Make Me Smile

|39|Σε χρειάζομαι|

Έτσι κύλησαν οι μέρες και φτάσαμε εδώ. Στο σήμερα. Δύο μήνες μετά. Δυο μήνες μετά το κρυολόγημα μιας ημέρας. Ο χρόνος άλλαξε.

Όπως θα άλλαζε η ζωή όλων σε λίγες ώρες.

Όλως παραδόξως δεν υπήρχαν εντάσεις. Οι μέρες περνούσαν ήρεμα με τον Χρήστο και την Σοφία αγαπημένους. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι με ξεχάσανε. Αντίθετα περάσαμε πολύ χρόνο μαζί, κάτι που με ικανοποιεί και με γεμίζει ενέργεια.

Πλέον ξέρουν τα πάντα για μένα και τον Ίαν. Δηλαδή ότι χρειάζεται να ξέρουν. Που δεν είναι τίποτα παραπάνω από αυτά που γνωρίζω η ίδια. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι όπως στην αρχή.

Με την Βιολέτα έχουμε έρθει πολύ κοντά. Όσο ο Στέφανος έπρεπε να είναι προσεκτικός στις εξόδους του, πράγμα που ποτέ δεν έκανε, η Βιολέτα κι εγώ πασχίζαμε να τον πείσουμε για την σοβαρότητα των πραγμάτων. Μπορώ να καταλάβω πως νοιάζεται για εκείνον και πιστεύω πως ταιριάζουν απόλυτα.

Ο Στέφανος έμεινε ο ίδιος κουφιοκέφαλος εαυτός του. Προσπαθούσε να δείξει ήρεμος αν και δεν ήταν. Ήμουν η μόνη που γνώριζε πως δεν είχαν σταματήσει να τον παρακολουθούν και παρέμεινα η μόνη για να μην ανησυχήσει η Βιολέτα. Φαίνεται πως ενδιαφέρεται πραγματικά.

Το καλύτερο όμως; Ο πατέρας μου. Δεν σταμάτησε να κάνει άσκοπες επισκέψεις στο σπίτι από την ημέρα που αρρώστησα. Την ημέρα που έχασα τουλάχιστον δέκα χρόνια από την ζωή μου.

Γιατί;

Γιατί όταν ο Ίαν βρισκόταν από πάνω μου και άνοιξε η πόρτα απότομα είδα τον πατέρα μου να μπαίνει φουριόζος στο δωμάτιο. Στην αρχή τρόμαξα. Φοβήθηκα. Δεν ξέρω γιατί, απλά το έκανα. Όμως κατάφερα να συνέλθω και να διώξω τον Ίαν από πάνω μου, με αποτέλεσμα να πέσει πάνω στο ξύλινο πάτωμα αναφωνώντας από τον πόνο.

Αγνόησα το δράμα του και πέταξα τα σκεπάσματα από πάνω μου κάνοντας μια κίνηση για να σηκωθώ από το κρεβάτι, όμως το χέρι του πατέρα μου με ξάπλωσε πίσω και με σκέπασε. Κοιτούσε τον Ίαν, ο οποίος σηκωνόταν από το πάτωμα και κοιτούσε αμήχανα προς το μέρος μας, καθώς έβαζε το σώμα του να καθίσει δίπλα μου.

Δεν έκανε κανένα σχόλιο για το περιστατικό. Βασικά δεν το ανέφερε καν παρά μόνο ρώτησε για το πως είμαι. Παράξενο αν σκεφτείς τον πατέρα μου. Αλλά, δεν είχα παραισθήσεις από τον πυρετό γιατί τα ίδια ακριβώς είδε και ο Ίαν. Μάλιστα, προτού φύγει μας χαιρέτησε και τους δυο λέγοντας στον Ίαν πως θα τα ξαναπούνε.