
No one can say what we get to be
So why don't we rewrite the stars?
Maybe the world could be ours
Tonight

(Fay)

You think it's easy
You think I don't want to run to you
But there are mountains
And there are doors that we can't walk through
I know you're wondering why
Because we're able to be
Just you and me
Within these walls
But when we go outside
You're going to wake up and see that it was hopeless after all

No one can rewrite the stars
How can you say you'll be mine?
Everything keeps us apart
And I'm not the one you were meant to find
It's not up to you
It's not up to me
When everyone tells us what we can be
How can we rewrite the stars?
Say that the world can be ours
Tonight

(Samen)

All I want is to fly with you
All I want is to fall with you
So just give me all of you

It feels impossible (it's not impossible)
Is it impossible?

Say that it's possible

How do we rewrite the stars?
Say you were made to be mine?
Nothing can keep us apart
'Cause you are the one I was meant to find
It's up to you
And it's up to me
No one can say what we get to be
And why don't we rewrite the stars?
Changing the world to be ours

(Fay)

You know I want you
It's not a secret I try to hide
But I can't have you
We're bound to break and my hands are tied

Ross keek me aan. Hoe doet hij dat toch? Hij laat me altijd alles vergeten. Zou ik het hem vertellen over wat er op school is gebeurd? Ik durf niet goed. Weet niet zo goed waarom. Ross zegt zelf dat ik altijd bij hem terecht kan maar waarom durf ik dan niets zeggen? Ik besloot om het zo te laten. Ik wou dit mooi moment niet verpesten. We waren nu zo mooi aan het zingen. Ross had het na een tijdje in de gaten dat ik met iets zat.

'Wat is er? Is er iets gebeurd op school?' vroeg hij stil.

'Ik wil er niet over praten.' Zei ik eerlijk.

'Fay, je had me beloofd om alles te zeggen.'

'Weet ik maar ik wil er nu gewoon niet over praten.' Zei ik best wel kwaad. Ik weet niet wat er is. Het enige wat ik weet is dat ik me echt slecht voel. Ik vind het soms al moeilijk om mijn gevoelens uit te leggen. Misschien is dat de reden waarom ik alles voor mezelf houd. Gewoon omdat ik het niet kan uitleggen. Omdat ik het zelf niet begrijp. Of omdat ik denk dat niemand het zou begrijpen.

'Ross, zou je me willen alleen laten aub.' zei ik.

'Oké als jij dat wilt. Roep maar als je me nodig hebt.' Zei hij en verliet de kamer. Ik barste in het tranen uit. Waarom kan ik het niet? Waarom voel ik me zo vreselijk? Waarom moet iedereen toch altijd mij hebben? Waarom kan ik het niet aan Ross zeggen? Ik weet het allemaal niet meer. Ik moest mij proberen te kalmeren en dat kan alleen door te snijden. Ik probeer niet aan dat te denken maar gaat niet. Het was sterker dan mezelf. Ik nam het mesje dat verstopt zat in mijn nachtkast en zette het tegen mijn arm. Ik keek niet. Ik voelde het bloed zachtjes lopen over mijn arm heen. Ik stopte en liet me huilend neervallen op de grond. Het was stil, ik was stil. Alleen ik en de innerlijke pijn dat zo ondragelijk is.