MIRACLE IN SKY

BÖLÜM 8

MIRACLE IN SKY

8.BÖLÜM

Pişmanlıklar vardı kimsenin bilmediği,derinlerde kalan geçmişten izler taşıyan.

Ve hayal kırıklıkları vardı gece başımızı yastığa koyduğumuz da karanlığımızı en olmadık yerde yaralayan..

Ama hala yaşıyor insan bir kaç saniye sonra bütün acılarını unutacağını bilmeden..

"Yalnız değilsin.En azından bu geceden sonra.Sen ne kadar kovsan da buradayım yanında.Asla unutma bambi yalnız geldin,yalnız yaşarsın ve yalnız gidersin."

"İstisna ol ve yalnız gitmeme izin verme.."

İkisi de şaşkındı aniden dudaklardan dökülen bu cümle belki de yeni bir hayatın başlaması,belki de bitişiydi.

Luhan sıcak nefesi daha yakında hatta dudaklarının üzerinde hissetti.

Ortamın sessizliğini bozan üçüncü kişiden çıkan en sessiz hıçkırık sesiydi.

Kris ve Luhan duydukları sesle hasretle birleşmiş dudaklarını birbirinden zorda olsa ayırdılar.

Sehun ağlamaktan kızarmış ve hala gözyaşı olan gözleriyle karşısında ki manzaraya bakıyordu.Titreme almıştı bedenini.

Nasıl bir lanet geceydi ki bu ikinci kere en yakını tarafından çıkmaza sürükleniyordu?

Her zaman olduğu gibi sessiz kalmayı tercih etti.Bir adım geriye gitti,ısrarla ağlamaya devam ediyor ve titremesi bedenini en derinden sarsıyordu.Güçlükle kaldırdığı kollarıyla,son sözlerini söylemek istedi dudaklarını oynatmaya hali olmadığını kendisi de biliyordu.

"H-hyung...Özür dilemeye gelmiştim her şey için.Pişman olmadığımı söylemek istedim.Neden mi?Hyung sen de biliyorsun bazen sadece yapmak zorunda kalırsın.Ama hyung s-sen *hıgh* bugün ikinci defa kandırdın beni.

Üzgünüm hyung yıllardır sana güvendiğim ve ayak bağı olduğum için.Umarım mutlu olursunuz demeyi isterdim ama bencil olduğum için de üzgünüm hyung.Çünkü senden nefret ediyorum beni en olmadık zamanda hem de aynı gecede ikici defa bıraktığın için.."

Sehun arkasını dönüp açık olan kapıdan hızlı adımlarla çıktı,çıkmadan önce odaya ağlama seslerini bırakarak.

Şimdi Kris ve Luhan öylece boş kapıya doğru bakıyordu,Luhan gözlerinden damlayan yaşlara aldırmadan ayağa kalkarak tüm gücüyle bağırdı.

"SEHUN!"

Duymayacağını biliyordu ama insan umut etmekten vazgeçer miydi?

...

Şehri sokaklarını ıslatan yağmur daha da bunaltıyordu düşünceleri ya da hafifletiyordu.Gün yavaş yavaş ağarmaya başlamış olmasına rağmen Sehun hala sokaklarına ait olmadığı şehirde yürüyordu.Ama ağlamıyordu,çünkü bir süre sonra gözyaşları da terk etmişti onu ağlayacak hali kalmamıştı.Evine doğru yönlendirdi adımlarını,uyumaya ihtiyacı olduğunu hissetmişti.

Uykuya dalınca bazı şeyleri unutabilirdi öyle değil mi?

Ve en çok da bu geceyi unutmak istemişti hem de hiç istemediği kadar.

...

Tek bir gece ve geçen bir kaç saate bağlıydı insanların hayatı..

Kimileri için yeni umutlar kimileri için de kaybettiği insanlar demekti..Farklıydı bu şehrin geceleri verdiklerinin yanında acımadan almayı da biliyordu.Bazıları lanet etti bazıları ise şükür..