Fear

Αναζητηση...

Ξύπνησα το επόμενο πρωί...ήμουν τόσο κουρασμένος...πήγα στη κουζίνα και γέμισα ένα ποτήρι νερό ρίχνοντας το στο πρόσωπο μου να ξυπνήσω...έκατσα κάτω και άρχισα να κοπανιέμαι...τι στο καλό μου συνέβη...γιατί; Θέλω να μάθω...απλώς να μάθω.

Τρίτη

Αφού έγινε η κηδεία της κόρης μου φεύγω με την γυναίκα μου, ο καθένας παίρνοντας διαφορετικούς δρόμους. Πάω προς το αυτοκίνητο μου για να φύγω. Ένα σημείωμα στέκεται δίπλα από το τζάμι του αυτοκινήτου μου. Το ανοίγω. Γράφει:

"Ξέρεις ποιος πραγματικά είσαι;"

Κοιτάω γύρω μου. Κανένας ύποπτος, τουλάχιστον σε κοινή θέα. Ποιος μου το έστειλε; Από πίσω γράφει μια διεύθυνση...Ρεντ Ρόουντ 4...πρέπει να πάω εκεί...

Τετάρτη

Είμαι ακριβώς έξω από το κτήριο του Ρεντ Ρόουντ στον αριθμό 4. Χτυπώ το κουδούνι. Η πόρτα ανοίγει και μια γυναίκα βιαστικά με προσπερνά, φεύγοντας από το κτήριο. Μπαίνω μέσα...βρίσκομαι σε μια γκαλερί με κόμικς. Ένας άντρας στο βάθος φωνάζει το όνομα μου.

"Τζακ Γουίλσον...έτσι δεν σε λένε;"

Κοιτάω προς το σκοτάδι και βλέπω έναν άντρα ντυμένο στα μοβ να κάθεται σε ένα αναπηρικό καροτσάκι στο γραφείο του και να με υποδέχεται μέσα.

"Ποιος είσαι; Τι θες από εμένα;"

"Εσύ ήρθες να με βρεις..."

"Μα μου άφησες ένα μύνημα...δεν μπορούσα να μην έρθω...ποιος είσαι;"

"Είμαι αυτός που μπορεί να σου λύσει τις απορίες που έχεις. Πιστεύεις στους σούπερ ήρωες;"

"Τι;"

"Σε σούπερ ήρωες...από κόμικ."

Σηκώνομαι και φεύγω αγνοώντας τον. Μα η φωνή του ακούγεται σαν βροντή γύρω μου:

"52 νεκροί. Μηδέν τραυματίες. Ένας επιζών. Ούτε μια γρατζουνιά. Ούτε ένα σπασμένο κόκκαλο. Στην αρχή δεν το πίστεψα...μου φάνηκε απίθανο...μα σε βλέπω...είναι αλήθεια..."

Γυρίζω απότομα:

"Τι θες να πεις;"

"Πίστεψες ποτέ σου πως ίσως...απλώς ίσως...να είσαι κάτι παραπάνω από ότι φαίνεσαι να είσαι...όπως...ένας σούπερ ήρωας;"

Νευρίασα:

"Δεν θέλω να μου ξαναμιλήσεις...μην τολμήσεις να ξαναεπικοινωνήσεις μαζί μου με οποιονδήποτε τρόπο! Αυτή η στιγμή είναι πολύ άσχημη για εμένα μα δεν θα καταλάβαινες...το ξέρεις και αυτό για εμένα μαζί με όλα τα άλλα, έτσι;"

Γυρνάω εκνευρισμένος και κατευθύνομαι προς την έξοδο καθώς συνεχίζει να μιλά:

"Δεν ξέρεις καν ποιος είσαι..."

Φεύγω αγνοώντας όλες τις απελπιστικές προσπάθειες του να με καλέσει πίσω. Τι τιποτένιος! Πάω σπίτι μου και βλέπω τηλεόραση να ξεχάσω...