σcєαи [ɢxɢ]

1.8

özür dilerim..kıymetini bir an olsun bilemediğim için..

kendi sorunlarımla ilgilenirken seni kırdığım ve senin buna rağmen bana yaklaşma çabalarını umursamadığım için..

dediklerimin seni nasıl yaraladığını bilmeden siktiğim ağzımı açtığım için ..

~

Beni önemseyen tek kişiyi kaybetmeyi başardığım için kendimden ne kadar nefret ettiğimi bilemezsin Hazal. Bunlar nasıl oldu bilmiyorum, nasıl bu hâle geldim, nasıl bu kadar bencil oldum? Bir tek benim kalbim kırık gibi davrandım hep, sanki bir tek benim sorunlarım vardı, sanki dünyanın bütün yükü benim üstümdeydi. Aptaldım, her zaman da öyle olacağım diyemeyeceğim çünkü artık geride sadece anılar kalacak.

Bunu nasıl anlamak istiyorsan anla. İster barışma mektubu, ister ayrılık, istersen de öylesine gönderilmiş birşey. Ama sonunda ben olmayacağım.

Sizi kendimden o kadar nefret ettirdim, o kadar soğuttum ki. Düşündüm, 'bunca yaptıklarından sonra seninle eskisi gibi olacaklarını mı sanıyorsun ?' diye.

Olmazlar, olamazlar. Ben olsam ben de olmazdım. Kim ister hayatında onu hep üzmüş birini. Tek tek uğraşmaktansa bir hamleyle herşeyi bitirmek daha mantıklı geldi. Sen bir yandan, okul bir yandan. Çaresizdim biliyor musun?

Ama şu hayatımdaki tek masumluk sendin. Huysuz bir insan olmama rağmen aklıma geldikçe güldürebiliyordun beni. Sen özeldin, hep öyleydin. Hayatıma girdiğinden beri ilk kez mutlu olmayı öğrenmiştim. Herşey, herşey farklıydı. Farkı çevremdekiler, herkes farketti. Bu arada, telefonuma milyon tane mesaj gönderdin, ama üzgünüm.. Bana ulaşılamaması için kırmıştım :(

Düşüncelerim beni öldürdü. Sen aklına sahip çık.. Sakın üzülme, çok mutlu olacağım. Hep güleceğim, ağlamayla karışık. Artık beni bulsalar da, canlı bulacaklarını sanmıyorum..

Eh, bilinmeyen. Uzatıp da seni iyice üzmek istemiyorum. Beni hatırlamak istersen gökyüzüne bak ve üç kere ocean de. Dedem öğretmişti :)

Seni çok seviyorum, ve her zaman yanında olacağımı bilmeni istiyorum..

Tekrar görüşebilme dileğiyle..

            - Okyanus

Yazardan:
Nereye gittiğini biliyordu. Notu hızla cebine sıkıştırdı ve koşmak ne kelime uçarak ilk buluştukları yere gitti.

Bankta oturan biri vardı. Gün batımı olduğu için arkadan bakılınca görünmüyordu ama Hazal, kim olduğunu biliyordu. Koşarak yanına gitti ve vücudunu sımsıkı tuttu. Okyanusun kafası Hazal'ın kollarına düştü. Zaten soluk olan rengi iyice sönmüştü.

"İ-İlaç mi içtin sen!" diye haykırdı Hazal ağlayarak.

Okyanus'u banka yatırdı ve kusturmaya çalıştı ama ilaç çoktan etkisini göstermişti. Yarı baygın haldeki Okyanus ellerini sevdiği kızın yanaklarına götürdü.

Hazal anlamıştı, ölüyordu ocean..

Hazal ağlıyordu, bağıra bağıra ağlıyordu. Okyanus ise hem ağlıyor, hem gülüyordu.

Son böyle bitmemeliydi..