Fear

Το ονομα του!

"Το όνομα του! Το όνομα του! Το όνομα του!"

Ξύπνησα. Άκουγα όλες αυτές τις φωνές μαζί να λένε αυτό. Τρόμαξα. Με το που σηκώθηκα, πήρα τηλέφωνο την γυναίκα μου:

"Λιζ;"

"Τι συνέβη; Ξέρεις τι ώρα είναι;"

"Ναι ξέρω...θέλω να σε ρωτήσω κάτι..."

"Τι;"

Δεν μιλάω. Προσπαθώ να δω πως θα της το πω:

"Με θυμάσαι να έχω τραυματιστεί ποτέ; Να έχω κοπεί κάπου, έστω και γρατζουνιά;"

"Όχι...μα σίγουρα θα έχεις. Γιατί;"

"Όχι, κάτι σκεφτόμουν. Το ξέρω πως μου είπες να σε αφήσω για λίγες μέρες μόνη σου μα πες μου έστω που είσαι."

"Είμαι στης μητέρας μου μα σε παρακαλώ μην έρθεις..."

"Ποτέ θα γυρίσεις;"

Δεν μιλάει:

"Πρέπει να κοιμηθώ. Είναι 4 το πρωί για όνομα του θεού! Κοιμήσου και εσύ. Σου χρειάζεται λίγο ύπνος."

Το κλείνει. Μα δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Έπρεπε να μάθω.

Πέμπτη:

Είμαι έξω από εκείνη την γκαλερί πάλι. Πρέπει να ξέρω. Αυτό μόνο και δεν του ξαναμιλώ ποτέ. Μπαίνω μέσα και κρυφακούω μια συζήτηση του άντρα με ένα πελάτη του.

"Ναι θα ήθελα να το αγοράσω λοιπόν. Ο,τι πρέπει για το δωμάτιο του παιδιού μου!"

"Σκέφτεστε να το πάρετε για το δωμάτιο του παιδιού σας; Δεν πουλιέται."

"Μα πριν από 5 δεύτερα πουλιόταν."

"Αυτό κύριε μου είναι έργο τέχνης. Συλλεκτική εικόνα κόμικ του 1964. Δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να το πάρει και να το τοποθετήσει σε τόσο δημόσιο και επικίνδυνο χώρο. Ειδικά σε εσάς."

"Πολύ καλά...αντίο σας."

Περνά από δίπλα μου έξαλλος. Μπαίνω μέσα. Γυρνά αμέσως και με βλέπει.

"Το ήξερα πως θα γυρνούσες. Έλα μαζί μου."

Παρόλο που δεν ήθελα να τον ακολουθήσω κάτι με έσπρωχνε. Μπορεί να ήταν περιέργεια ή ακόμα και ηλιθιότητα. Μα πήγα. Μπήκα σε ένα δωμάτιο γεμάτο μέταλλα και ξύλα. Απόρησα. Γύρισε και μου είπε: