SİYAHIMA BEYAZ OLUR MUSUN? (DÜZENLENİYOR)

25. Bölüm

Kulağıma uğultu gibi gelen ambulansın sesi, ağzıma ve burnuma doğru oturtulmuş oksijen şeysi, başımın dibinde nabızımı ve tansiyonumu söyleyen bir kız sesi.

Sağ göğsümde hissettiğim sızı. Kim yaptı? diye sormayacağım kendime çünkü o kadar kişinin canlarını bedenlerinden ayırmışken şimdi beni öldürmek isteyen birileri elbet vardır.

Ama şöyle bir şey varki, eğer bunu tahmin ettiğim kişiler yaptıysa bu hayatın neden beni seçtiğini sorarım kendime.

Bunları yaşayacak ne yaptım.....?

****

Başımın şiddetli ağrısıyla kalkmak zorunda kaldım. Gözlerim etrafı hulanık görürken yavaş yavaş netleşti.

- Uyandı! Doktor!

Bulut'un sesiydi bu.

- Alya birtanem? İyimisin meleğim?

Bu ise Mida'ya aitti. Kuruyan dudağımı yaladım.

- Su versene Mida.

- Tamam canım bekle.

Doğruldum ve uzattığı bardağı alıp bir yudum aldım.

- Başım ağrıyor.

- Tamam doktoru çağırdı Bulut narkozdan olabilir.

Kafamı salladım. Odanın kapısı şiddetle açıldığında kafamı o yöne çevirdim.

Doruk abi yanıma koştu ve yanağımı avuçladı.

- İyi misin abim? Bulacağım! Hangi orospu çocuğu sana bunu yaptıysa onu çıktığı yere geri sokacağım!

Cevap vermedim. Sinirim kat be kat artmıştı zaten

Kapı tekrar açıldığında odaya 6-7 kişi girdi. Kardeşlerimdi. Herbişeylerimdi. Belki doğru düzgün bir karşılaşmamız olmamıştı hiçbiriyle ama değerlilerdi benim için.

- Alya!

- İyi misin?

- Kim yaptı bunu kafasına sıkacağım!

- Sakin olun gençler! Ben iyiyim ve o piçi bulacağım.

Birlikte sarıldık. Onlar çıkınca bir fasıl daha girdi. Herkesle konuştum. Bir çok kişi gelip gitmişti gün içerisinde. Artık konuşmaktan o kadar yorulmuştum ki gözlerim kapanıyordu.

Göz kapaklarımı serbest bırakıp kapanmasını sağladım.

*******

2 gündür hastanedeydim bütün tetkikler yapıldı ve taburcu oluyorum. Bu iki gün içerisinde bunu yapanın kim olduğunu öğrendim. Annem ve Babam üstelik barışmışlar. Şuan yakalandılar ve depoya getiriliyorlar.

Hesap sorma vakti.

Araba durduğunda geldiğimiz anlamıştım. Kapıyı açıp indim. Depoya girdik hep beraber. Koltuğa oturmuş iki tanıdık insan çarptı gözüme. Onlara anne ve baba demem artık saçma geliyor.

Annem ayağa kalkıp bana doğru koştu.

- Birtanem bak sen ilk önce sakin ol sakin sakin konuşalım.

Güldüm soğukça. Ardından hemen ciddileşip kaşlarımı kaldırdım.

- Ciddi misin?

Annemin gözünden bir damla firar ettiğinde tekrar güldüm.

- Ölüyordum lan ben! Siz öz annem ve babam bunu yaptı!

Babam ayağa kalkıp buraya geldi.

- Sen bizim öz çocuğumuz değilsin.