Just not that innocent

29

Sefanja POV

We zitten in versleten zetels onder de grond, in de kelder van het verwoeste cafe. Jayden en ik zitten langs elkaar terwijl Declan ons wat water aangeeft en tegenover ons gaat zitten. "Dusssss...zijn jullie een...euhm...'ding' nu?" vraagt Declan als hij relaxed onderuit zakt. Ik kijk hem aan met een gezicht dat zegt hoe klaar ik ben. "Oké, oké sorry!" Declan houdt zijn handen omhoog. Ik drink een slok water en denk na over welke vraag ik als eerste ga stellen. "Hoe wist je waar ik was?" vraag ik. Om eerlijk te zijn ben ik bang voor het antwoord. Ik ben bang dat hij zegt dat hij altijd al wist waar ik was en er gewoon niets mee wilde doen. Jayden merkt mijn nervositeit voor het antwoord en knijpt in mijn been. "Ik ben altijd al naar je opzoek geweest. Er was geen enkele twijfel dat ze je hadden gevangen. Daar ben je veel te krachtig voor," Hij verzit en kijkt me recht in de ogen aan. "Je bent de krachtigste die we sinds generaties hebben gezien." Mijn hoofd voelt te vol. Ik vis een andere vraag uit de warboel. "Zijn ze daar echt?" De vraag is vaag maar hij snapt me. "Ja." Hij kijkt weg. Jaydens stem laat me even schrikken. "Hoe weet je dat?" Typisch Jayden om hem te wantrouwen. Declan kijkt me even aan en zucht. "Mijn vader zit hier achter." Hij zegt het snel maar verstaanbaar als hij me recht in de ogen kijkt. Plotseling is alles duidelijk.

Xavier Paine. Vader van Declan Paine. Broer van Jonathan Paine, mijn vader. Weduwe van Rosalina Paine. En mijn oom. Hij was altijd al het buitenbeentje van de familie. Mijn vader was een geboren vuur meester. Mijn oma en opa waren geweldig in het sturen van vlammen en hun ouders ook. Maar Xavier niet. Hij was geboren tijdens een zonsverduistering terwijl ik ben geboren tijdens de eerste SuperZon in 300 jaar. Hij keek hoe zijn broer en zijn vrouw, zijn nicht, zijn eigen vrouw en zoon vuur beheersten alsof het ademen was. 5 uur in een familiefeest en de kinderen werden naar boven gestuurd. Op een dag is hij gewoon ontploft. Declan heeft bij ons gewoond terwijl zijn vader zijn eigen weg ging. Xavier Paine is nooit uit mijn hoofd verdwenen. Maar hij was nooit zo aanwezig als nu. 

Ik leg kort het bestaan van Xavier uit aan Jayden. "Het is eigenlijk best zielig. Zijn hele familie heeft een geweldig talent dat hen verbind behalve hij." Declan en ik kijken elkaar aan. Ik duw mijn schuldgevoelens weg. "Hoe weet je dat ze daar zijn?" vraag ik. "Vader heeft het me zelf verteld." "WAT?!" Jayden knijpt weer in mijn been om me gerust te stellen. Ik ben heel blij dat hij hier is en zich niet te veel moeit. "Een van zijn soldaten kwam naar me toe toen ik opzoek was naar voedsel. Pap en ik ontmoette elkaar op neutrale grond. Six Flags Jazzland in New Orleans. Hij blinddoekte me en nam me mee. Toen ik weer kon zien zag ik, recht voor me, je ouders in een of andere tanks met groene vloeistof in. Ze werden in een kunstmatige coma gehouden. Ik weet niet wat hij van ze wil. Het volgende moment werd ik knock-out geslagen en was ik terug in mijn bunker met jouw organisatie in een brief op tafel." Hij slikt. "Dit is zeker een val. Hij wil jou Sef! Je hebt geen idee hoe sterk je bent."

Hij staat op aan hurkt voor me neer. Ik ben er zeker van dat mijn warrige brein zichtbaar is. Hij pakt mijn handen vat en kijkt me recht in de ogen zodat hij zeker weet dat ik het hoor.

"Maar dat is het juist. Dat weet hij ook niet."

Hey! Hey! Hey! Hey! 

Sorry! Sorry! Sorry! Sorry! 

Ik ben dit boek begonnen zonder een einde in zicht. Voor 28 hoofdstukken was ik blind aan het schrijven maar nu heb ik een slot gevonden dat jullie hopelijk leuk vinden. 

Laat me weten hoe deze plottwist is. ;)