Channie Says Special

37. Bölüm "Myulchi"

Chanyeol'ün kuşkulu bir tonda sorduğu soruyla kafamı aniden kaldırıp yüz ifademi normale çevirdim. "Neyim var? Bi şeyim yok!" Yeniden soru sorup üstelemesin diye de biraz laf kalabalığı yapmıştım. "Baekhyun'un ailesini düşündüm de, seninkiler kadar doğal karşılamayabilirler. Hazırlıklı ol diye yani..."

"Biliyorum..." Esner gibi kendini geri atıp kanepenin köşesine yaslandı. Yarısına kadar yediği elma hala elindeydi. "Baekhyun her fırsatta söylüyor zaten. Ama ben inanıyorum ki düşündüğünden daha kolay olacak. Zorluk çıkarmayacaklar. Hislerimde kolay yanılmam."

Yeniden kafa sallayıp yüzümü esneme bahanesiyle pencereden tarafa çevirdim. Birkaç dozluk sessiz gülüşü orda bırakıp tekrar ifadesiz bir yüzle önüme döndüm. "Evet... Korkma, zaten ben orda olacağım. Ağzım iyi laf yapar bilirsin." Ona dönüp rahatlatıcı bir gülümseme takındım. "Baekhyun'un babasıyla iyi anlaşıyoruz. Benim sayemde yumuşayacaktır."

Konunun sonlarına doğru Chanyeol bitirdiği elmasından kalanları masadaki tabağa bırakıp yeni bir konu açmıştı. "Onu boşver de, klinik buldun mu?"

Ve şu konu her açıldığında sesim aynı bıkkınlıkla yükseliyordu. "Hayır! Lanet olsun ki bulamadım."

Eli kolu da kendisi kadar uzun dostum arkasına yaslanıp telefonunu çıkardı. Bir şeyler tuşlayıp ekranı bana çevirdiğinde dikkat kesilmiştim. Yaklaşıp gösterdiği resme baktım.

"Bu çok iyi!" Gösterdiği mekan aradığım koşulları sağlıyor gibiydi. Ama elbette bu kadar kolay olamazdı. Yorgun bir gülümsemeyle biraz geri çekildim ve yüzüne baktım. "Eee? Kirası için ne kadar kredi çekmem gerekiyor?"

"Bak, burayı geçen aylarda sattık ve sanırım hala boş. Ne zamandır aklımdaydı, istersen senin için görüşebilirim. Sadece buraya biraz uzak.. Yani sen de artık şu evden çıkıp kendine daha merkezi bir yerde geniş bir ev bulsana!"

Öfkeyle yatak odasına doğru bakıp göz devirdim. Asıl sebebi orda yatıyor olsa da uzun zamandır yalan söylemeye fazlasıyla alışmıştım. "Bir klinik açmak ne kadar haberin var mı? Çalışarak biriktirdiklerim ve amcamın desteği olmasa Baekhyun gibi bir hastanede çalışıyor olurdum. Ev için çok erken."

Uyuşukça kafa salladı. "Pekala... Yine de senin için orayı soracağım."

Yardım etmesi rahatlatıcıydı fakat ben yine de pek ihtimal vermiyordum. Genelde hayatımda sarpa saran bir şeyler olduğunda kolay çözüme kavuşmazdı çünkü.

"Yarın Myulchi'yi hastaneye götüreceğim. Sen de gelsene. Hem sevgilini görürsün."

Chanyeol, cümle içinde geçen asıl sevgilisi yerine korkuyla diğerine odaklanmıştı. "Myulchi mi? Hasta mı?" Refleks gibi gözleri köpeğe çevrildi. Ama Myulchi'nin tek yaptığı kendini yalayıp yerde yuvarlanmak olduğu için göze gelemediler. Yeniden cevap bekler gibi bana baktığında göz devirmiştim.

"Ne evhamlısınız!"

Ve söylediğim cümle de bana göz devirdiğinde toparlamak için birkaç girişimde bulunmuştum. "Yani, siz köpekseverler..."

"Tamam, neden götürüyorsun o zaman?"

"Jerry halsiz olduğunu söyledi. Baksana ben de halsizim." Ellerimle kendimi takdim eder gibi gösterdim. "Köpeği insan yaşıyla büyükbabam sayılır ve halsiz olmasını garip buluyor. Ben 23 yaşında halsizim ve sızlanmıyorum."

Myulchi beni cehenneme sürüklüyordu. Boka battığımı fark ettiğimde öfkeli bir yüzle başımı eğdim. "Yani bahsettiğim kişi Jerry... Bu onun da köpeği sayılır."

"Bu zavallının bi hayat koşuşturmacası yok ama. Halsizse bir sebebi olmalı."

"Öyle mi Doktor Park Chanyeol? Sevgilinin yanında dura dura tıp bilgin epey kendini aşmış. Öbür sevgilin, iki ayaklı olan."