ရုတ္တရက္ထြက္တဲ့မင္းရာဇာအသံေျကာင့္ သီဟအျကည့္ကိုခ်က္ခ်င္းေနရာလႊဲလိုက္ေလတယ္။
"ေတာ္စမ္းပါ အားအားယားယား"
"ေျသာ္ ခုနကငါ့ကိုေနအနွံ႔အားအားယားယား ျကည့္ျပီးေဝဖန္ေနတာဘယ္သူလဲ"
"မင္း နိုးေနရဲ႕သားနဲ႔ဘာလို႔ထမလာတာလဲ"
"မင္းဖီးလ္တက္ေနတာကိုျကည့္ခ်င္လို႕"
"လဲေသျပီး အဝီစိသာေျပးဆင္းသြားလိုက္ေတာ့ ေခြမသား"
မင္းရာဇာ ရဲ႕႐ုပ္က အရမ္းကိုတည္ၿငိမ္ေနၿပီး လူတစ္ေယာက္ကို စေနာက္ေနတဲ့ပံုစံနဲ႔မတူဘူး။အကယ္၍သီဟေနရာမွာသာ တျခားလူတစ္ေယာက္ဆိုရင္ သူ႕ရဲ႕အၾကည့္ေတြကိုခံႏိုင္ရည္ရိွမွာေတာင္မဟုတ္ဘူး သီဟေတာင္ တစ္ခါတစ္ေလ မ်က္ႏွာလႊဲၿပီးစကားေျပာရတဲ့အထိ စူးရွစြာစိုက္ၾကည့္ၿပီး စကားေျပာတတ္သူျဖစ္တယ္။
ေရႊေရာင္စူးရွေနတဲ့ ပူျပင္းတဲ့ ေနမင္းႀကီးရယ္ ပူေလာင္တဲ့ ေလေျပေတြရယ္ ကြဲအက္ေနတဲ့ ေျမႀကီးေတြရဲ႕ အလယ္ၾကားမွာ ေအးစက္စက္မ်က္ဝန္းတစ္စံု တည္ရိွေနေလတယ္။
ဘယ္သူမွသတိမထားမိလိုက္ႏိုင္တဲ့ ထိုတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာပဲ အခန္းထဲကိုလြင့္လာတဲ့ တစ္စံုတစ္ရာကို မင္းရာဇာ အံ့ဩစြာႏုဲ႔လွမ္းၾကည့္လိုက္ေလတယ္။
"သီဟ..."
ထိုအသံရဲ႕ အဆံုး ၾကမ္းျပင္ေပၚက်ေရာက္သြားတဲ့ မီးခိုးဗံုးဆီက အေငြ႕ေတြ တစ္အိမ္လံုးကိုဖံုးအုပ္သြားေတာ့တယ္။
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ သီဟရဲ႕လက္ကိုမင္းရာဇာ လွမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး အဝတ္ဗီ႐ိုႀကီးထဲ ဝင္ပုန္းေနလိုက္ေလတယ္။
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အေနအထားျဖစ္ေနတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံနဲ႔အသက္႐ႈသံေတြကလည္း ေရာယွက္လို႔ေနတယ္။
'ဒိုင္း ဒိုင္း ...'
အျပင္ကေနၾကားလိုက္ရတဲ့ က်ယ္ေလာင္တဲ့ ေသနတ္သံႏွစ္ခ်က္အၿပီးမွာ သီဟပထမဆံုး သတိရလိုက္တာက
"အေမ...အေမ"
ေသနတ္သံေၾကာင့္ သီဟဆီကထြက္လာတဲ့အသံက တုန္ရီေနတယ္။ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ဗီ႐ိုထဲကေနေျပးထြက္ၿပီး တံခါးကိုေျခေထာက္နဲ႔ေဆာင့္ကန္ဖြင့္လိုက္တယ္။
BẠN ĐANG ĐỌC
Beyond the galaxy(ZG+Uni)
Lãng mạnတစ္ေန႕ငါတို႕စျကာဝ႒ာရဲ႕အစြန္းတစ္ေနရာကိုေရာက္ေအာင္သြားျကမယ္ မင္းရယ္ငါရယ္ဆိုတာပဲရွိတဲ႔ေနရာကိုေပါ့......! (Unicode) တစ်နေ့ငါတို့စကြာဝဋ္ဌာရဲ့အစွန်းတစ်နေရာကိုရောက်အောင်သွားကြမယ် မင်းရယ်ငါရယ်ဆိုတာပဲရှိတဲ့နေရာကိုပေါ့......!
Part-27
Bắt đầu từ đầu
