ΒΡΟΧΗ ΜΟΥ

καφαλαιο 37 Που είσαι;

"Και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν..." Έλεγε ο παπάς και εγώ συγκινημένη κοιτούσα την αδερφική μου φίλη ,να παντρεύεται τον αδερφό ,του έρωτα της ζωής μου.

Δίπλα μου η Αγάπη παρανυφακι και εγώ να μην μπορώ να σταματήσω να κλαίω σαν τη χαζή.

Γενικά τις τελευταίες μέρες έκλαιγα πολύ από συγκίνηση. Τόση συγκίνηση είχα να νιώσω...
Από όταν ήμουν έγκυος στην Αγάπη που έκλαιγα με το καλημέρα.

Ακόμα και την ώρα της λειτουργίας έψαχνα με το μάτι μου τον Άγγελο όμως πουθενά. Από εκείνη τη μέρα και έπειτα, εξαφανίστηκε. Δεν σήκωνε τηλέφωνα,δεν απαντούσε σε κανένα και φυσικά δεν εμφανίστηκε ξανά μέχρι το τέλος των διακοπών.

Όμως σήμερα ήλπιζα πως θα έρθει. Δεν ήθελα να χάσει τον γάμο του αδερφού του εξαιτίας μου. Έπειτα εγώ μετρούσα πλέον ώρες στην Ελλάδα,κάποια στιγμή έπρεπε να ανακοινώσει στους γονείς του πως είχαν γίνει παππούς και γιαγιά.

Άσε που η Κάτια πιο γάτα πεθαίνεις,όταν είδε την Αγάπη,άρχισε να κλαίει και να μου ρίχνει ριπή ερωτήσεων.
Δεν παραδέχτηκα τίποτα,γιατί ήθελα να το κάνει εκείνος.

Και ξάφνου,στο Ησαΐα χόρευε,γυρίζω και τον βλέπω μπροστά μου.
Με το κουστούμι του σαν να μην τρέχει τίποτα,μου χαμογελά και κλείνει ματιές στην Αγάπη,ενώ εκείνη του γελάει χαρούμενη,καθώς τόσες μέρες τον έψαχνε ανελλιπώς.
Βλέπεις το αίμα,νερό δεν γίνεται...

Είχε κουρεψει και τα μαλλιά του όπως όταν τον γνώρισα και εγώ τον χάζευα, σκεπτόμενη πως ότι και αν έκανε το ίδιο κούκλος παρέμενε.

Μια ανακούφιση την ένιωσα. Φοβήθηκα για τα χειρότερα εκείνη την μέρα.
Ο γάμος τελείωσε και το πόσες φορές άκουσα αυτό το πάντα αξία και στο κεφαλάκι σου,ούτε και εγώ ξέρω.

Γιατί δηλαδή; Τι έχει το κεφάλι μου καλοί μου άνθρωποι;
Είχα και αυτούς,είχα και τις κλέφτες μου ματιές με εκείνον που στεκόταν λίγο πιο δίπλα οσο η Κάτια του τα έψελνε ενώ συγχρόνως χαμογελούσε στον κόσμο.

Πριν φτάσουμε στο κτήμα που θα γινόταν η δεξίωση,πήγαμε από το σπίτι να αφήσουμε κάτι δώρα και να υποδεχτούμε τους νεόνυμφους.

Άστραψε και βρόντηξε η Κάτια,όμως και ο Ιάκωβος δεν πήγε πίσω. Αν δεν ήταν το παιδί μπροστά ,θα του έλεγαν κι άλλα. Όχι πως δεν τα άξιζε. Όλοι φοβήθηκαν πως είχε πάθει κάτι και ας μην είχα πει σε κανέναν τη συζήτηση μας και τον τρόπο που σηκώθηκε και έφυγε.