Μαξιλάρια γεμάτα υποταγμένα σύννεφα-Βιβλίο 1ο ~Greek Wattys 2015 Winner

Κεφάλαιο 20

 Αυτός φτάνει δίπλα μου, η παρουσία του μαύρη σκιά πλάι μου. Μαύρα ρούχα, μαύρα μαλλιά και μάτια κατάμαυρα, φλογερά και απύθμενα. Τι να κρύβουν άραγε; Μυριάδες μυστικά στοιβαγμένα με τον χρόνο, τόσα ώστε δίνουν την εντύπωση του βάθους; Είναι ψηλός, το στέρνο του είναι στο ίδιο ύψος με το κεφάλι μου. Μακάρι να ήμασταν στο ίδιο ύψος, να είχα το θάρρος να αναμετρηθώ μαζί του, να κοιτάξω ευθεία στα λαμπερά μάτια του στο χρώμα του εβένου και να τον ρωτήσω στα ίσια τι συμβαίνει. Αλλά ξέρω ότι δεν μπορώ. Ειδικά μετά από το τεστ νιώθω ευάλωτη. Η εισβολή οδυνηρών αναμνήσεων με έχει εξαντλήσει.

«Νεφέλη», επαναλαμβάνει. «Μπορούμε να μιλήσουμε;».

Διστάζω. Θέλω να του ζητήσω να φύγει, γιατί ξέρω ότι δεν μπορώ να τον κοιτάξω με τον ίδιο τρόπο μετά από αυτά που έμαθα. Από σωτήρας μου, έμαθα ότι είναι δολοφόνος. Μπορεί μια λέξη να μου ξεφύγει κι ύστερα το χάσμα μας θα μεγαλώσει. Δεν θα παραδεχτεί τίποτε ή ακόμη χειρότερα ίσως εξομολογηθεί μυστικά που θα ευχόμουν να είχε κρατήσει κρυμμένα. Όμως μια άλλη πλευρά μου, μια φωνούλα που ψιθυρίζει στο βάθος του μυαλού μου, με προστάζει να δεχτώ την πρόκλησή του. Είναι η ίδια φωνή που υπαγορεύει στην καρδιά μου να πάλλεται ανεξέλεγκτα όταν τον αντικρίζω.  Και είμαι παγιδευμένη. Δεν ξέρω ποιο δρόμο να ακολουθήσω: της καρδιάς ή της λογικής;

Ο Αχιλλέας παρατηρεί τον δισταγμό μου. Κι ύστερα κάνει κάτι απρόσμενο. Τυλίγει το χέρι του γύρω από τους ώμους μου και λέει με δυνατή φωνή που έχει αποχωριστεί την απαλότητά της:

«Νομίζω ότι δεν θέλει να σου μιλήσει».

Ο Μάριος τον κοιτάζει σα να παρατήρησε μόλις τώρα την παρουσία του κι ύστερα το βλέμμα του πέφτει στο χέρι του που είναι τυλιγμένο γύρω μου. Τα μάτια του στενεύουν και αποκτούν μια απειλητική όψη που δεν έχω ξαναδεί.

«Δεν ρώτησα εσένα», γρυλίζει κι η σκληρότητα στη φωνή του μου θυμίζει τον πατέρα μου.

Αυτό είναι. Είναι η σειρά μου να μιλήσω. Πρέπει να πάρω μια απόφαση τώρα. Λογική ή καρδιά; Καρδιά ή λογική; Ο χρόνος μου τελειώνει.

«Έχει δίκιο, Μάριε. Καλύτερα κάποια άλλη στιγμή», λέω χαμηλόφωνα μαζεύοντας το κουράγιο μου.

Τελικά η λογική υπερίσχυσε. Η απογοήτευση απλώνεται σαν χείμαρρος στα μάτια του. Ο πόνος του καρφώνεται σαν σπαθί στην ψυχή μου. Γυρίζει αργά και φεύγει με μικρά βήματα καμπουριάζοντας. Ξέρω ότι η απάντησή μου σημαίνει κάτι βαθύτερο για όλους μας. Το πραγματικό δίλλημα ήταν εκείνος ή ο Αχιλλέας. Και διάλεξα τον Αχιλλέα. Προτίμησα το απάνεμο λιμάνι, το ασφαλές καταφύγιο, από την περιπετειώδη και μυστηριώδη ζούγκλα με τους κινδύνους της. Μια άλλη ερώτηση αναδύεται στο μυαλό μου. Τελικά είμαι στ’ αλήθεια γενναία;

20ο Κεφάλαιο!Σα να ήταν χθες που έγραψα το πρώτο!Ευχαριστώ όλους όσους διαβάζουν την ιστορία μου,ψηφίζουν και σχολιάζουν!Χάρη στη βοήθειά σας ξεπέρασα τα 1000 reads!Σας ευχαριστώ!

Μία μόνο ερώτηση (κάτι σαν galop) για όλους τους αναγνώστες:Αχιλλέας ή Μάριος;Μάριος ή Αχιλλέας;Αφήστε σχόλιο με τον αγαπημένο σας από τους δύο!