Escape

Deel 2

 Stephanie liep het politie bureau binnen. Met haar lange blonde haar in een staart, zwarte jeans en leren jasje was ze weer klaar voor een nieuwe werkdag. Ik begroette Gladys achter de receptie voordat ik verder het kantoor binnen liep.

Mijn partner Liam stond al klaar met een grijns op zijn gezicht en koffie van Starbucks. "Morgen Steph. Ik weet hoe slecht je kan zonder je koffie 's morgens" en hij reikte mij de koffie aan. Ik kan inderdaad slecht zonder koffie in de ochtend. Maar op dit ongoddelijke uur was ik blij dat mijn partner het wist. Waar ik hem normaal zou negeren, bracht ik nu een dankjewel.

Het was 5 uur in de ochtend. Een uur geleden werd ik mijn bed uitgebeld. Als rechercheur weet je dat je telefoon elk moment kan gaan, maar ik zal nooit wennen aan de nachtelijke telefoontjes. Vooral niet aan degene die ik vanmorgen kreeg. "Staat de auto klaar, Liam?".

Liam pakte zijn jas van ze stoel, "Yep, alles wat we nodig hebben ligt in de achterbak". Hoe hij hier eerder en opgewekter kon zijn dan haar was een raadsel. De man was maar 2 jaar jonger dan haar met z'n 32 jaar. Al was hij nieuw in het rechercheur vak, waar zij al 8 jaar in rond bracht.

Haar vader was zo trots op haar toen hij hoorde dat ze een van de jongste rechercheur ooit was geworden. Net zoals Stephanie, was hij ook rechercheur. Tot het verschrikkelijke gebeurtenis die bijna zijn leven kostte. Zijn partner begon zijn tweede dag toen haar vader en hij achter een verdachte rende. Wat ze niet wisten, was dat de verdachte een partner had staan wachten in de steeg waar ze hem in vervolgde. Hij schoot haar vader neer in zijn borst. Twee schoten, niet ver van het hart. Zijn partner, die lafaard die hij was, verstopte zich achter de muur in plaats dat hij haar vader hielp. Het was een wonder dat hij nog leefde, en Stephanie was daar elke dag dankbaar voor. Zijn carrière als rechercheur liet hij achter zich, op sterk aanrader van haar moeder.

Helaas tot haar moeders afkeuring, stapte zij in de voetsporen van haar vader. Tot de dag vandaag had ze geen spijt. Behalve als ze telefoontjes kreeg zoals vanmorgen. Het hielp haar herinneren waarom ze dit werk deed, maar gaf ook de realiteit weer wat voor wereld we in leven.

Stephanie en Liam arriveerde bij de aangegeven plek. De collega's wachten al op ons. Het is er donker, en we hebben onze zaklampen nodig om iets te kunnen zien. We zijn dicht bij een kanaal, met vele bomen om ons heen. Een perfecte dumpplaats als je het mij vraagt.

Het gele lint wat om de plaats delict hangt is voor mij geen onbekende. Te vaak mag ik het zien. De ene keer is het voor drugdealer, de andere keer voor een oude vrouw. Maar soms is het voor een jong iemand die van het leven beroofd is. Degene waar het gele lint deze keer voor staat. Het telefoontje heeft mij misschien mogen voorbereiden, maar iedereen met een hart schrikt hiervan. Ik laat het niemand merken, zelfs niet mijn partner. Als ik ook maar enige teken van zwakte laat zien, zullen ze denken dat ik het niet aan kan. Dat een man beter mijn plek kan over nemen. Nee! Ik ben niet voor niks de jongste vrouwelijkste rechercheur geworden. Nee, ik hou het voor mij.

Het aanzicht waar we tegen aanlopen is afschuwelijk. Een jonge dame ligt in een witte afgeraffelde jurk. Een jurk die niet meer wit te noemen is. Niet eens een jurk met de vele gaten die er in zitten. Ondanks de vele blauwe plekken op haar gezicht kan ik zien dat ze jong is. Heel jong. Ik schat haar niet ouder dan 26.

"Goeiemorgen Steph, Liam." Hun lijkschouwer Mark begroette hun. Mark is een goeie man. Hij zit al 30 jaar bij de politie als lijkschouwer. Je kan aan hem zien dat zijn werk zijn tol begint te eisen. Vele grijzen haren, diepe lijnen in zijn gezicht. Hij mag misschien 56 zijn, maar het werk eist jaren van hem.

"Ik vind het verschrikkelijk dat ik jullie hiervoor uit bed heb moeten laten bellen" ging Mark verder. Mark is een straight to the point kind of guy. Precies wat Stephanie nodig heeft. Grapjes, koetjes en kalfjes komt wel weer na deze zaak. "Deze jonge dame had een leven voor zich, maar mag dat helaas niet meer mee maken."

Stephanie nam een diepe ademhaling om de zenuwen te kalmeren voordat ze aan het werk ging. "Doodsoorzaak, Mark?". Ik richtte mij tot Mark om het afschuwelijke beeld van het meisje even te ontzien. Dat kon ze nog genoeg zien wanneer haar foto aan het bord hing op kantoor.

"Dat is nog onzeker." Mark liet een diepe zucht. Dit brak hem ook, elke keer als er een jong iemand ingebracht werd zag ik dat het Mark pijn deed. Rechercheur zijn is geen makkelijk werk, maar een lijkschouwer moest dat al helemaal niet zijn "Als ik haar zo zie denk ik dat ze met een zwaar voorwerp geslagen is, maar ik kan dat met zekerheid zeggen als ik haar op de tafel heb liggen"

"Shit man" hoorde ik naast mij. Ik draaide mij naar de bekende stem van Liam. Hij haalde een hand door zijn haar, waarna hij daarna zijn hand over zijn nek wreef. Ik heb misschien vele zaken al mee mogen maken, maar dit zal zeker een klap zijn voor Liam. Hij werkt nog maar anderhalf jaar als rechercheur als mijn partner. We hebben aardig wat zaken gezien, maar nog geen een als deze.

Het meisje was bont en blauw. De jurk die met gaten over haar heen hing verborg geen intieme delen. Haar arm was uit de kom, en uit haar onderbeen stak een bot. Ze was zeker mishandeld, misschien nog wel erger. Ik kon zien dat haar wangen naar binnen hingen. Ze zag eruit alsof ze al dagen niks gegeten had. Maar het ergste was zeker weten haar ogen. Ze waren open geniet. Alsof de moordenaar wou dat ze niks mocht missen. Deze meid kende geen fijn einde

Met een diepe zucht vroeg ik aan Mark hoe oud ze was. Ze kan zeker niet ouder dan 26 zijn. "Ik heb helaas geen I.D. maar als ik zo naar haar kijk denk ik dat ze rond de leeftijd van 23 zal zitten."

"Dankjewel Mark! Kom Liam, laten we gaan praten met getuigen". En een koffie halen dacht ik bij mijzelf. Want degene van vanmorgen was lang niet genoeg voor deze zaak.