A+B=Nerd

4. Benjamin vertrouwt mensen niet

A/N: Nog niet ge-edit.

Hier kan mogelijk een trigger instaan voor mensen met een eetstoornis. Ik weet niet of het echt triggerend is, maar ik kan het beter wel vermelden, lijkt me :-). Overigens heb ik geen echte eetstoornis, maar ik ken mensen die het wel hebben. Het zal ongetwijfeld niet compleet kloppen, maar ik doe mijn best om het zo waarheidsgetrouw te maken.

Please don't see

Just a boy caught up in dreams and fantasies

Please see me

Reaching out for someone I can't see

Adam Levine - Lost Stars

4. Benjamin vertrouwt mensen niet

Ze was een trut, dat was duidelijk. Of gewoon ontzettend onzeker, dat kon ook. Benjamin wist het niet en eigenlijk kon het hem ook niet zo heel veel schelen. Hij wist niet waarom hij haar gevraagd had om te helpen met de poster, maar hij had het gedaan en het was logisch geweest. Al was het totaal niets voor Benjamin. 

De kamer was niet ruim, maar het was een kamer. Bovendien was de universiteit in de buurt, dacht hij, terwijl hij zijn studieboeken op de drie planken aan de muur zette. 

Zijn moeder was door het dolle heen geweest toen hij had verteld dat hij een kamer had. Benjamin wist dat ze erop hoopte dat hij eens een vriendin zou krijgen en haar mee zou nemen naar huis. Ze was gecharmeerd geweest van Lauren, maar ze had hem niets gevraagd. Hij zou trouwens ook niet geweten hebben wat hij moest zeggen.

'Ze is eigenlijk een trut', zou zijn moeder niet hebben overtuigd dat het meisje echt een trut was. Hij was toch echt niet van plan om met één van deze meisjes uit te gaan. Alleen dat leek zijn moeder niet te snappen. Ze wilde ook maar niet geloven dat hij geen behoefte eraan had om zichzelf elke avond klem te zuipen in de stad.

Alle moeders zouden dankbaar zijn dat hun zoon zo'n brave student was, maar zijn moeder was die moeder die vond dat je na je studietijd nog je hele leven braaf kon zijn. Benjamin had het opgegeven om zijn moeder te overtuigen. Hij had nooit echt een band gehad met zijn moeder, ook niet toen ze ziek werd. Toen ze beter werd, was hij blij. Natuurlijk was hij blij, maar hun band was er niet beter op geworden. Meisjes als Lauren hadden waarschijnlijk een ontzettend goede band met hun moeder. Dat soort meisjes kenden ook geen verdriet. 

'En voel je je al een beetje thuis tussen de achterblijvers?' 

Hij keek op en zag Lauren in de deuropening staan. Ze had twee bekers thee in haar handen en stak hem er één toe. Hij pakte de beker zwijgend aan.  Ze had hem niet gevraagd of hij thee lekker vond, maar hij besloot het te zien als verzoeningsoffer.

'Ik weet niet of je thee lust, maar er was alleen thee… of wijn. En water natuurlijk.'

'Nee, dit is prima,' zei Benjamin met een klein lachje. Misschien was Lauren toch niet zo'n trut. In thee zaten ook niet zoveel calorieën.

Ze keek rond in de kamer. 'Dit was Emily's kamer,' zei ze toen. 'Voor ze vertrok. Zara en ik trokken bij haar in. Zara kent Emily via haar zus.'

'Zijn de meubels ook van haar?'

Lauren haalde haar schouders op. 'Ik heb het haar nooit gevraagd. Dat is niet echt iets waar ik over praat met vriendinnen. Over meubels. Eerder over leuke acteurs.'

'Je hebt Zara toch niet verzonnen?' vroeg hij, terwijl hij tegen het bureau leunde. 

Lauren kwam de kamer in en plofte op het bed. 'Nee, Zara heeft gewoon een heel druk leven. Ik ook, maar zij nog meer. Zara heeft altijd wat te doen. Haar zul je dus niet zoveel hier thuis treffen. In de keuken hangt een schoonmaakrooster voor het huis. Je kamer houd je zelf schoon. Het toilet, de badkamer en keuken doen we met zijn allen. Net als een stofzuiger door de woonkamer halen trouwens of helpen opruimen na een feestje.'