Ο Γάμος.✔

Κεφάλαιο 2.

"Όλα καλά εδώ;"ρωτάω

"Όχι, το φόρεμα είναι πολύ φαρδύ και δεν μπορώ να το δοκιμάσω. Είναι αυτό που μου άρεσε περισσότερο όμως."λέει λυπημένα.

"Εντάξει, δεν γίνεται να το στενέψουν και να το δοκιμάσεις την άλλη εβδομάδα; Εξάλλου έχεις χρόνο μέχρι τον γάμο."ανασηκώνω τους ώμους μου.

"Και αν δεν μου αρέσει τελικά; Δεν μπορώ να παρέμβω στο κομμάτι και τελικά να μην το αγοράσω."με κοιτάει. "Θα πρέπει να το δω εδώ μπροστά μου, και από τη στιγμή που δεν μου κάνει..." Ωχ όχι, ξέρω ακριβώς που το πάει. Κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά.

"Όχι, δεν υπάρχει περίπτωση."

Μετά από λίγα λεπτά καταλήγω να κοιτάζομαι μπροστά στο καθρέπτη φορώντας ένα νυφικό. Ένα πανέμορφο και υπέροχο νυφικό. Βγαίνω έξω από το δοκιμαστηριο. Βλέπω την έκπληξη στα πρόσωπα όλων, αλλά κυρίως στου Jaime. Είναι πολύ άβολο να είσαι ντυμένη νύφη μπροστά στον πρώην σου. Γυρίζω στη Ursula.

Κουνάει το κεφάλι της αρνητικά.
"Όχι, όχι δεν υπάρχει περίπτωση να το πάρω αυτό."λέει. Την κοιτάζω με απορία. Αν είναι τόσο χάλια γιατί στο καλό με έβαλε να το δοκιμάσω; "Αυτό το φόρεμα σου πάει τέλεια. Δεν πρέπει να το βάλει κάνεις εκτός από 'σένα."συνεχίζει. Σοβαρά τώρα;

Αναστεναζω χωρίς να πω λέξη. Μαζεύω το μακρύ νυφικό και γυρίζω πίσω στο δοκιμαστηριο. Πριν το βγάλω κοιτάζομαι άλλη μια φορά στον καθρέφτη. Όντως είναι όμορφο. Δεν είναι λευκό, όπως τα αλλά που δοκίμασε. Έχει μια απόχρωση κοντά στην απόχρωση της σαμπάνιας. Το ύφασμα στο μπούστο είναι λεπτό με αφηρημένα σχέδια τα οποία θυμίζουν λουλούδια. Τα μανίκια είναι στενά στους όμως και σιγά σιγά ανοίγουν σαν κρίνα. Η φούστα είναι ήπια και ρομαντική, στην ίδια απόχρωση της σαμπάνιας και πέφτει μέχρι μπροστά στα πόδια μου. Επιστρέφω πίσω στην πραγματικότητα και βγάζω το νυφικό. Το τοποθετώ πίσω στην κρεμάστρα και το αφήνω προσεκτικά σε ένα σκαμπό. Βγαίνω από το δοκιμαστηριο στρώνωντας τη κουκούλα του φούτερ μου.

Όταν φτάνω στην υποδοχή η Ursula συζητάει με τη κοπέλα που καθόταν αρχικά στο γραφείο για τις λεπτομέρειες του νυφικού. Ο Jaime είναι έξω και καπνίζει. Αποφασίζω να πάω να του μιλήσω, αφού δεν έχω τίποτα άλλο να κάνω.

"Καπνίζεις πολύ ετσι;"ρωτάω το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό μου.

"Είναι απλά μια συνήθεια."ανασηκώνει τους ώμους του.

Κουνάω το κεφάλι μου. Πάντα κάπνιζε. Είχα φτάσει στο σημείο να πιστεύω πως η μυρωδιά του καπνού ήταν όντως το άρωμα του.

"Πάει καιρός."λέει λες και άκουσε τις σκέψεις μου.

"Ναι.."ξεφυσάω.

"Δεν έπρεπε να με αποφεύγεις. Έχουν περάσει τόσα χρόνια. Ήταν απλά κάτι παιδικό."λέει και νιώθω ένα κομμάτι μέσα μου να σπάει όταν ακούω το 'παιδικό'. Έχει δίκιο όμως.

"Δεν σε απέφευγα. Είχα δουλειές."υπερασπίζομαι τον εαυτό μου.

"Για να το λες.."ρουφάει λίγο από το τσιγάρο του. Ο καπνός χορεύει στον αέρα.

"Μπορώ;"του δείχνω το τσιγάρο.

"Νόμιζα πως το είχες κόψει."Το κρατάει μακριά μου.

"Ναι, και εγώ αυτό νόμιζα. Μπορώ;"ανασηκωνω τους ώμους μου. Νόμιζα πως είχα κόψει τις κακές συνήθειες.. μέχρι που γύρισε.

"Όχι."πεταει το τσιγάρο στο δρόμο και το πατάει με το παπούτσι του. Έπειτα το σπρώχνει κάτω από έναν κάδο σκουπιδιών με το πόδι του. " Θα είμαι στο αυτοκίνητό σου."λέει και εξαφανίζεται.