The Vampire King

Hoofdstuk 20

Kate bleef maar door vragen,maar na een uurtje viel ze eindelijk in slaap. Het was een week geleden toen Daray mij kwam ophalen, er was veel gebeurd. De eerste paar dagen mocht en kon ik mijn bed niet eens verlaten. Daarna toen ik eindelijk weer genoeg kracht had, mocht ik mijn kamer verlaten en bracht ik meer tijd door met Daray. Hij vertelde me eindelijk waarom ik was ontvoerd, het bleek dat ik een reïncarnatie was van Elizabeth. Elizabeth was de vrouw van Daray, ze was eerst een normale vrouw. Maar toen ze Daray ontmoeten viel ze als een blok voor hem. Ik snap haar wel, ik bedoel maar hij is zeer aantrekkelijk. Maar goed, hij was ook verliefd op haar geworden en wou zijn leven met haar door brengen. Maar zij was een sterveling, ze konden niet samen zijn. Behalve als ze een vampier zou worden. Dus dat deed ze, er was een ritueel. Hij beet haar toen de maan op zijn volst was. Toen sloot hij haar op in een kleine kamer met een paar mensen. In het begin had ze zoveel dorst dat ze alle mensen leeg zoog. Dat was de nachtmerrie die ik had gehad. Maar nu begreep ik alles, hij dacht dat ik haar was. Hij was verliefd op haar niet op mij. Nadat ik daar achter was gekomen ontweek ik hem zoveel mogelijk. Ik snapte waarom Kate me hier heen had gebracht, het ging namelijk echt niet goed. Maar nu ik dit wist, was alles het niet meer waard. Er werd op de deur geklopt, ik wou niet open doen maar hij werd al open gedaan. Conor stond in de deur opening, hij was een kop groter dan ik en had zwarte haren die hij altijd strak naar achter droeg. Toen Kate hier was gebracht had ik gehoord van Daray dat Conor elke dag bijna elke minuut bij haar zijde was gebleven. Ook zei Daray dat hij op slag verliefd was geworden op Kate, maar ik wou hem eigenlijk zo ver mogelijk van Kate vandaan houden. Hij scande de kamer, maar zijn ogen kwamen niet verder dan Kate. Ik ging in zijn beeld staan zodat hij haar niet meer goed kon zien. Ik wou niet dat Kate ook zo in deze wereld zou worden gezogen, mijn hart was gebroken. En ik was woedend, omdat de man waarop ik verliefd ben niet echt van mij houd. Hij houd van een vrouw die dood is. ''Verlaat deze kamer nu en laat haar met rust!'' Zijn ogen werden spleetje en hij wou wat zeggen, maar ik liep naar hem toe en pakte hem bij zijn stropdas. Ik trok hem de kamer uit en sloot de deur zachtjes achter ons. Door wat er allemaal is gebeurd afgelopen tijd heb ik meer zelfvertrouwen en ben ik helemaal klaar met deze wereld. Ik wou dat Daray mij nooit had gezien, en dat ik nooit tegen hem was aangebotst. Misschien had ik nu dan gewoon een normaal leven kunnen leven. Maar in plaats daarvan ben ik nu in een kasteel vol met vampieren en andere wezens, en ik denk dat Daray iets met me heeft gedaan. Want ik ben heel veel sterker geworden en ook veel mooier. Ik vond me eerst al best mooi, natuurlijk niet prachtig want dat zou egoïstisch zijn. Maar ik vond mezelf ook niet lelijk. Maar nu, nadat ik bijna dood ging van de honger ben ik opeens prachtig. Daray heeft me niet verteld wat er is gebeurd, en ik vertrouw hem nu ook niet. Ik ben boos en verdrietig, en zo wil ik blijven. Ik heb geen zin om blij te zijn en het te accepteren dat hij niet verliefd op mij is maar wel zegt dat hij verlieft op mij is. Maar goed ik liep door de gangen samen met Conor, ik had nog steeds zijn stropdas vast, hij moest gebukt lopen omdat ik niet zo groot was en hem strak naar beneden had gehouden. Ik liep naar het kantoor van Daray en opende hem zonder te kloppen. Ik duwde Conor naar binnen terwijl Daray mij met opgetrokken wenkbrauwen bekeek. Ergens diep in zijn ogen zag ik dat hij van deze scene genoot. ''Ik wil dat je hem uit de buurt van Kate houd, zij hoeft niet in deze wereld te blijven.  Nadat ik met haar heb gepraat, gaat ze naar huis en doe je dat dingetje waar door ze mij vergeet!'' Ik wou me omdraaien, maar Daray stond uit het niets voor me. Ik schrok niet meer van hem, ik was niet meer bang. De oude ik was dood, misschien was ik wel eigenlijk dood gegaan en ben ik nu een ander persoon?! Daray seinde naar Conor dat hij de kamer moest verlaten, ik hield hem scherp in de gaten. Tot dat hij de deuren achter zich sloot en Daray mij op pakte. Hij zette me op zijn bureau en begroef zijn neus en mond in mijn nek, als ik eerlijk ben genoot ik er super erg van. Maar de gedachte dat hij niet op mij verliefd was schoot me weer te binnen en voor ik het wist had ik hem alweer van me af geduwd. Ik stond op en wees met mijn vinger naar hem. ''Jij blijft ook uit mijn buurt, ik hoef je niet meer te zien. Misschien was het wel beter als je me gewoon had dood laten gaan.'' Met die woorden stormde ik de kamer uit, ik voelde me letterlijk als een grote storm die door het kasteel liep. Mijn jurk golfde om me heen, terwijl ik elegant maar gevaarlijk door de gangen liep. Zo hoopte ik tenminste dat ik er uit zag. Toen ik bij de deur aan kwam van Kate zuchtte ik een keer heel diep en deed hem toen langzaam en stilletjes open. Ik ging op de stoel zitten tegenover de bank en dicht bij de openhaard. Kate lag nog steeds diep te slapen, ze zag er rustig uit. Ik voelde hoe er een brok in mijn keel vormde, over een paar dagen zou ze niet eens meer weten dat ik ooit een deel van haar leven was. Ik probeerde de tranen weg te knipperen, maar toen de eerste traan naar beneden rolde, rolde de rest al snel met hem mee. Het voelde alsof mijn hart in duizenden stukjes was gescheurd en dat ik niet kon ademen zonder dat het pijn deed. Ik pakte snel een kussen van achter mijn rug en drukte mijn gezicht er in. Ik wou niet dat Kate wakker werd, maar ik kon me niet meer inhouden. Ik probeerde zo hard niet te schreeuwen van de pijn, maar mijn pijnkreten waren toch te horen, ondanks dat het kussen ze dempte. Kate keek verschrikt om zich heen, toen ze mij zag viel ze van de bank af en probeerde zo snel mogelijk naar me toe te komen. Ze trok me in een knuffel waardoor ik het kussen liet vallen. Ik kon niet meer goed ademen en door de tranen kon ik niet goed meer zien. Maar ik kon niet stoppen, ik had mijn familie al verloren en nu zou ik ook nog mijn beste vriendin moeten weg sturen. Wetend dat ik haar nooit meer zou terug zien en dat ze mij zou vergeten.

Even een mededeling, Emily is dus nadat ze bijna dood is gegaan van de honger plotseling heel mooi, sterk enzovoort geworden. Ik denk dat iedereen wel weet dat Daray haar heeft geholpen toen ze dus bijna dood ging. Dus probeer alsjeblieft jezelf niet uithongeren, want daar word je niet plotseling mooier en sterkervan zoals Emily. Sorry als ik dit idee misschien heb gegeven.