Psi-Komik ☆düzenleniyor☆

6B*

Deniz

İyi okumalar!

Medya da bölümün arasında yazan şarkı var. O bölüm geldiğinde dinlemenizi tavsiye ederim.

****

"Olmaz," diye çığlık attım. Kafasını kaldırdığında yüzündeki şeytani kıvrımı görmüştüm. "ASLA!"

"Asla, asla dememelisin benim küçük sevgilim," dedi yavaşça yatağıma doğru yaklaşarak. Hızlı bir şekilde geriye kaçtım.

"Ben senin sevgilin falan değilim... Yaklaşma bana adi herif. Hilal anne!"

Histerik bir kahkaha attı.

"Bu evi yaksan bile uyanmaz annem. Bu gece sadece bizim."

Dehşetle yüzüne baktım.

"Ona bir şey mi yaptın?" Hiçbir şey söylemeden yüzüme baktı. İçimde ki öfke sanki bedenimi kavurmak üzereydi. "Konuşsana be adam! Söyle. Ona bir şey mi yaptın? Konuşsana!"

Hıncımı alamayıp ona vurmaya başladım. Güçsüz yumruklarım çağresiz bir şekilde göğsüne çarpıyordu. "Konuşsana," diye fısıldadım duyulmayan bir sesle. "Ne yaptın anneme?"

Ellerimi tutup arkamda birleştirdi ve beni kendisine doğru çekti. "Sadece uyku ilacı bebeğim. Bizi rahatsız etmemeli değil mi bu gece?"

Çırpınmaya başladığım da görüntüler yavaşça kayboldu.

"Derin, Derin kendine gel. Hadi aç gözlerini, kabus görüyorsun," diyen sesi duyduğumda "Ne?" diyerek gözlerimi araladım. "Ne oldu? Neredeyim ben?"

"Benim evimdesin. Kâbus görüyordun. İyisin şimdi. "

Sırtımın koltukla temasını kesip etrafıma şöyle bir göz attım. Büyük bir salondaydık. Duvarları siyah olan -ara ara beyaz fırça atılmış- bir salonda. Büyük, güzel tabloları olan muhteşem bir salonda.

Dikkatimi bir aile tablosu çekti. Esen abla, Lavinya, Efkan ve tanımadığım üç kişinin daha olduğu bir tablo. Ayağa kalkıp o tabloya doğru ilerledim.

"Bunlar kim?"

O da yanıma gelip benim gibi tabloya baktı. "Erkek kardeşim Levent ve annem ile babam. Bu evin bahçesindeyken çekilmişti. 2 sene önce olması lazım."

Tabloya dikkatlice bakıp incelemeye başladım. Efkan ve Esen abla annesine, Lavinya ile Levent ise babasına benziyordu.

"Annenin adı Dila' ydı değil mi Efkan?"

Kafası ile onayladığında bu sefer babasına gözüm kaydı. Simsiyah gözleri olmasına rağmen sarışındı. Sert bir yüz çehresine sahipti. Bakışları karşısındaki kişiyi delip geçecek cinstendi.

Hafızamı zorlayıp bu adamın kime benzediğini düşünmeye başladım.

Benziyordu...

Ama kime benziyordu?

Onu es geçip Dila Hanım ile Levent' e baktım. Levent benden bir iki yaş büyük gibi görünüyordu. Efkan' ın babasının gözleri kadar siyah,dipsiz kuyuyu andıran gözlere sahip sarışın bir kişiydi. Yüz hatları sert olmaktan çok yumuşaktı. Komik birine benziyordu.

"Rüyanda..." dedi ve duraksadı. Yüzümü ona karşı döndürüp devam etmesini bekledim. "Soruyorum."

"Tabii," dedim hemen.

"Kimi gördün?"

"Bu dünyadaki en gereksiz insanı gördüm. Ölüm gibi güzel, değerli bir şeyi bile hak etmeyecek kadar şerefsiz birini."