Beyaz koltuklarıma uzandım. Salonda sadece masa lambasının sarı ışığı açıktı. Salonla mutfak arasında kapı olmadığından mutfağa bakan koltuğa oturduğumda dolaptaki nutellaları görebiliyordum. Kahretsin ki tamda o koltuğa oturmuştum. Her ne kadar en sevdiğim kitabı okusamda canım bir kere çekmişti. Kitabımı bir kenara bıraktım ve uzandığım yerden kalktım. Mutfağa doğru giderken, telefonumun çaldığını duydum. Yorgunluktan çantamı bile açmamıştım. Üstüme beyaz bir badi ve altıma turuncu kısa bir şort giymiştim sadece. Çantamı karıştırmaya başladım. En derinlerinde telefonumu buldum. Ben bulana kadar lanet olası telefon çalmayı durdurmuştu. Bu yüzden bulmam biraz zorlaştı. Arayan müdürüm Bay Ref 'di. Şaşırmıştım. Bay Ref kimseyi aramazdı. Anlaşılan işi düşmüştü. Geri aradım :
- Bay Ref ? Beni aramışsınız.
- Evet Kelly. Bu akşam çalışabilir misin diye soracaktım ?
Gerçekten mi ? Bu bir soru olamazdı. Kim gecenin bir saatinde hiç işi yokken çalışmak ister. Genç ve yalnız bir kız olabilirim ama benim aileden kalan bir mirasım var :
- Özür dilerim Bay Ref, ama başım çok ağrıyor. Sabah çalışmak bana yetti sanırım. İyi geceler.
Telefonu kapadım. Umarım bir daha böyle bir konu yüzünden beni rahatsız etmez. Nutellamı aldım. Salona geçecekken gözüme bir şey ilişti. Yerde, ayağımın dibinde bir kağıt vardı. Yere eğildim ve notu aldım.
Uyandıysan görüşmek isterim uykucu ;) 0886 626 89 41
Uykucu. Bu kesinlikle oydu. Bu gün arabasına bindiğim o yakışıklı çocuk. Kesinlikle görüşmek istiyorum tatlım. Ama bir dakika. Kendimi bu kadar kolay satmamalıydım. Numarasını kaydettim ve salona gidip kitabıma devam ettim.
Saatte baktığımda 24:08 'di. Yatmam gerekiyordu. Gözlerim kitap okumaktan yorulmuştu. Yukarı çıktım. Bakımlarımı yaptıktan sonra odama gittim ve penceresini açtım. Dışarıdan cırcır böceklerinin sesi geliyordu. Yağmurdan eser yoktu. Yatağıma uzandım. Hala aklımda o çocuk vardı. Çok aptalım. İsmini bile sormamıştım. Ama o benimle görüşmek istiyordu önemli olanda bu zaten. Hayal kurmak için müthiş bir zamandı. Uyumak için de.
